Dag 40, woensdag 11 maart

De Grote Herftsprijs, Hells Day, hoe je het ook noemen wilt, vandaag was met afstand de ergste fietsdag die ik ooit mocht beleven. Het begon zo mooi. Een redelijk zonnetje en weliswaar niet geheel, maar toch overwegend blauwe lucht. Zoals met al deze baaien is de ellende dat ze worden omringd door hoge rotsen. Direct in het begin lag dan ook de hoogste berg van vandaag. 3 kilometer om 200 meter te stijgen naar de top van Parau saddle. Na 3 dagen achter elkaar lange afstanden en heuvel op heuvel merk ik dat het iets minder soepel gaat. Ik hoefde echter nergens te stoppen. Daarna ging het steil naar beneden. Bijna 70 kilometer per uur. Heerlijk. Ik gebruik de remmen pas als ik de volgende bocht niet kan zien of als een heuvel mij het zicht op eventuele tegenliggers beneemt. Dat was hier gelukkig niet het geval. Hierna zou het een hele tijd naar beneden moeten gaan. Afgewisseld door enige kleine beklimmingen. De wind maakte het echter lastig om te merken dat het inderdaad naar beneden ging. Ik begin mij af te vragen of ik hier ooit nog eens de wind weer mee ga krijgen. Des te dichter ik bij Tolaga Bay kwam, des te harder de wind begon op te steken. Als Tolaga Bay niet zo klein, saai en overleden was, had ik daar geslapen. Achteraf was het wel zo verstandig geweest om dat inderdaad maar te doen, maar ik moest zo nodig naar Gisborne. Een stevig maal en een goed gesprek met een andere tourist verder ging ik maar weer onderweg. Vanaf Tolaga Bay is het namelijk nog zo'n 60 kilometer naar Gisborne en het was alweer vrij laat.

De wind had mijn pauze gebruikt om nog wat in kracht te groeien. Great, precies waar ik op zat te wachten. Onderweg kwam een auto langszij rijden. "Gaat alles goed", hoorde ik." jazekers", Het waren Anthony en zijn familie weer, op weg naar Gisborne. Dat was tevens ook zo ongeveer het laatste leuke van de dag. Niet veel later, op zo'n 30 kilometer van Gisborne, begon het te regenen. Daarbij, des te dichter ik de kust weer naderde, bleek de wind nog meer in kracht te kunnen groeien. De harde wind in mijn gezicht deed de regendruppels soms aankomen alsof het hagelstenen waren. Op het moment dat ik na Pouawa Beach definitief langs de kust reed gingen alle remmen los: striemende regen en wind die van gekkigheid niet meer wist hoe hard nu eigenlijk te blazen. Ik moest trappen alsof ik een helling van 20 % opging en ging niet harder dan tussen de vijf en tien kilometer per uur. Het was werkelijk verschrikkelijk. Op een gegeven moment, toen ik net met veel moeite een heuvel op was geklommen (ja, die zijn er natuurlijk ook nog) wilde ik even rust pakken door gebruik te maken van de zwaartekracht. Dat was verkeerd gedacht, want zonder trappen ging het niet vooruit. Met veel inspanning ging ik wel met 9 kilometer per uur naar beneden. Het ontbrak er nog maar aan dat de wind mij weer de heuvel op blies.

Elk moment verwachtte ik dat er koeien en vrachtwagens langs me zouden vliegen, maar dat gebeurde nu (net) niet. Nou ja, natter dan nat wordt je toch niet, dus onder het zingen van "we zullen doorgaan" trok ik uiteindelijk Gisborne in. Het eerste wat ik zag was een welkomstbord met de zon die uit Poverty bay (waar Gisborne aan ligt) op rijst, met een tekstje over de vele zonuren aldaar. Ik heb er een foto van gemaakt, met hele grijze wolken op de achtergrond en door de regen en wind vervormde koplampen van tegenliggers ter rechterzijde. Dat geeft toch een veel genuanceerder beeld. Na de foto merkte ik dat mijn achterband anders aanvoelde dan zou moeten. WTF!, dit is nu wel het ultieme moment om een lekke band te krijgen zeg. Het centrum is nog minimaal 4 kilometer weg! Hard fietsen maar, voordat de band helemaal leeg is. Het reed wel al ongemakkelijker, maar het was zo te merken een klein gaatje dat dichtgehouden werd door de druk van al het gewicht dat op de achterband rust. Ik haalde het centrum nog en kwam er daar achter dat ik weer twee kilometer terug moest fietsen naar het YHA hostel. Vlak voordat ik daar aankwam moest ik van de fiets af. De achterband was te zacht geworden. De zijkant van de weg is hier nogal schuin en met een halflege band rijdt dat verre van plezierig. De zijkant van de weg is hier a propos ook zeer slecht onderhouden. Veel rotzooi en gaten, vandaar ongetwijfeld ook mijn lekke band.

Gelukkig bleek het hostel vol waardoor ik nog even in de wind, regen en kou verder mocht. Ik trok mijn jas er maar bij aan. Dat hielp goed om in ieder geval warm te worden. Ik nam me voor om gewoon maar een hotel in te duiken. Ik heb nu wel wat luxe verdiend. Het Emerald hotel zag er wel goed uit. Kamer geboekt, spullen afgeladen en de fiets naar de parkeerplaats gedragen, waarbij ik er ook nog achter kwam dat de voornaaf een afschuwelijk ratelgeluid maakte dat beslist niet is ingebouwd. Ach, dat is helemaal het perfecte einde van deze afschuwelijke kutdag. Ik heb het bad vol laten lopen en voor het eerst sinds midden jaren ' 80 toen de nieuwe badkamer van mijn ouders af was, heb ik in bad gelegen. Even doorwarmen. Ik ben er zo'n twee uur in gebleven, verder gelezen in " Mockingbird". Nadat ik klaar was, was heel Gisborne dicht. Gelukkig kon ik nog terecht bij de plaatselijke benzineboer. Zo kreeg ik toch nog iets te eten en te drinken binnen. Het bed lag gelukkig prima (dat is altijd wel een voordeel van een hotel, hoewel ik afgelopen nacht voor een vijfde van de prijs van vannacht ook prima geslapen heb). Vrij kapot viel ik in slaap, net nadat mijn moeder jarig was geworden (hoewel dat in Nederland nog 12 uur duurt). Morgen maar een rustdag.

Gefietst: 100 kilometer
Uitgegeven : 35 (eten en drinken 35,-)