Dag 132, donderdag 11 juni. Bicheno
Door: Laszlo
Blijf op de hoogte en volg Laszlo
22 Juni 2009 | Australië, Melbourne
Op de foto's in de folder is Wineglass Bay altijd prachtig. Ik ben dan weer een van die mensen die een foto heeft van een in wolken gehulde baai. Toch uniek, altijd die zonovergoten foto's gaan ook maar vervelen. Op het uitkijkpunt was ook een wat ouder stel aanwezig. Ze dachten maar niet meer verder te lopen en terug te gaan. Wineglass Bay hadden ze nu immers gezien. Ik kreeg nog wat chocolade mee voor onderweg en begon aan de afdaling. Die was nogal steil en door de regen her en der aan de gladde kant. Een Japans stelletje kwam me tegemoet en de jongen vertelde enthousiast over de zon die ze als door een wonder hadden gezien net toen ze op het strand stonden. Een groter wonder dan zon op Tasmanie vond ik echter dat een Japanner zomaar spontaan begint te praten tegen een vreemde! Zou het dan toch nog goed komen? Op het strand aangekomen bespeurde ik bij de bosrand een wallabie en al snel ook een tweede. Echt wild waren ze niet te noemen. Eerst deden ze net alsof ze zeewier wilden eten, maar al snel kwamen ze op me af om te kijken of er wellicht wat beters bij mij te halen viel. Ik had ze graag wat gegeven, maar het was nu eenmaal verboden om de beesten alhier te voeren. Ze moeten wel een beetje wilde blijven natuurlijk. Ondertussen wel een mooie kans om deze dieren eens in hun natuurlijke habitat te bekijken. Dan vergeet je het minder mooie weer al snel. Ondertussen was het trouwens ook gestopt met regenen.
Na de strandwallabies uitgebreid gefotografeerd te hebben vervolgde ik mijn weg weer naar Promise Bay. De wandeling gaat verder langs de voet van de bergen van de Hazard Range via strand en bos terug naar Coles Bay (de baai, niet het dorp zelf). Nadat ik bij het strand aan de andere kant van het schiereiland gekomen was, zag ik dat de duinen niet bepaald slechts uit zand bestaan, maar ook uit enorme verzamelingen schelpen. Voor de Aborigines was dit in het verleden het equivalent van de Spaanse costa's nu. Hier kwamen ze om te eten en drinken en feesten. Party machen avant la lettre. Ik kwam onderweg ook nog 2 boswallabies tegen. Deze waren een stuk schuwer dan de strandvariant. Ook nog her en der rotsen met rode mossen erop. Een heel apart gezicht. Het was nog warm geworden ook ondertussen, dus ik deed mijn jas maar eens uit. Overal watertjes en watervalletjes. Veel schuim waar het water naar beneden kwam vallen. Her en der was het lastig om het pad te onderscheiden van het uitzicht. Dit is nu eens echt een natuurpad. Zelfs kwam ik weer de aparte grasbomen tegen die ik ooit eens op Fraser Island had gezien. Ze groeien met 1 millimeter per jaar en een beetje grasboom is dan ook al snel eeuwen oud. Je zult er dan ook niet vele aantreffen die geen pikzwarte stam hebben vanwege alle bosbranden in de loop der eeuwen. Nu echter worden ze ernstig bedreigd door een virus dat de wortels aantast. Als het een keer zover is kun je nog ze eeuwen oud zijn, binnen een paar maanden is er niks meer van je over. Kortom: daar moet hoognodig wat op gevonden worden.
De laatste twee kilometer hoefden van mij niet meer zo. Het landschap bleef hetzelfde en het was nog slechts een kwestie van doorlopen. Bij de parkeerplaats aangekomen was er nog een jonge wallabie op mijn eten uit. Ook hij (of zij, hard to see) keerde onverrichter zake weer terug. De bus kwam al snel om me weer op te halen. Gelukkig hoefde ik niet te wachten tot 15.45 uur, de officiële vertrektijd. De chauffeur had zijn vrouw meegenomen en het werd een gezellige terugreis. Binnenkort gingen ze voor twee maanden naar het vasteland om met een camper rond te trekken. Ik heb in de bieb in Bicheno nog even achter de computer gezeten. E-mailen mocht ik daar dan weer niet, daar was het online center voor (dat was nu echter dicht). Terug in het hostel bleek het behoorlijk wat drukker te zijn geworden. Een bus van "Underdownunder" had een horde toeristen uitgespuugd. De eigenaar was er nu wel. Hij was onder de indruk van mijn fiets en mijn tocht. Zeker in dit jaargetijde. Gegeten bij dezelfde tent als gisteren en deze keer een Ozzie schnitzel genomen "for a change". Na het eten weer terug naar het hostel en met Layla "the ascent of money" gekeken. Het ging over de uitvinding van de beurs en een Schot die ooit zo ongeveer de hele economie van Frankrijk in handen had. Interessant. Layla bleek ook de uitzending over de kuervalsingen van eergisteren te hebben gekeken. Verder bleek haar vriend een baan te hebben gekregen in Alaska en ze zag er nogal tegenop om de komende twee jaar aldaar te wonen. Ik heb haar aangeraden "Into the wild" te lezen en te kijken. Alaska valt best mee, als je niet opgegeten wordt door beren. Hierna maar eens naar bed. Morgen wil ik er een beetje vroeg uit voor de rit naar St Helens.
Gefietst: -.
Uitgegeven: 162,-(eten en drinken 24,25; bus 28,-; parkpas 28,-; avondeten 28,-; slapen 54,- (2 nachten))
-
20 Juli 2009 - 20:20
Gerard:
ik krijg even als die eigenaar het sterke vermoeden dat deze trip door Tasmanie beter in een ander jaargetijde gmaakt kan worden. Het verbaasd mij dan ook niet dat jij JUIST NU hier bent.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley