Dag 131, woensdag 10 juni, Bicheno

Maar eens kijken hoe ver ik vandaag kom. Ik wilde voornamelijk naar de oostkust om Freycinet National Park te bekijken, met de befaamde Wineglass Bay. Het is een heel eind omrijden om het park zelf in te fietsen. Het plan is dan ook om ofwel vanaf Swansea, ofwel vanaf Bicheno de bus te pakken morgen, het park te bezoeken en vervolgens overmorgen weer verder te fietsen. Bij voorkeur ga ik naar Bicheno, maar dat is wel meer dan 100 kilometer fietsen en met die korte dagen hier is het maar de vraag of dat nog gaat lukken. In elk geval was het prachtig weer toen ik wakker werd. In de zaal waar mijn fiets de nacht had doorgebracht waren wat dames van de vereniging voor ex-Rotary leden aan het werk om de lezing van die ochtend voor te bereiden. Kennelijk mag je geen lid meer zijn van de Rotary als je geen werk of bedrijf meer hebt, maar dat hoeft daarmee nog niet het einde van je je goede doelen carrière te betekenen. Ook al was het nog zo mooi toen ik wakker werd. Du moment dat ik mijn kop buiten de deur stak begon het te druppelen. WTF? Ben ik de rainman of zo? Nou ja, ik ga toch weg. Gelukkig hield de (minimale) regen het niet al te lang vol. De rest van de dag bleef het droog, maar niet bepaald warm. Vandaag rij ik de hele tijd over de A3, ook wel de Tasman Highway genaamd. Voor de hoogteverschillen zie de oranje kaartjes V en C op de pdf van Cycling Touring. De eerste paar kilometer voert de weg langs Prossers Bay, met een mooi uitzicht over Maria Island. Om het eiland zelf te bezoeken heb ik te weinig tijd. Een andere keer (bij voorkeur in een zomer lijkt dat me echter wel heel gaaf). De koude wind had ik gelukkig in mijn rug, zodat dat eens een keertje meezat. Na Prossers Bay gaat de weg landinwaarts om vanaf Little Swanport de kust weer te volgen. Het landschap bestaat voornamelijk uit weiland, afgewisseld met wetlands en meren. Wat verderop liggen hoge heuvels en rechts is er altijd uitzicht op de zee. Voorts zijn er hier heel erg veel zwarte zwanen.

Vlak voor Rocky Hills ben ik het strand opgelopen om wat foto's te maken van de kustlijn.
hierna geluncht vlak bij Rocky Hills in het Kabuki restaurant. Sushi gevuld met avocado, garnalen en nog zo wat lekkers. Het uitzicht op zee en Schouten eiland was ook meer dan fraai te noemen. Kijk maar op http://kabukibythesea.com.au/restaurant.html (het was wel zonnig, maar zo zonnig nu ook weer niet). Hierna Spiky Bridge bekeken, een door gevangenen gebouwde brug met een opstaande stenen rand. Dat moet heel wat, zwaar, werk gekost hebben. Vervolgens doorrammen naar Swansea, een typisch kustplaatsje. Rustig in de winter en in de zomer enorm druk met toeristen. Voor de zekerheid heb ik hier nog nagevraagd of er wellicht een oversteek mogelijk was van Nine Mile Beach naar Coles Bay in het Freycinet National Park. Helaas, dat was toch echt alleen in de zomer. Ik heb voor de energie twee tom poucen gekocht. Ik heb er echter slechts eentje opgegeten. Toen ik de bakkerij verliet met een tom pouce in de hand liet ik 'm vallen direct nadat ik deze uit het papieren zakje had gehaald. Terug maar weer voor een andere. Het was al vrij laat en Bicheno was nog ongeveer 45 kilometer ver weg. Het fietsen ging echter erg lekker vandaag, mede doordat ik de wind mee had en ik besloot dan ook maar om nog even door te trekken (vandaar ook de tom pouce). Dit betekende wel een stuk in het donker rijden. Zeker gezien het feit dat de grootste beklimming van de dag halverwege hier en Bicheno ligt, maar dat is ondertussen al zo ongeveer een gewoonte geworden.

De beklimming was niet een enorm probleem, het was wel een lange klim, maar gelukkig niet te steil. Jammer dat het al zo donker was, want aan het begin van de afdaling had ik een prachtig uitzicht over Freycinet Park en de Moulting Lagoon. Voor een mooie foto was het echt te donker. De afdaling duurde lekker lang en het schoot dan ook goed op. Nog even een venijnig klimmetje vlak voor Bicheno en klaar was ik weer (het klinkt nu allemaal wat makkelijker dan het in de praktijk was). In de locale supermarkt nagevraagd, voor de zekerheid, waar het locale hostel was (mevrouw draaide de kaart weer in de kijkrichting, maar kwam in ieder geval met het juiste antwoord) om vervolgens aldaar mijn intrek te nemen. De eigenaar was nog onderweg van Hobart dus die heb ik niet gezien (er hing een telefoon buiten de receptie waarmee ik hem kon bereiken). Er was een Frans stel uit Toulouse, een Australiër zonder geld en een Amerikaanse, Layla, die al 5 dagen in Tasmanie was, nog twee dagen zou blijven en buiten Bicheno en omgeving nergens geweest was. De Fransen waren pannenkoeken aan het bakken. Heel goed ging het niet. "Aha, le nouvelle cuisine : crepes brulee!". Hierna begonnen ze in het Frans tegen me te ratelen, maar dan haak ik al snel af. Ik kan best een zin in het Frans formuleren, maar dan moet ik er wel even over nadenken. Het tempo van de Fransen ligt aanmerkelijk hoger. De Australiër hoestte de hele tijd zijn longen eruit. Toch maar doorroken hè? Zijn ouders hadden betaald tot en met het einde van de week. Hij hoopte dat een vriend van hem dan al langs zou zijn geweest om geld te brengen. In de tussentijd heb ik hem maar vijf dollar gegeven, dan kon hij nog wat eten. Zelf heb ik een schnitzel Hawaï naar binnen gewerkt in een locaal tentje. Met Layla heb ik nog The Mentalist en Cold Case bekeken, CSI-achtige misdaad series. Daarna maar eens naar bed, want morgen moet ik er vroeg uit om naar Freycinet te gaan. Layla was er al geweest en heeft me aan wat informatie geholpen over het hoe en waar.

Gefietst: 103 kilometer.
Uitgegeven: 72,-(lunch 24,-; eten en drinken 22,05; tom poucen 7,-; avondeten 19,-)