Dag 135, zondag 15 juni, George Town

Vroeg opgestaan en vroeg weggegaan (dat is bij mij niet altijd hetzelfde). Bij deGeneral Store probeerden twee mannen me wijs te maken dat er tussen hier en Bridport wel 30 kilometer dirtroad in zeer slechte staat zou liggen. Volgens de kaart kan het echter niet meer dan 15 kilometer zijn en nu de kaart eveneens aangeeft dat het een hoofdweg is, ga ik er van uit dat het met de toestand van de weg wel mee zal vallen. Dit werd mij in de General Store ook nog bevestigd. Vandaag rijd ik de hele dag over de B82, een combinatie van de oranje kaartjes D en G. Het eerste stukje is asfalt. De lucht zag er loodgrijs uit, gelukkig was er ook nog een stuk licht grijs cq niet bewolkt. Daar hield ik me maar aan vast qua hoopgebeuren. Voor vandaag is er regen voorspeld aan de oostkust (gebeurt normaal bijna nooit), ik hoopte dan ook maar dat het loodgrijze zwerk die richting op zou gaan. Hoe dan ook, des te sneller ik verwijderd zou zijn van de oostkust, des te groter de kans dat ik geen regen op mijn dak krijg. Rammen maar! Het dient gezegd: het tempo zat er goed in. Ook al had het de hele nacht geregend, de toplaag van de dirtroad was goed hard. De banden wilden zich wel vastzuigen in het zand, maar desondanks ging ik hard vooruit (of ging ik zo hard dat de dirtroad geen kans kreeg voor snelheidondermijnende activiteiten).

Onderweg kwam ik ook nog een kudde nieuwsgierige koeien tegen. De dames kwamen hard mijn kant oprennen en stelden zich, na enige trappen en kopstoten om de beste positie te bemachtigen, in rijen van 12. Nadat ik weer verder reed, renden ze volenthousiast achter me aan. Om half een was ik al in Bridport, 60 kilometer van het vertrekpunt. Ik was er dan ook van overtuigd dat ik in George Town ging komen vandaag (moet ook wel want tussen hier en George Town is er niets qua accommodatie). De enige serieuze puist van vandaag lag op zo'n 15 kilometer daarvandaan, maar aan het kaartje te zien met een hele lichte hellingsgraad. Dat zou dan ook niet al te moeilijk moeten zijn. In Bridport geluncht in wat bij nadere beschouwing een tentje voor oudere jongeren bleek te zijn. Veel hippieachtige figuren. Een dame van in de 50 (naar schatting)kwam op de scooter, in een paarse joggingbroek en voorzien van ene neusbel. Ik vermoed dat dat de locale kunstenaar was. Een dame naast mij zei dat " that bitch deserves everything she's got". Ze had het over een Tasmaanse vrouwelijke ex-minister die net uit het kabinet was gezet na postnatale depressie, affaire met de chauffeur en zelmoordpoging. Niet heel aardig. Na het eten ging ik ook nog even bij de waterkant kijken om nog maar weer wat rotsen en strand op de foto te zetten. Hier kwam ik hetzelfde stel tegen dat mij bij Wineglass Bay chocolade had gegeven. Ik herkende ze niet, maar zij mij wel. Ze hadden me eerder die dag al zien fietsen en verbaasden zich over het hoge tempo. Eerlijk gezegd, zei de dame, dacht ze dat ik had bedoeld te zeggen dat ik met een motor aan het reizen was. Nou neen.

Verder maar weer. Het tempo lag nu iets lager, maar ik kwam nog steeds goed vooruit. Het viel me op dat mijn fietstassen en fiets onder de zandspatten en hier en daar zelfs modderhopen zaten. Vooral bij de trapas had zich een beste klont modder verzameld. Gisteren was dat nog niet zo. Nou ja, ik zal dat morgen maar even schoonmaken. Een groot stuk van het landschap werd nu ingenomen door boomplantages. Eerder had het wel een beetje op een waddeneilandlandschap geleken, zo van de weilanden naar de duinen kijkend. De weg ging meer omhoog en omlaag dan in het stuk naar Bridport toe. Het klimwerk was gelukkig niet al te moeilijk. In Pipers River heb ik nog even gestopt voor eten en drinken om vervolgens aan de klim te beginnen. Het begon nu al wat donkerder te worden. De klim was inderdaad niet heel steil. Wel lang, dat dan weer wel. Ongeveer 10 kilometer klimmen. Het grootste gedeelte hoefde ik echter niet eens de klimversnellingen (van 7 naar beneden) te gebruiken. Tegen de tijd dat ik op de A8 uitkwam was het donker. Het laatste stukje naar George Town ging in een razend tempo. Het paard rook de stal. Ik heb ingecheckt in het George Town Heritage Hotel. Bij de locale Chinees iets geheel vegetarisch opgehaald en gekeken naar " Oswalds ghost" over de moord op JFK. Morgen zou het prachtig weer moeten gaan worden, zij het wel erg koud. Ik wacht wel af. Het zou mooi zijn als ik morgen in Launceston zou belanden, van daar is het nog een dagmars naar Devonport en dan is het rondje klaar!

Gefietst: 120 kilometer.
Uitgegeven: 140,- (eten en drinken 21,40; lunch 18,10; slapen 80,-; avondeten 20,20)