Dag 54, woensdag 25 maart

Bij het opstaan, na weer eens een nacht van slecht tentslapen, was de tent uiteraard nog lang niet droog. Ik wilde toch al een wandeling maken naar de Putangirua Pinnacles, dus in de tussentijd kon de tent mooi opdrogen. Ik koos voor de bushwalk inplaats van de streambed route. Dat heb ik geweten. Ik dacht dat fietsen hier zwaar was, maar van steil tegen zo'n berg op lopen gaat je hart ook wel harder kloppen. Bewegen is goed voor je wordt er dan wel eens gezegd, maar overdrijven is ook een kunst. Aan het einde van de bushwalk ben ik naar links gegaan om de pinnacles van de onderkant te bewonderen. Het lijkt er sterk op dat La Sagrada Familia van Gaudi (te Barcelona) op een dergelijk natuurfenomeen is gebaseerd. De Pinnacles bestaan uit lange staken met een steen erbovenop, alles er omheen is geërodeerd. Ik zag kastelen, kathedralen en allerlei andere vormen.

Ook deze wandeling was nog niet zo simpel vanwege alle stenen in allerlei formaten die in de weg lagen. Hierna terug gelopen via het riviertje. Ik heb altijd al een eigen riviertje in mijn tuin willen hebben, al vanaf dat we ooit eind jaren '70 eens naar Luxemburg zijn geweest en daar hebben gekampeerd aan de Esch en gewandeld langs bergriviertjes. Een onvoltooide jongensdroom van mij is het bouwen van een kasteel voor mijn speelgoedridders. Ik heb wel een mooie van gips gemaakt, maar vanaf het moment dat we in Luxemburg het prachtige kasteel Bourscheid hebben bezocht droomde ik van het nabouwen ervan (OK, nog steeds eigenlijk). Mijn pa kon wel aan geschikt bouwmateriaal komen via zijn werk (een soort sintelsteentjes), maar hij is al bijna 15 jaar met VUT en pensioen, dus ik geloof niet dat het er nog van gaat komen. Het is ook alweer 30 jaar geleden dus of hij het nog weet? Een andere jongensdroom die ik bij gebreke van een riviertje in de tuin nog niet heb kunnen waarmaken is het bouwen van een watermolen. Op N3 (TV zender voor Noord-Duitsland) was er vroeger op zondag altijd een programma voor hobby en vrije tijd en op een keer ging het over het bouwen van een houten watermolen aan de rand van een snelstromend riviertje in het bos. Oh, wat wilde ik dat ook graag, maar ja, ook al hadden (en hebben) mijn ouders nog zo'n mooie tuin, een riviertje heb ik er tot op heden nog niet in mogen ontdekken.

Bij terugkeer was de tent wel geheel droog. Het was inmiddels echter ook wat aan de late kant om nog naar Wellington te gaan. Wellicht kan ik naar Featherston en anders maar weer naar Martinborough. Alles ingepakt en vertrokken. De steile heuvel bezorgde me wel een hoop zweetdruppels en een verhoogd hartritme, maar buiten twee keer stoppen, kwam ik ook hier al fietsend tegenop. In Pirinoa weer wat gegeten en gedronken. Ik besloot aldaar maar naar Martinborough te gaan nu mij uit LP en PP niet geheel duidelijk werd wat de accommodatiemogelijkheden waren te Featherston. Daarbij was het ook al aan de late kant om Featherston nog te halen. Zeker nu, geloof het of niet, na drie weken sutherlies, de wind besloten had om op die ene dag dat ik naar het noorden moest, maar uit noordelijke richting te blazen.

Bij Kahutara Road stopte een racefietser naast mij. Volgens hem woei de wind in deze regio altijd in je gezicht waar je ook heen ging. Hij zou ook graag een zelfde fiets willen hebben als ik. Aardige vent. Terug in Martinborough me weer gemeld bij het motel. De receptiedame vertelde me dat de laatste accommodatie in Featherston ongeveer een half jaar geleden was gesloten. Goeie keus dus om daar niet heen te gaan. Na "The devil Wears Prada" en "Liam" te hebben bekeken, in slaap gevallen.

Gefietst: 49 kilometer.
Uitgegeven: 176,- (Slapen 125,-; camping 12,-; eten en drinken 17,50; avondeten 21,30)