Dag 1, zaterdag 31 januari 2009

Hè hè, eindelijk is het dan zover. Ik had nooit bedoeld zolang in Haarlem te blijven hangen. Ik dacht anderhalf jaar op kantoor te blijven en in die tijd geld te verzamelen om weer op reis te kunnen. In 2004 was ik namelijk al eens op de fiets in NZ en OZ en dat is mij prima bevallen. Door allerlei verwikkelingen op kantoor is het allemaal heel anders gelopen dan gedacht. Vanaf april 2008 heb ik zelfs samen met Marleen en Pauline een eigen advocatenkantoor opgericht.

Vanaf 1 januari dit jaar is ook Sjirk weer terug, na een afwezigheid van twee jaar. Ik ben blij dat hij er is, niet alleen omdat hij dan al mijn dossiers over kan nemen, maar ook omdat ik nu eindelijk weer eens (na twee jaar tussen de vrouwen!) over mannenzaken kan praten. Hoewel vrouwen wel uren over laarzen kunnen praten, zit een serieus gesprek over voetbal en bier er niet echt in. Gelukkig praatten de dames niet alleen over laarzen, dus ook voordat Sjirk er was heb ik mij bepaald niet verveeld, verre van.

Hoewel een normaal persoon ervoor zou zorgen dat de laatste maand voor het vertrek een beetje in het teken zou staan van de reis, was daar bij mij weer eens geen sprake van. Het overdragen van de dossiers aan Sjirk en het ervoor zorgen dat de zaken ongestoord door lopen kostte veel meer tijd dan gedacht (eigenlijk kost alles mij altijd veel meer tijd dan ik van tevoren had gedacht). Zo kwam het dan ook dat ik zelfs op de ochtend voor het vertrek nog laatste zaken aan het doorgeven was, de laatste klanten nog heb bericht en zelfs nog enige voor de reis benodigde spullen heb gekocht. Nog minder voorbereiding is werkelijk niet mogelijk. Gelukkig maar dat ik over het algemeen de koning van de improvisatie ben (hoewel dat dan ook wel weer niet voor niets zal zijn).

In de laatste week waren ook nog een stuk minder uren beschikbaar dan anders in verband met afscheidsetentjes etc. Dan heb ik ook nog niet eens van iedereen afscheid kunnen nemen. Anders had ik de reis wel zo ongeveer uit kunnen stellen. Anyway, uiteindelijk kwam ik er de ochtend van vertrek eindelijk toe om nog wat kleren in mijn fietstassen te stoppen. De avond ervoor was ik nog bang dat mijn fietstassen nog bij mijn ouders zouden staan (dat had me eigenlijk niet eens verbaasd), maar gelukkig bleken deze na enig speurwerk wel degelijk bij mijzelf thuis aanwezig.

Normaal ben ik onder alle omstandigheden altijd wel relaxed (vaak tot wanhoop van anderen die wel beschikken over enig gevoel van urgentie), maar deze keer zat ik er toch echt wel redelijk doorheen. Ik kon ook niet meer nadenken wat ik nu eigenlijk nodig had en ik hield me maar vast aan de gedachte dat mijn portemonnee, paspoort en fiets het belangrijkst waren en dat al de rest eventueel ter plekke nog wel bijgekocht kon worden. Mijn ouders kwamen met de fietsdoos (die ik dan wel een dag eerder had geregeld) en de overige spullen naar Schiphol en ik ging met de fiets in de trein die kant op. Ter plekke aangekomen meldde ik mij bij de British Airways balie. De dame aldaar wist gelijk te melden dat ik mijn fiets niet zomaar mee kon nemen, maar dat die als extra bagage afgerekend moest worden tegen een hoge prijs per kilo. Dit ondanks dat ik twee weken eerder nog bij diezelfde balie bij een andere dame had nagevraagd, die mij vertelde dat het me iets van 30 euro extra zou gaan kosten.

Nou, daar zat ik natuurlijk precies op te wachten. OK Scheltens, niet ontploffen, gewoon straks bij het inchecken aardig zijn voor de mensen en doen of het de gewoonste zaak van de wereld is dat je 20 kilo fiets en doos meeneemt. Tenslotte veranderen de regels voor het meenemen van fietsen zo vaak dat de baliemedewerkers het soms ook niet meer weten. Op dat moment belde Sjirk en kwam mijn oom Ruud op me af. Alles weer heerlijk tegelijk. Ik was blij dat Ruud en Marja er al waren. Ook de zus van mijn moeder, Anneke, was er en tot mijn vreugde ook haar man Peter en mijn nicht(je) Tessa. Na al die ellende en haast van die ochtend (en de hele maand ervoor) was ik heel blij weer door familie omringd te worden.

Volgend probleem: de trappers wilden niet van de fiets af. Ze leken wel vastgelast. Ik had een steeksleutel nummer 15 mee die goed paste, maar er desondanks geen beweging in kreeg. Peter wees mij er op dat er aan de binnenkant van de pedaalas een ruimte voor een inbussleutel was. Die maat had ik dan weer niet bij me. Who the fuck heeft toch verzonnen dat er meer dan twee maten inbussleutels mee moeten? Vervolgens op zoek naar iemand die wel een dergelijke sleutel had. Gevonden bij de jongens van de sealingafdeling, maar ook daarmee kregen we het niet voor elkaar, hoezeer Peter ook zijn best deed.

Terug naar de vertrekhal en gebeld met de Vakantiefietser, alwaar ik de fiets had gekocht. Op de achtergrond riep aldaar iemand dat het handig is om vantevoren de pedalen los te draaien, maar degene die ik aan de telefoon had begreep dat dat op dit tijdstip inderdaad niet echt een gouden tip meer te noemen was. Wel vertelde ze me dat de juiste draairichting richting het achterwiel was. Dat was dan wel een heel goed advies. Inmiddels had Ruud in samenwerking met Peter echter al een pedaal er af gekregen. Ruud was vrroeger al goed in het afbreken van spullen van mijn moeder en Anneke. Hij is er echter sterk op vooruit gegaan in die zin dat de verschillende onderdelen nu weer hergebruikt kunnen worden volgens hun oorspronkelijke bestemming. De heren worden bij deze ontzettend bedankt voor de inspanning.

Inmiddels waren ook mijn ouders eindelijk aangekomen, die waren nog even gaan sightsee-en op Schiphol Oost. De doos was snel geheel gevuld met fiets. Ook hier waren het weer Peter en Ruud die dit voor hun rekening namen. Ondertussen had ik ook nog samen met Ruud mijn fietstassen laten sealen. Het zou tenslotte niet erg fijn zijn als ik zelf ergens als verdachte van drugssmokkel uit het vliegtuig zou worden getrokken. Het Schipholbeleid bestaat namelijk nergens anders. Inmiddels waren ook Marleen en Hugo en Sjirk en Silvia, allebei met de kinderen, aangekomen. Ik was er inmiddels zelf allemaal niet meer zo bij, maar ik vond het fantastisch dat er zoveel mensen waren gekomen om zich er van te overtuigen dat ik nu toch echt weg zou gaan. Je kunt tenslotte ook andere dingen doen op een zaterdagmiddag en als je er dan voor kiest naar Schiphol te rijden om mij uit te zwaaien, dan ontroert mij dat zeer.

Na nog even snel ingecheckt te hebben en de fietsdoos te hebben afgegeven bij de afdeling bijzondere bagage, alwaar alleen werd gekeken of het niet zwaarder was dan 23 kilo, hetgeen niet het geval bleek, was er nog wat tijd voor wat snelle foto's. Hierna hollen naar het vliegtuig en instappen maar. De vlucht zou om 16.40 uur vertrekken, maar omdat er wat mis was met het landingsgestel duurde het een half uur en een taxirit met het vliegtuig voordat we eindelijk konden vertrekken. Ruim ean uur later aankomst op Heatrow, 17.00 uur locale tijd. Pas om 21.45 ging het vliegtuig weer verder. Er was dan ook nogal wat tijd te doden. Ik heb maar een boek gekocht getiteld: Why blame Israel? De boodschap ervan is dat dat juist niet zou moeten, althans niet zo eenzijdig als meestal te doen gebruikelijk.

In het vliegtuig zat ik naast Richard, een Engelsman op weg voor twee weken vakantie in Sydney. Een aardige kerel, journalist voor een blad over verzekeringen. Hij had twee boeken bij zich, een over bad science en het andere over het laatste theorema van Fermat, een wiskundige die ongeveer 350 jaar geleden enige problemen heeft bedacht waar men zich al heel lang mee bezighoudt. Het op een na laatste theorema is opgelost door een kerel die zich een jaar of 20 thuis heeft opgesloten en zijn gezin al die tijd nauwelijks heeft gezien. Ik zei Richard dat hij een ferme handdruk van me kreeg als hij er in zou slagen het laatste theorema voor aankomst in Sydney op te lossen. Met een beetje praten, een beetje TV kijken en een beetje proberen te slapen ging de eerste nacht in.

Gefietst : 1 kilometer
Uitgegeven : sealen: 7,5 E, boek 9 pond, eten en drinken 11 pond