Dag 70, vrijdag 10 april, Methven

Het weer ziet er goed uit. Eerst nog even een foto maken van het standbeeld van Robert Scott. Fuck, er zit een duif op zijn hoofd. Zijn muts met duif doen denken aan een Duitse helm uit de eerste wereldoorlog. Na een precisiebombardement met een paar modderkluiten kiest de duif het hazenpad. Hierna nog even op het plein voor de kathedraal gezeten, goed insmeren is het devies. Ik kwam toevallig de Duitse tegen, die nog vroeger dan ik het hostel had verlaten, bij de bushalte. Hierna de stad verlaten via het grote park en zo snel mogelijk op de SH 73. Vandaag gaat het de hele dag omhoog, op het stuk bij de Rakaia Gorge na, maar het is maar zeer de vraag of ik er wel zo op zit te wachten om heel even 200 meter naar beneden te knallen om vervolgens onmiddellijk (en veel steiler) 230 meter omhoog te kruipen. Zelf dacht ik eigenlijk van niet.

Het is vandaag goede vrijdag, dus de meeste zaken zijn dicht. Onderweg kan ik er niet echt op rekenen dat ik wat kan kopen, maar vijf jaar geleden waren de dairies in de dorpjes op dergelijke dagen wel degelijk open. Ik geloof dan ook niet dat ik me daar zorgen om moet maken. Ik was nog nauwelijks de stad uit of ik reed over een tak heen. Dat gebeurt wel vaker, niks om me druk om te maken. Nu echter brak de tak in twee stukken welke beiden met zoveel geweld omhoog kwamen dat de beugel om het spatbord mee vast te houden uit de houder schoot, een hoop geratel veroorzakend. Nu had ik dit niet direct door uiteraard. Live was het eerst een hoop geratel. Direct stoppen, kijken wat er aan de hand zou kunnen zijn, denken dat de beugel is afgebroken, vloeken, nog eens kijken, teruglopen, houder terugvinden, beugel er weer in duwen houder in het frame terugplaatsen en weer verder fietsen. Nou, dat viel al weer mee, hoewel het wel even schrikken was.

Ik reed vandaag voor het eerst met mijn ondershirt aan. Dit vanwege de koude. Dat hielp wel een flink stuk, maar zo 's ochtends is het evengoed nog niet erg warm. Temeer niet nu ik de wind weer gezellig tegen had (maar nu eens niet heel erg hard gelukkig). Tijd dan ook voor mijn nieuwste aanwinst om zichzelf te bewijzen waar het de windstoppende kwaliteiten betreft. Dat viel niet tegen. Het was gelijk een stuk warmer. Wat dan weer wel tegenviel, was de ademende kwaliteit van het materiaal. Wellicht wordt er mee bedoeld dat je kunt blijven ademen als je de jas aanhebt, maar dat lijkt me eigenlijk niet een speciale aanbeveling. Het kan ook zijn dat ik zoveel meer zweet dan in de ontwikkelingsmodellen dat materiaalontwikkelaars daar geen rekening mee houden. Anyway, het duurde niet lang voor het zweet in stroompjes de mouwen verliet om het foam van mijn stuur te doorweken. Wat dat betreft zijn we eigenlijk nog niet veel verder dan begin jaren '80 toen ik al zwetend in mijn rubberen regenpak heen en weer naar school ging (alleen als het regende dan toch). Ik werd altijd natter van binnen dan van buiten en zwoer het gebruik van anti-regenmateriaal dan ook al vroeg af.

Geluncht in Kirwee, vanaf Darfield de SH 77 genomen. In Glentunnel even afgestapt voor een ijsje en het levensverhaal van een oudere dame (dat kreeg ik bij het ijsje). Hier tevens mijn jas uitgedaan en zo goed als mogelijk mezelf opgedroogd. Al de tijd waren de Alpen in de verte reeds aanwezig geweest en nu waren ze goed zichtbaar. Door de sneeuw die er de laatste dagen hier is gevallen, lijkt het nog mooier dan anders. Bij Rakaia gorge gaat het inderdaad hard naar beneden en langzaam weer naar boven. Op sommige stukken met zo'n 4,5 kilometer per uur, wat nu niet bepaald spectaculair genoemd kan worden. Toch weer de top gehaald zonder af te hoeven stappen. Hierna kwam ik in de buurt van Mt Hutt. De zon verdween langzaam achter de Alpen en het werd behoorlijk fris. Voor de laatste 15 kilometer naar Methven deed ik dan ook maar weer mijn jas aan. De eerste weg naar links vanaf de Gorge bezien voert naar Methven. Eerst een klein stukje omhoog, maar daarna lekker naar beneden, niet te lekker gelukkig, want anders moet ik morgen weer beginnen met veel hoogte winnen die ik nu verlies.

Op de camping was niemand aanwezig bij de receptie. Ik heb dan ook maar een cabin gekraakt (niet zo moeilijk als de sleutel in het slot hangt) en ben maar gaan douchen. Het dorp was tamelijk uitgestorven. Gelukkig was er een restaurant open, Lisah's genaamd. Ook al was het niet bepaald druk, de eigenaresse liet me wel aan de bar wachten voor een tafel. Ik dacht dat er wel reserveringen zouden zijn voor de nu nog onbezette tafels. Aan de bar waren tevens een gezin uit Brisbane en een local aanwezig. Een mooie gelegenheid kortom om over mezelf te praten (ook wel over hen hoor). De Ozzies's konden na een twintigtal minuten aan tafel. Ik bleef nog een half uurtje achter met de local, die een hoge logistieke functie bij een enorm groot transportbedrijf bleek uit te oefenen. Ik heb gelijk de gelegenheid te baat genomen om het gesprek weer op mezelf te brengen door het soms gevaarlijke rijgedrag van zijn truckers aan de kaak te stellen. Volgens hem mogen trucks alhier niet harder dan 90 per uur en kan hij alles via de computer precies volgen. Bij klachten moest ik gelijk een e-mail sturen. Hij ging er dan achteraan.

Eindelijk werd het mij gegund om ook eens ergens te gaan zitten. Volstrekt idioot: na mij was er niemand meer binnengekomen. Reserveringen waren er dan ook niet. Voorgerecht en hoofdgerecht kwamen tegelijkertijd (ik hoefde het voorgerecht daarom niet af te rekenen) en het biertje kwam zonder glas (gelukkig wel in een fles, het tafelkleed uitwringen om er bier uit te krijgen staat wel erg wanhopig). Ik heb dan ook maar eens geen fooi gegeven. Onderweg terug naar de camping staken de door de volle maan verlichte, sneeuwbedekte Alpentoppen prachtig af tegen de donkere hemel. Het was zo helder dat het wel een koude nacht zal worden.

Gefietst: 105 kilometer
Uitgegeven : 47,- (eten en drinken 6,-; lunch 8,50; diner 32,50)