Dag 47, woensdag 18 maart
Door: Laszlo
Blijf op de hoogte en volg Laszlo
27 Maart 2009 | Nieuw Zeeland, Wellington
Na twee luie dagen vandaag maar weer eens flink aan de slag. Het einddoel is Porangahau en dat is nogal niet naast de deur. Heel heuvelachtig is het gelukkig ook niet, hoewel vanaf Napier tot halverwege de weg langzaam stijgt. Er zitten wel enige kuitenbijters in het traject maar al te veel ellende verwacht ik daar niet van. De komende dagen ga ik niet langs de grote wegen maar door allerlei achterafweggetjes. Het zal mij benieuwen.
Mijn vertrek uit het hostel duurde niet lang. Nadat ik naar de supermarkt was gefietst en inkopen had gedaan, wilde ik wat van de voorraden voor vandaag in de voortassen stoppen. De voorvork zag er echter nogal verdacht leeg uit. Ik was zeker nog niet goed uitgeslapen want ik was uit het hostel vertrokken met achterlating van de helft van mijn bagage. Dat kan dan kennelijk ook mij gebeuren.
Vanaf Napier ben ik met de SH 2 naar beneden gefietst. Deze gaat dwars door het centrum van Hastings. Weliswaar wordt aangeraden om een wat rustiger weg te volgen, maar nu ik toch in de buurt was wilde ik Hastings ook wel zien. Het eerste stuk gaat direct langs de kust. De wind zat weer eens niet erg mee, maar ook niet heel erg tegen. Vlak voor Clive gaat de weg landinwaarts. Hastings ik ook platgegaan bij de aardbeving in 1931 en hier is de wederopbouw zowel in Art Deco als in Spanish mansion style gegaan. Deze laatste zie je ook veel terug in de oude Hollywood villa's. Ook al was het nogal vroeg, ik heb in Hastings maar geluncht, veel gelegenheid hier voor zou ik verderop namelijk niet meer krijgen. De baas van het cafe was ook een fietser.
SH 2 loopt precies tussen twee bergruggen door. Rechts de Raukawa Range en links de Kaokaoroa Range. Eigenlijk wilde ik na Pakipaki linksaf om een rustige parallelle weg te volgen, maar dan moeten die kiwi's natuurlijk wel een bordje zetten bij de ingang van dat plaatsje. Ik heb geen idee wat dan precies Pakipaki moest zijn geweest. Wel besefte ik mij na enkele kilometers buiten de stad dat ik de afslag had gemist. Terugfietsen zag ik niet zitten en zo enorm druk was het hier nu ook weer niet. Heuvel op, heuvel af en lange rechte (nou ja, vals plat omhoog, maar met een niet al te steile instelling) stukken daartussenin. Na een kilometertje of 70 begon ik lichtelijk in te kakken. Al te lang niet meer gegeten en in slakkentempo ging het dan ook de komende paar kilometer naar Waipawa. Hier even uitgerust en wat gegeten alvorens aan de volgende 7 kilometer te beginnen naar Waipukerau. Ik had mij voorgenomen daar ook even te pauzeren, aangezien ik even een dalletje meepakte.
In het Leopard Hotel aldaar een biertje gekocht. De serveerster vond mijn betaling " awesome", blijkbaar zijn ze hier niet erg gewend om betaald te krijgen. Ik wilde ook het toilet eens flink gebruiken, maar in de mens room waren alleen maar pisbakken. Wat is dat voor gezeik. Op naar een andere tent dan maar. hier nog een groot glas verse jus gedronken, alvorens ik mij even rustig kon terugtrekken. Vanaf Waipukerau heb ik SH 52 gevolgd. Dat ziet er gelijk heel anders uit. Plotseling fiets je in een soort pastorale idylle, waar de trekkers trekken, de koeien loeien en de boeren boeren. Met mijn verschijning veroorzaakte ik direct grote stampedes onder de locale kuddes koeien. Ik vraag mij dan af wie van de dames eigenlijk verzint om hard weg te rennen bij de aanblik van een fietser. Plotseling opstaan en de berg afrennen of je kop tussen het prikkeldraad wegtrekken kan toch niet erg gezond zijn.
Wordt de aanstichtster van de paniek ook ter verantwoording geroepen als het allemaal much ado about nothing blijkt te zijn geweest? "waarom rennen we eigenlijk?". "Ja dat weet ik ook niet. Clara 52 begon en ik ren maar een beetje mee. Ik weet dat het kudde gedrag is, maar we zijn nu eenmaal een kudde en daar moet je toch rekening mee houden". " Clara!!". "ja", "ja", "ja", "ja". "Eh...Clara 52!!". "ja". " Waarom rennen we eigenlijk?". "Euh,...tja....die fietser...ik dacht dat ehhh....". "jij moet helemaal niet denken. Ik breek zowat mijn poten ...voor niks. Take this..and that". Etc. Als nooit eens iemand het kuddegedrag doorbreekt zal het ook nooit wat worden. Ik wacht maar af.
Het boerenlandschap ligt er prachtig bij. Afwisselend wouden en weilanden, doorsneden door rivieren en beekjes. De wind (eindelijk in mijn rug!) die door het gebladerte ritselt, het geklater van de stroompjes en watervalletjes, de warmte van de zon, het gekwetter van de vogels, het getsjirp van de krekels en het gezoef van mijn fiets: dat alles maakt het hier aangenaam fietsen. De mensen steken hun hand op in het voorbijgaan. Er was slechts een klein stukje waar kennelijk wat minder vriendelijke mensen woonden. Ik had de fiets even geparkeerd om wat te eten en ene tegenligger schreeuwde vanuit zijn auto: "get of the fuckin road!". Nu het hier een jong ventje met een petje op betrof heb ik er maar geen aandacht aan besteed. Waarschijnlijk zijn zijn hersenen nog niet geheel volgroeid. Een petje op in de auto is vaak toch wel een teken dat de drager intellectueel uitgedaagd is. Even verderop werd ik wel erg dichtbij ingehaald door een auto met aanhanger. Links van mij was een rivier en rechts een steile berghelling. Even kreeg ik visioenen alsof het hier een scene uit " Deliverance" betrof, waarbij ik zometeen zou worden overvallen door allerlei bebaarde, knettergekke rednecks die al heel lang geen vrouw meer hadden gezien en dan maar genoegen gingen nemen met mij, maar dat viel al weer mee.
In Porangahau werd ik door een vriendelijk dorpsbewoner, die mij zag klooien met de PP, doorverwezen naar de enige accommodatie aldaar: "The Duke of Edingburgh Hotel". Bij de ingang werd ik aangesproken door de locale drinkebroers. Gezellige gasten. Ik kreeg hier voor 30 dollar een luxe ruime kamer met eigen badkamer. Het was tevens de enige plek waar wat te eten viel, dus ik heb mij maar een ordinaire lap vlees (Scotch fillet) laten voorzetten. Lekker rechttoe/rechtaan eten, afgesloten met een bananasplit. De inrichting was geheel Schots. Naast mij zaten enige gepensioneerde kiwi's luidkeels te converseren, met tussendoor veel whiskey. Op een gegeven moment ging het over de importantie van "a good roof and a big dick". Ook de aanwezige vrouw zei dat "a big dick" belangrijk was. ? . Wat is er gebeurd met " size doesn't matter? Nadat ik de discussie maar eens was gaan volgen bleek het echter over tuinieren te gaan. Het echtpaar had een hovenier aan het werk gezet en het kiwi accent is erg ongeschikt voor sommige woorden. Wat klonk als:"A big dick", was bedoeld als:"a big deck", oftewel een groot terras. Net zoals "tent" hier klinkt als " tint" en "ten" en "teen" als " tin". Zelf begrijppen ze het, hopelijk, wel, maar voor een buitenstaander is het niet altijd gemakkelijk.
Gefietst: 120 kilometer
Uitgegeven: 150,-(slapen 30,-; lunch 20,30; eten en drinken 47,-; avondeten 52,-)
Mijn vertrek uit het hostel duurde niet lang. Nadat ik naar de supermarkt was gefietst en inkopen had gedaan, wilde ik wat van de voorraden voor vandaag in de voortassen stoppen. De voorvork zag er echter nogal verdacht leeg uit. Ik was zeker nog niet goed uitgeslapen want ik was uit het hostel vertrokken met achterlating van de helft van mijn bagage. Dat kan dan kennelijk ook mij gebeuren.
Vanaf Napier ben ik met de SH 2 naar beneden gefietst. Deze gaat dwars door het centrum van Hastings. Weliswaar wordt aangeraden om een wat rustiger weg te volgen, maar nu ik toch in de buurt was wilde ik Hastings ook wel zien. Het eerste stuk gaat direct langs de kust. De wind zat weer eens niet erg mee, maar ook niet heel erg tegen. Vlak voor Clive gaat de weg landinwaarts. Hastings ik ook platgegaan bij de aardbeving in 1931 en hier is de wederopbouw zowel in Art Deco als in Spanish mansion style gegaan. Deze laatste zie je ook veel terug in de oude Hollywood villa's. Ook al was het nogal vroeg, ik heb in Hastings maar geluncht, veel gelegenheid hier voor zou ik verderop namelijk niet meer krijgen. De baas van het cafe was ook een fietser.
SH 2 loopt precies tussen twee bergruggen door. Rechts de Raukawa Range en links de Kaokaoroa Range. Eigenlijk wilde ik na Pakipaki linksaf om een rustige parallelle weg te volgen, maar dan moeten die kiwi's natuurlijk wel een bordje zetten bij de ingang van dat plaatsje. Ik heb geen idee wat dan precies Pakipaki moest zijn geweest. Wel besefte ik mij na enkele kilometers buiten de stad dat ik de afslag had gemist. Terugfietsen zag ik niet zitten en zo enorm druk was het hier nu ook weer niet. Heuvel op, heuvel af en lange rechte (nou ja, vals plat omhoog, maar met een niet al te steile instelling) stukken daartussenin. Na een kilometertje of 70 begon ik lichtelijk in te kakken. Al te lang niet meer gegeten en in slakkentempo ging het dan ook de komende paar kilometer naar Waipawa. Hier even uitgerust en wat gegeten alvorens aan de volgende 7 kilometer te beginnen naar Waipukerau. Ik had mij voorgenomen daar ook even te pauzeren, aangezien ik even een dalletje meepakte.
In het Leopard Hotel aldaar een biertje gekocht. De serveerster vond mijn betaling " awesome", blijkbaar zijn ze hier niet erg gewend om betaald te krijgen. Ik wilde ook het toilet eens flink gebruiken, maar in de mens room waren alleen maar pisbakken. Wat is dat voor gezeik. Op naar een andere tent dan maar. hier nog een groot glas verse jus gedronken, alvorens ik mij even rustig kon terugtrekken. Vanaf Waipukerau heb ik SH 52 gevolgd. Dat ziet er gelijk heel anders uit. Plotseling fiets je in een soort pastorale idylle, waar de trekkers trekken, de koeien loeien en de boeren boeren. Met mijn verschijning veroorzaakte ik direct grote stampedes onder de locale kuddes koeien. Ik vraag mij dan af wie van de dames eigenlijk verzint om hard weg te rennen bij de aanblik van een fietser. Plotseling opstaan en de berg afrennen of je kop tussen het prikkeldraad wegtrekken kan toch niet erg gezond zijn.
Wordt de aanstichtster van de paniek ook ter verantwoording geroepen als het allemaal much ado about nothing blijkt te zijn geweest? "waarom rennen we eigenlijk?". "Ja dat weet ik ook niet. Clara 52 begon en ik ren maar een beetje mee. Ik weet dat het kudde gedrag is, maar we zijn nu eenmaal een kudde en daar moet je toch rekening mee houden". " Clara!!". "ja", "ja", "ja", "ja". "Eh...Clara 52!!". "ja". " Waarom rennen we eigenlijk?". "Euh,...tja....die fietser...ik dacht dat ehhh....". "jij moet helemaal niet denken. Ik breek zowat mijn poten ...voor niks. Take this..and that". Etc. Als nooit eens iemand het kuddegedrag doorbreekt zal het ook nooit wat worden. Ik wacht maar af.
Het boerenlandschap ligt er prachtig bij. Afwisselend wouden en weilanden, doorsneden door rivieren en beekjes. De wind (eindelijk in mijn rug!) die door het gebladerte ritselt, het geklater van de stroompjes en watervalletjes, de warmte van de zon, het gekwetter van de vogels, het getsjirp van de krekels en het gezoef van mijn fiets: dat alles maakt het hier aangenaam fietsen. De mensen steken hun hand op in het voorbijgaan. Er was slechts een klein stukje waar kennelijk wat minder vriendelijke mensen woonden. Ik had de fiets even geparkeerd om wat te eten en ene tegenligger schreeuwde vanuit zijn auto: "get of the fuckin road!". Nu het hier een jong ventje met een petje op betrof heb ik er maar geen aandacht aan besteed. Waarschijnlijk zijn zijn hersenen nog niet geheel volgroeid. Een petje op in de auto is vaak toch wel een teken dat de drager intellectueel uitgedaagd is. Even verderop werd ik wel erg dichtbij ingehaald door een auto met aanhanger. Links van mij was een rivier en rechts een steile berghelling. Even kreeg ik visioenen alsof het hier een scene uit " Deliverance" betrof, waarbij ik zometeen zou worden overvallen door allerlei bebaarde, knettergekke rednecks die al heel lang geen vrouw meer hadden gezien en dan maar genoegen gingen nemen met mij, maar dat viel al weer mee.
In Porangahau werd ik door een vriendelijk dorpsbewoner, die mij zag klooien met de PP, doorverwezen naar de enige accommodatie aldaar: "The Duke of Edingburgh Hotel". Bij de ingang werd ik aangesproken door de locale drinkebroers. Gezellige gasten. Ik kreeg hier voor 30 dollar een luxe ruime kamer met eigen badkamer. Het was tevens de enige plek waar wat te eten viel, dus ik heb mij maar een ordinaire lap vlees (Scotch fillet) laten voorzetten. Lekker rechttoe/rechtaan eten, afgesloten met een bananasplit. De inrichting was geheel Schots. Naast mij zaten enige gepensioneerde kiwi's luidkeels te converseren, met tussendoor veel whiskey. Op een gegeven moment ging het over de importantie van "a good roof and a big dick". Ook de aanwezige vrouw zei dat "a big dick" belangrijk was. ? . Wat is er gebeurd met " size doesn't matter? Nadat ik de discussie maar eens was gaan volgen bleek het echter over tuinieren te gaan. Het echtpaar had een hovenier aan het werk gezet en het kiwi accent is erg ongeschikt voor sommige woorden. Wat klonk als:"A big dick", was bedoeld als:"a big deck", oftewel een groot terras. Net zoals "tent" hier klinkt als " tint" en "ten" en "teen" als " tin". Zelf begrijppen ze het, hopelijk, wel, maar voor een buitenstaander is het niet altijd gemakkelijk.
Gefietst: 120 kilometer
Uitgegeven: 150,-(slapen 30,-; lunch 20,30; eten en drinken 47,-; avondeten 52,-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
