Dag 42, vrijdag 13 maart

Heden op naar Wairoa, zo'n 100 kilometer van Gisborne. Onder het inkopen doen bij de Pak'n Save hoorde ik opeens " He Laszlo" achter mij. Het bleek Robert te zijn, de vader van Anthony. De hele familie was in Gisborne omdat Anthony ook meedeed aan de lifeguard kampioenschappen. Helaas niet veel tijd om te praten want het is nogal een lange rit vandaag over de Pacific Coast Highway (SH 2)die over een hele hoge heuvel (Wharerata Hill) van bijna 500 meter voert. Daarbij is het nu nog zonnig en je weet het hier de laatste tijd maar nooit. De wind zat uiteraard weer zwaar tegen, maar ik weet al niet beter meer. De weersverwachting voor heden was zon afgewisseld met wolken en buien. Wolken: check, buien: check, zon: ?. Vanaf het moment dat ik aan de beklimming begon, heb ik geen zon meer gezien en begon het te regenen. Ik kan u vertellen dat het dan een lange klim is naar 488 meter. Het landschap? Boeien, heuvels, bomen en varens neem ik maar aan. Veel kon ik er toch niet van zien door de laaghangende bewolking en de door de regen opgeworpen sluiers. Erg fijn was het ook dat het naarmate ik de top naderde tevens harder begon te regenen. Alsof de natuur toch wel even zeker wilde stellen dat ik de meest verse en koude regen op mijn dak kreeg voordat ik aan de afdaling begon. Afdalen op een natte weg betekent toch al dat ik wat minder hard ga dan normaal. Ik ben niet levensmoe. De toon van de muziek veranderde wel. Was het eergisteren nog "we zullen doorgaan", heden was het meer "I'm on a highway to hell".

Vlak voor de afdaling heb ik toch maar een jas aangedaan. Hoewel mijn jas er niet om bekend staat de regen af te weren, sterker nog, het lijkt wel een watermagneet, denk ik toch dat het in ieder geval enige warmte zal geven, al is het wellicht ook maar voor kort. Waar aan het begin van Wharareta Hill eerst Kopua Hill (120 meter) moet worden beklommen, ligt aan het einde ervan Morere Hill (280 meter). Daar gaat het pas echt steil naar beneden. Zelfs auto's worden gewaarschuwd dat het nogal heftig is. Inmiddels was het gelukkig opgehouden met regenen en de weg leek me droog genoeg om me met volle vaart naar beneden te laten vallen, dan schiet het tenminste ook een beetje op. In de Morere Tearooms wat gegeten en gedronken. Ik was nog half nat (in een afdaling op volle snelheid droog je ook wel weer aardig snel op) en koud en vroeg of ik de klapdeuren dicht mocht doen. Het waaide nogal ter plekke. Ik mocht slecht een helft dicht doen, anders zouden de mensen denken dat ze gesloten waren (ondanks het knipperende neonbord waarop stond dat ze open waren. Kennelijk zijn de mensen in deze streek nogal onzeker).

Vanaf Nuhaka ging het ook weer een gedeelte langs de kust en leek het wel of ik de wind wat in de rug had. Het kan ook zijn dat de wind eenvoudigweg was gaan liggen, I don't know. In ieder geval had ik 'm niet meer recht in mijn gezicht, wat ook wel eens aardig is voor de verandering. Wairoa kwam dan ook snel dichterbij. Eenmaal aangekomen heb ik de gehele backpackersafdeling van de plaatselijke camping gehuurd (er waren geen andere lui aanwezig, dus ik had alle 5 bedden voor mezelf). Ik heb mijn fiets naar binnen gereden met alle bagage er nog op. Dat scheelt morgen, als ik naar Napier ga, weer werk. De douches zagen er alleraardigst uit. Tapijt op de vloer, blauwwit geruite gordijntjes aan de stalen tafelbladen en golden oldies uit de speakers. Hierna dacht ik maar eens wat te gaan eten. Ik had er niet veel van verwacht, Wairoa is niet erg gunstig bekend in NZ, maar er was toch een heel erg leuk tentje, het East End cafe. Als voorafje had ik een mandje brood met heerlijke frisse pesto. In het mandje lagen ook nog reepjes wortel en sellerie. Als hoofdmaaltijd had ik reepjes Thaise (wat iets anders is dan taaie) koe in sweet chili saus met sesamzaad. Dit lag keurig gevouwen rondom een bolletje pandanrijst, waarbovenop heel fijn gesneden reepjes aubergine, radijs en rode paprika lagen. Lekker. Als toetje een kwarktaartje met heerlijke stukjes rabarber er op. De muziek paste precies in de inrichting en de bediening was erg snel. Ik had mijn voorgerecht nog niet eens op toen het hoofdgerecht al ter tafel kwam. Een prima tentje kortom. Geheel voldaan legde ik het moede hoofd dan ook ter ruste.

Gefietst: 101 kilometer
Uitgegeven: 344,- (ontbijt 10,-; hotel 199,- telefoongesprek 32,90; slapen 25,-; eten en drinken 18,30; lunch 14,-; avondeten 55,-)