Dag 30, zondag 1 maart

Ondanks het bericht dat het hedenochtend zou kunnen gaan regenen, heb ik besloten om toch te gaan fietsen. Het zou vanmiddag mooi weer worden en je moet je ook niet laten tegenhouden door een mogelijkheid op regen. Een Iers stel uit het hostel was eveneens met de fiets op weg naar Rotorua. De man had begin jaren '80 nog tegen Sean "King" Kelly gekoerst in Ierland. Zij namen de weg die ik op de heenweg had gevolgd en ik wilde nu wel eens een andere weg nemen. Er was ook een andere Ier die enige foto's van mijn fiets nam. Hmmm, verdacht of niet? Op de een of andere manier heb ik het idee dat ik nog steeds niet echt begonnen ben met de vakantie. Tot dusverre heb ik nog niet gefietst over wegen waar ik nog niet eerder overheen ben gegaan. Met mijn geheugen (op het stukje bij Tairua na dan) weet ik ook na vijf jaar nog steeds wat ik zo ongeveer achter elke bocht kan verwachten. Het lijkt wel een herhalingsoefening. Nu zijn er slechtere plekken voor een dergelijk gebeuren, maar toch. Arjen de hand geschud en veel geluk gewenst op zijn verdere motoravonturen.

Ik wilde via SH 1 en 30 naar Rotorua, maar op de een of andere manier kwam ik uit bij SH 5, ik had toch de afslag naar Hamilton moeten nemen. Nu had ik ook nog nooit op dit gedeelte van de SH 5 gefietst, maar gisteren met crazy Ted was ik hier al overheen gevlogen. Om 12 uur begon het nog te regenen ook, eerst zachtjes, later ongegeneerd hard. Ik heb wel een jas bij me, maar die heb ik maar niet aan gedaan. Het enige resultaat daarvan zou zijn geweest dat mijn jas heel erg nat was geworden en dat ook lange tijd zou zijn gebleven, terwijl mijn wielerspullen vrij snel opdrogen. Het zal toch ook wel weer ophouden met regenen, niet? Dat duurde echter nog wel even. Ik heb zo'n anderhalf uur in de regen gefietst. Een stroom dikke, niet aflatende druppels. Ook hier komt echter na regen zonneschijn. Vlak voor Golden Springs kon ik weer beginnen met opdrogen. Ik had nu nog een paar kilometer weg waar ik echt nog nooit ben geweest alvorens de afslag naar Reporoa opduikt. Vanaf daar is het weer de same old, same old, hoewel gezegd dient te worden dat een landschap, de andere kant op fietsend, er toch weer anders uit kan zien.

Bij Wai-O-Tapu gestopt om wat te eten. Het was de eerste gelegenheid van de dag om ergens te gaan zitten. De hot dog kreeg ik gratis. Ik zag er zeker nogal uitgehongerd uit. Aan de enige tafel zat een bejaarde Schotse die met dochter en schoonzoon op huwelijksbezoek was. Ze zou eigenlijk 60 jaar geleden al naar NZ, met haar reeds lang overleden man, maar toen kwamen de kinderen en ging het plan niet door. Nu met de rollator zag ik haar niet ver meer komen de bergen op, maar toch een dappere poging.

Waar het op de heenweg heerlijk naar beneden ging, ging het nu evenzeer omhoog. Al te veel moeite kostte het echter niet. De zon was inmiddels reeds uitbundig beginnen te stralen en zonder extreme inspanningen stond ik niet veel later in een fruitshop in Rotorua de nieuwste uitvinding op fruitgebied te bekijken: de kiwiberry. Een minikiwi die je als een druif kunt eten, ook ongeveer even groot. Geen gedoe meer met schillen of uitlepelen en zeer smaakvol. Door maar weer naar de Government Gardens om op een lommerrijke plek de nieuwe ontdekking naar binnen te werken. Toen ik daar weg wilde rijden ontdekte ik dat ik een lekke band had! De eersten hopelijk laatste pech van de reis. Niet ver van de gardens is de Rotorua Central Backpackers. Daar ingecheckt en de band geplakt. Het was geen normaal lek. Volgens mij was het meer een fabrieksfout. Een gat aan de bovenkant, precies tussen het rubber van het ventiel en de rest van de band. Een rottiger plek voor een lek is er eigenlijk niet. Het wordt trouwens ook tijd om de fiets eens na te laten kijken. Ik heb er nu 1000 kilometer mee gefietst en volgens de Vakantiefietser moest er dan even naar de spaken gekeken worden. Wellicht moet ik dat hier maar eens laten doen. Ik moet in ieder geval een reservebinnenband kopen.

Op mijn kamer lag een Duits meisje met hoofdpijn (dateerde overigens reeds van voor mijn komst). Een leuke dame uit Freiburg die biotechnologie studeerde. Altijd leuk om te vragen of ze "gute noten" heeft. Ik moest toch ook even wat eten halen en wilde dat met de fiets doen. De achterband was weer even leeg als voor mijn reparatie. OK, dan zit ik hier morgen ook nog. Dan maar lopen. De Pak'n Save was reeds volgestouwd met allerlei spullen voor Pasen. Wanneer is dat eigenlijk? Wat is het vandaag eigenlijk voor dag of datum? Ik begin hier langzaam alle besef van tijd kwijt te raken. Deadlines zijn hier een onbekend fenomeen.

Terug in het hostel op bed gaan liggen en gaan lezen. De Duitse was even weggeweest maar kwam weer terug en dook ook het bed in (dat van haarzelf dan hè). Een heel gesprek over studeren, het kopen van auto's in NZ (zij en haar reisgenoten hadden zelfs een zaak lopen over een door hen gekochte auto bij een consumentenklachtenorganisatie in Auckland met een zitting over drie dagen). Haar huidige reisgenoot kwam ook de kamer in, een jongen die al was afgestudeerd, eveneens uit Freiburg. Ik krijg hier ook de gelegenheid om volop mijn Duits te oefenen. Aardige gasten. Ook hier werd het echter zo langzamerhand bedtijd.

Gefietst : 87 kilometer.
Uitgegeven : 93,-(eten en drinken 63,30; lunch 5,60; slapen 24)