Dag 50, zaterdag 21 maart

Vandaag maar eens niet zo veel fietsen. Op naar Martinborough, een klein stadje waar veel van de beste Pinot Noir van Nieuw Zeeland vandaan komt. Tevens ene geschikte plek om te beslissen of ik rechtstreeks naar Wellington zal fietsen of dat ik eerst nog "even" naar Cape Palliser ga. Het fietsen was weer prima vandaag. Uiteraard weer tegenwind, maar omdat ik wist dat het niet zo'n lange rit zou zijn stel ik mij daar mentaal beter op in dan dat ik rondfiets met het idee dat die wind nog zo'n 100 kilometer gaat duren.
Eerst nog even in Masterton rondgereden en het bleek best een leuk stadje te zijn. Het was prachtig weer. Er was een fantastisch groot park, met een treintje, mooie waterpartijen, cricket- en voetbalvelden en een ruimte voor bowls. Allerlei bejaarden waren aan het spelen. Zelfs ook wat jongeren. Ik werd nog aangesproken door een bejaarde man. Mooie verhalen over WW II en de Italiaanse campagne. Ik had ook nog wat kritiek op Bowls, dat het zo'n bejaarden sport was. De man wees op enige jongeren. Er deden zelfs ook vrouwen mee vertelde hij trots. "Ook vrouwen, waar gaat het heen met deze wereld", hij moest hard lachen en ging op weg voor zijn middagslaapje, Zelf ging ik maar eens naar het aanpalende cafe Cecille, even genieten van thee en (een stukje van) een heerlijke chocoladetaart. Ja, dat Masterton heeft wel wat.

Het begin was vlak en daarna, zo'n 20 kilometer voor Martinborough werd het al heuvelachtiger. Het waren echter geen heuvels waar ik erg van schrok. Dit is een prima route om te oefenen op NZ's heuvels. Lekker op en neer, zonder al te straffe toeren uit te moeten halen. Er hing voor het grootste gedeelte van de tocht een stevige bewolking, hetgeen verergerde naarmate ik dichter bij het einddoel kwam. Aldaar aangekomen kreeg ik twee grote wortels van een kerel die toevallig geparkeerd stond en naar Wellington zou vertrekken. Dat zou goed zijn om Rimutaka Hill op te komen, een heuvel die er inderdaad niet heel makkelijk uitziet.

Ik wilde in het locale hostel gaan slapen. De eigenaresse was er niet. wel waren er een Duitse en een Franse dame die al maanden aldaar verbleven om in de wijnindustrie te werken. Hun vaders hadden wijngaarden in hun respectieve landen en hier konden ze de kunst mooi afkijken. De Francaise zette onmiddellijk thee voor me en de Duitse begon de keuken schoon te maken. Je zou er toch direct mee trouwen? De Francaise, Aline, belde ook nog met de eigenaresse van het hostel, maar er bleek helaas geen ruimte meer te zijn. Er kwam nog iemand die avond die al had gereserveerd (ik heb zo'n hekel aan dat soort figuren) en dat was het dan voor waar het de beschikbare bedden betrof. Jammer, het zag er namelijk wel erg aangenaam uit allemaal.

Ondertussen was het ook nog gaan regenen. Ik bleef dan ook nog maar even in de gezelligheid totdat de regen naar een acceptabel niveau was teruggedrongen. Hierna op zoek naar wat anders. Op naar de camping. Ik wilde niet kamperen, want het zou weer hard gaan waaien en hagelen bovendien, maar een cabin leek me ook niet verkeerd. Helaas, allemaal volgeboekt. Inmiddels was het pijpenstelen gaan regenen. Ik werd doorgestuurd naar een motel. Voordat ik dat gevonden had, gingen de hemelsluizen eens goed open. Volledig zeiknat kwam ik aan. Er was nog 1 kamer beschikbaar. Ik wist niet dat Martinborough zo populair was, maar er waren deze avond maar liefst drie bruiloften op de wijngaarden in de buurt. Ik heb twee Dvd's meegenomen, "The Departed" en "American Gangster", heb al mijn spullen te drogen gehangen, ben twee uur in bad gaan liggen, films gekeken en in slaap gevallen op het kingsize bed.

Gefietst: 56.
Uitgegeven: 185,- (eten en drinken 35,60; slapen 150,-)