Dag 16, zondag 15 februari 2009

Vandaag de tweede grote rit. Via de South Pacific Highway naar Coromandel Town. Alweer niet briljant geslapen. Ik moet denk ik toch maar een ander kussen kopen. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat altijd als ik in een tent lig ik niet goed slaap. Ik heb mijn rust hier wel nodig. De wind was nog niet echt gaan liggen, wat heet, hij was alleen maar harder gaan waaien en uiteraard ook weer recht in mijn gezicht. Het eerste gedeelte van de weg is niet heel veel aan. Voornamelijk boerenland. Wat het wel bijzonder maakt zijn de enorme hoeveelheden vlinders die zich tegoed doen aan de grote hoeveelheden planten en kruiden langs de weg. Vooral kamille en mint groeit hier veel. De brug naar Thames is in de afgelopen vijf jaar nog steeds niet breder gemaakt, nog altijd maar 1-baans, terwijl er toch heus wel wat ruimte is in dit land. Nou ja dan moeten ze het zelf maar weten. Ze kunnen toch niet dwars door me heen (hoewel, sommigen zullen het heus wel willen proberen). Dan maar even een file veroorzaken (misschien had ik die foto midden op de brug dan weer niet moeten doen, daar wordt je niet populair van). Het weer was heerlijk, niet te zonnig en niet te donker.

In Thames was helaas het museum gesloten. Niet dat er veel te zien is, maar ze hadden in de museumwinkel wel een leuke poster die ik vijf jaar geleden had gekocht en weer ben kwijtgeraakt. Ik moest het nu maar laten bij lunchen in de tuin aldaar. Ik had een hele voorraad fruit ingeslagen aan het begin van de straat in het kader van gezond bezig zijn. Hierna op naar Coromandel Town. De Dalai Lama heeft gezegd: " Er is geen weg naar geluk, geluk is de weg" en voor de weg tussen Thames en enige kilometers voor Coromandel Town heeft hij daar in ieder geval volkomen gelijk in. Als ze mij zouden vertellen dat ik de rest van mijn leven iedere dag over die weg heen en weer zou moeten rijden, zou ik mij daar onmiddellijk bij neerleggen. De ene baai nog mooier dan de andere, de lucht die telkens weer veranderd, het water dat na iedere bocht een andere kleur heeft. Ik zou zo iemand uit zijn huis willen trekken hier. Dan ben ik helemaal klaar. Ook hier weer vele geluiden, geuren en kleuren die het leven alhier zo anders maken dan in Noord Holland. Zelfs de roadkill ziet er hier anders uit. Tenminste, ik heb nog nooit een dode possum gezien op weg naar Egmond aan zee.

Het venijn van deze weg zit 'm echter duidelijk in de staart. In de laatste 10 kilometer voor Coromandel Town zijn drie flinke heuvels geplaatst van 2 keer 170 en een keer 200 meter. Dit als als je net al een flink stuk gefietst hebt en de vermoeienissen van de hele dag tegenwind aan je beginnen te knagen. Desondanks ging het op de eerste twee heuvels over het algemeen prima. Tegen het einde van de eerste klim dachten mijn ogen dat de weg omlaag ging, terwijl mijn benen voelden dat de weg nog steeds omhoog ging. Soms heb je van die beklimmingen dat je echt achterstevoren en ondersteboven op je fiets zit. Onderwijl klopt dan je hart in je hoofd van je linkeroor naar je rechter en weer terug. Eveneens op de eerste beklimming werd ik nog bijna van de weg gereden door een of andere " roadmaggot" (zo noemen de Kiwi's campervans). Hij ging wel erg dicht bij me langs op een niet al te breed stukje weg waar ook nog eens auto's van de andere kant kwamen. Die cazzo had geheel niet uitgekeken. Op de top van de tweede heuvel stond hij met zijn gezinnetje van het uitzicht te genieten, waarbij ik de lol toch wel even moest komen bederven. " I'm sorry" zei hij nog. "You can tell that to my parents when you've pushed me off the road. You'd better be carefull than sorry". In de afdaling kwam hij me vervolgens weer voorbij op ruime afstand, waarbij ik mijn hand opstak ten teken dat hij het nu goed had gedaan. Mental note: nooit je hand opsteken als je op de fiets met 60 per uur een berg afdendert met de wind vol in je smoel. Het was wel ironisch geweest dat ik om mijn plaat was gegaan terwijl hij het nu wel goed deed. Gelukkig ging het echter goed.

De laatste heuvel was vooral lang. Het duurde even voor ik hier overheen was. Ondertussen heb ik nog steeds nergens hoeven lopen. Ik ben bang dat dat wel komt als ik naar het andere einde van de Coromandel oversteek. Hemelsbreed niet zo ver, maar er ligt toch een serieuze berg tussen, die gun je je ergste vijand nog niet, laat staan jezelf. Net als Miranda bleek Coromandel wel erg ver weg te zijn. Die wind hier sloopt je gewoon, om over de bergen nog maar te zijgen. Bij de ingang van Coromandel town staat een bord : " Coromandel Town welcomes careful drivers, we have two cemeteries en no hospital". Kiwi's hebben wel humor. Een plekje gevonden op het Tidewater Tourist park. Vorige keer kampeerde ik hier, maar ik wil eerst een fatsoenlijk kussen alvorens ik weer ga kamperen (wordt ik dan toch oud, vroeger sliep ik gewoon op een opgevouwen broek, trui, of de vuile was. Of zou het gewoon zijn dat ik geen lange broek en geen trui mee heb, ja, dat moet haast wel)

Ik kon nog net even als laatste gast eten in het "succes" café/restaurant hoewel de naam klonk als een cafetaria, was het eten meer dan uitstekend. Een bord tagliatelle met champignons, gedroogde tomaten, zwarte olijven en grote garnalen, dit alles gegarneerd met veel olijfolie en knoflook. Do try this at home. Het kostte ook nog helemaal niks (nou ja, relatief gezien dan).

De avond afgesloten in de star & Garter, een locale kroeg.
De Drifters zouden aldaar optreden, oude jaren '50 en '60 swingnegers. Hun optreden was helaas al afgelopen op het moment dat ik kwam. Ik kreeg wat locale muzikanten te verwerken. Het was wel een vermakelijk optreden, vooral het publiek dat er op af was gekomen was leuk om te zien. Volgens Roel trouwen de vrouwen in NZ gemiddeld wereldwijd gezien het meest onder hun niveau bij gebreke van gelijkwaardige kandidaten. Nou, hier stonden wel een paar huwelijkskandidaten dan. De vrouwen zelf leken me overigens ook niet allemaal deel uit te maken van de Ivy league. Een ongeschoren kerel in een Hawaii shirt bracht de hele tijd wat keelklanken uit, "groor arrrghs wberjueh", zoiets kon ik er van maken. De tekst van "Love, love me do" van The Beatles, was hij na 1 woord al kwijt. Zo'n typ. De mannen met petten op in de kroeg en lange staarten waren ook nogal oververtegenwoordigd. Er was ook nog ene pot zonder pet en zonder haar behalve een lange staart. Verder viel op dat ook hier de mannen niet dansen en de vrouwen wel. Tevens viel op dat het dansen 40 jaar geleden waarschijnlijk een stuk soepeler is gegaan. Dat hoop ik dan tenminste toch maar. Er was ook een vrouw bij met enorme borsten. De linkerborst wilde tekens haar topje verlaten, maar werd in dat streven gedwarsboomd door de rechter. De tattoos vlogen in het rond, zal ik maar zeggen. Niet het type ideale schoondochter. Nu kan ik dit alles opschrijven omdat ik zelf ook niet echt miss Coro lag vol te yoghurren (ik weet niet waar ze woont), dus is enige zelfkritiek ook wel op zijn plaats (u heeft het net gemist, jammer). Terug in het hostel nog wat gedronken en gelezen.

Al met al een geslaagde avond. Morgen blijf ik hier en ga ik me geestelijk voorbereiden op Whangapoua hill.

Gefietst: 90 kilometer
uitgegeven: 125,- (slapen 29,-;ontbijt 6,-; fruit, 20,30; drinken 10,-; eten 4,-; avondeten 40,-; concert 10,-; bier 5,-)