Dag 134, zaterdag 13 juni, Gladstone

Vandaag een rit naar ofwel Tomahawk, ofwel Gladstone. Het hangt er van af hoe erg de dirtroads me op gaan houden. Vrijwel de gehele route van vandaag bestaat uit dirtroad. De route is ongeveer het oranje kaartje D uit de inmiddels bekende pdf. Vrijwel de hele dag over de C 843. Eerst echter naar Binalong Bay, naar verluidt een van de hoogtepunten van de East Coast. Dit is de meest zuidelijke punt van de Bay of fires, zo genoemd naar de kampvuren van de Aborigines die hier uitbundig aanwezig waren ten tijde van de ontdekking van dit deel van Tasmanie. Heen over de C850 en terug over de c849. Met een vroeg vertrek hoop ik zover mogelijk te kunnen komen. Heel zonnig is het niet, maar ook niet erg dreigend qua regen. In Binalong Bay stikt het van de mooie stranden en rood bemoste rotsen. Je wordt er verwelkomd door een standbeeld van een schaars geklede stranddame. Vandaag echter weinig reden om de strandkleding aan te trekken. Als de zon nu maar eens uitbundig had geschenen en de lucht strakblauw was geweest, dan waren de foto's een stuk contrastrijker en mooier geworden. Ik moet echter het maar doen met wat ik krijg. Voordat ik Binalong Bay inreed moest ik een aardige heuvel beklimmen en op de terugweg moet ik weer hetzelfde doen. Op de top van die heuvel ligt namelijk het begin van de C849.

Die valt nog niet mee. Op zich wel een goed oppervlak, maar veel klimmen en dalen, wat op een dirtroad meer moeilijkheden geeft dan op asfalt. Ergens halverwege komen twee Japanse toeristes in hun auto me tegemoet. Ze lachen en zwaaien enthousiast. Niet veel later bereik ik de C843. Eerst een stuk over asfalt. Ik begin te denken dat de eerste grote klim geheel op asfalt zal zijn, maar dat bleek verkeerd gedacht. Halverwege die klim is er alleen nog het zand. Ook al is de weg hier redelijk hard, toch voel ik hoe de wielen zich vastzuigen in het zand. Ik moet twee keer zo hard werken om een normale snelheid te bereiken. Ik geloof al snel niet meer dat ik Tomahawk ga halen, Dat is namelijk nog eens 30 kilometer verder dan Gladstone, waarvan nog weer eens 15 kilometer over dirtroad. Doortuffen maar weer. In de buurt van Ansons River, in het Mt.William National Park, gaat het opeens wel heel erg steil naar beneden. Dit is de hele diepe inham op het kaartje met hoogteverschillen. Het leek wel of het net zo steil naar beneden ging als op dat kaartje. Remmen was lastig, zelfs niet altijd verstandig. Op een gegeven moment kwam ik uit in de buitenkant van een bocht, gelardeerd met veel losse steentjes. Het ging heel hard en de rand van de weg kwam wel erg snel dichterbij. Ik wilde aanzetten om te remmen, maar de heen en weer slingerende bewegingen die mijn fiets hierbij maakte (slechts heel af en toe grip op de weg) maakte dat ik dit onzalige plan al snel liet varen. Niet remmen, maar zoveel mogelijk naar het midden van de weg proberen te sturen. Dat lukte, ik had ook weinig zin om de rest van de dag op de boden van het ravijn door te brengen. Ik heb al genoeg tijd verspild. De weg omhoog was even steil en heel veel slechter dan de weg omlaag. Modder en losse stenen, probeer daar maar eens elegant tegen op te rijden. Stoempen dan maar weer. Uiteindelijk kom je dan ook wel boven, zij het na een korte rustpauze halverwege.

Vanaf de afslag bij Ansons Bay werd de weg tamelijk dramatisch. Veel kuilen, soms zou je denken dat iemand hier schuttersputjes heeft lopen graven, zo diep. De normaliter harde bovenlaag was geheel stukgereden en wat overbleef was een zandpad. Het was nog net niet alsof je probeert door de duinen te ploegen, maar veel scheelde het ook niet. Mijn achterwiel wilde op veel plekken een geheel andere richting op dan mijn voorwiel. Waar deze laatst voornamelijk naar voren wilde, wilde de eerste vaak naar links of rechts, afhankelijk van de richting van de geul waar ik nu weer in reed. En de fietser, hij ploegde voort. Op een gegeven moment was er weer een stuk asfalt, maar lang duurde dat niet. Ik was dan ook blij Gladstone te hebben gehaald. Ik nam mijn intrek in het enige hotel dat deze plaats rijk is. Het kostte maar 40 dollar, dus dat viel al weer dik mee. Bij het hotel hoort ook een pub/restaurant. Er lopen hier een paar mannen formaat houthakker rond in korte broek en T-shirt, dat zie je hier wel meer, ook al is het nog zo fris. Wat dat betreft pas ik hier wel. Ik heb hier ook gegeten. Over de porties doen ze hier niet moeilijk. De tomatensoep vooraf werd geserveerd in een soort aquariumformaat bord. Ik zat eigenlijk gelijk al vol. Toch maar doorgegeten, want morgen is er een zware dag. Ik wil naar George Town, 120 kilometer van hier. Als dat lukt, dan ben ik er van overtuigd dat het rondje Tasmanie er wel degelijk gaat komen. In Hobart twijfelde ik hier ten zeerste aan.

Gefiets: 89 kilometer
Uitgegeven : 107,- (eten en drinken 30,20; slapen 40,-; avondeten 33,-)