Dag 130, dinsdag 9 juni, Orford
Door: Laszlo
Blijf op de hoogte en volg Laszlo
21 Juni 2009 | Australië, Melbourne
Vervolgens eindelijk de bevrijding uit Hobart. Als eerste naar het Abel Tasman monument op Salamanca Place. Ik heb mij hier laten vereeuwigen met mijn (voormalige) provinciegenoot. Vervolgens naar de Tasman bridge via het interstedelijke fietspad. De brug was nog steeds even smal. Eigenlijk te gek dat een metertje meer voor wandelaars en fietsers geen moment in de hoofden van de heren planners op schijnt te zijn gekomen. Na de brug moest ik naar Cambridge Rd. Ik wilde niet via de snelweg fietsen, veel te link, dus trok ik de wijk in om op Cambridge Rd te komen. Het was een behoorlijke wirwar van wegen en de heuvels waren steil dus ik dacht dat het een goed idee was om eens de weg te vragen. Op zich was dat ook wel prima, maar het enige teken van leven dat ik zag was in een dameskapperszaak. Vrouwen zijn heel leuk, maar totaal ongeschikt om de weg aan te vragen. Gisteren ook al. Ik vroeg de weg naar een internetcafe aan de receptioniste. Deze werd daarbij geholpen door de schoonmaakster. Na 10 minuten kwam ik noodgedwongen op het idee om er een kaartje bij te pakken. Tot dan toe waren de dames niet verder gekomen dan aanwijzingen waarbij de naam van de weg die na de straat waar het internetcafe zich bevond, een belangrijke rol speelde. Ja, daar heb je echt enorm veel aan als je eigenlijk de straat zoekt voor die andere straat. De kaart werd natuurlijk eerst in de kijkrichting gedraaid (anders begrijpen ze het helemaal niet) en vervolgens werd het kruisje, naar achteraf bleek, op de verkeerde plek geplaatst. Wat een tijdverspilling zeg. Personeel en cliënteel van de dameskapperszaak deed het niet veel beter. Ik waardeer natuurlijk wel dat ze de moeite namen om het te proberen. Ik deed maar alsof ik met hun aanwijzingen enorm geholpen was en vervolgde op goed geluk mijn weg in de richting die ik reeds in mijn hoofd had. Vervolgens kwam ik een kerel tegen die samen met zijn zoontje de hond aan het uitlaten was. Kijk, dat is tenminste een sexe waar je de weg aan kunt vragen. Hij wist dat Nederland zich had geplaatst voor de WK in Zuid Afrika en hij kon me ook nog vertellen waar Cambridge Rd precies was en hoe ik er het snelst kon komen (is dat nou zo moeilijk?)
In het Eastlands shopping centre heb ik vervolgens eten en drinken ingeslagen voor onderweg. Cambridge Rd bleek een rustige straat dwars door het groen. Tevens bleek deze weg ook meer dan redelijk omhoog te gaan. De zon scheen inmiddels heel behoorlijk, ook al was het nog steeds fris. Ik trok mijn jasje niet aan omdat ik anders de jas de hele weg aan moet houden (vanwege het gezweet word ik nogal nat en ik word dan echt niet meer droog met de zwakke zon. Als ik desondanks mijn jasje uittrek wordt het opeens wel erg koud). Op een gegeven moment gaat de weg onder de A3 door. Niet veel later volgt de afslag naar Richmond (de B 31). Ik had ook via Sorrel gekund, maar omdat de zon nu scheen leek het mij een goede dag om betere foto's te nemen van Richmond dan afgelopen zaterdag. Vanaf de afslag volgde en mooie rit langs het Pitt Water, fijne uitzichten, de zon die schijnt en een weg die licht op en neer en heen en weer gaat. Wat wil je nog meer? Lunch natuurlijk. In de Richmond maze & tearooms heb ik het een en ander gegeten. In de krant aldaar nog een stuk gelezen over de nieuwste ontwikkelingen in het familierecht betreffende ouders die na een scheiding een heel eind van elkaar gaan wonen en wat dan te doen met de kinderen. Er waren nogal wat bizarre uitspraken bij, waarbij het in sommige gevallen wel eenvoudigweg verboden leek om te verhuizen als je kinderen had. Dat kan toch ook niet de bedoeling zijn. De eigenaar was een hele aardige baas met een chokertje en een gesoigneerde grijze baard en snor. Alle kinderen die de weg uit het aanpalende doolhof hadden gevonden kregen van hem een diploma met hun naam er op gekalligrafeerd. Ik kreeg geen diploma, ik had het doolhof tenslotte niet gedaan, maar hij wilde wel graag mijn naam op een stuk papier mooischrijven. Ook vroeg hij honderduit over mijn tocht en het Nederlandse recht.
Het werd toch ook weer tijd om op de fiets te stappen. Zo vroeg was het nu ook weer niet. Buiten aangekomen bleek het een stuk bewolkter te zijn dan het was toen ik naar binnen ging. Vanaf hier is de route gelijk aan kaartje O (East Coast)van de pdf Cycling Tasmania. Vlak buiten Richmond nam ik de afslag naar links over Prossers Rd. Omdat dit volgens mijn kaart een dirtroad moest zijn en er in de praktijk asfalt lag heb ik aan een (mannelijk) wandelaar gevraagd of dat nu wel klopte. "yes, me cobber". Verderop zou het asfalt overgaan in dirtroad. Verder maar weer dan. Aan het eind van Prossers Rd naar rechts over Fingerpost Rd aan het einde waarvan ik naar links moest, de Tasman Highway op die me rechtstreeks naar Triabunna zou brengen. Het ging gelijk fijn omhoog en, wat erger was, het begon ook te druppelen. Toch maar de regenjas aan dan. Het hoogste punt van vandaag lag op 363 meter. Voor ik daar aankwam was ik al behoorlijk nat geworden. Het was net alsof ze in de hemel de badkuip hadden omgekeerd. Erbarmen en erbarmelijk lijken erg op elkaar, maar zijn toch echt geheel verschillende begrippen. In de nogal bochtige en steile afdaling deden de remmen het weer minder goed vanwege alle nattigheid. Ik kon dan ook niet optimaal profiteren van de afdaling. De tegenwind hielp ook al niet mee. Zeiknat, ijskoud en zwaar chagrijnig daalde ik af als een Gilles de Latourette patiënt op "speed". Oh wat was ik boos (zonder dat dat nu echt veel hielp overigens).
Het begon al donker te worden en niet lang nadat ik door Buckland was gereden zag ik bijna niks meer. Mijn voeten en handen leken wel bevroren en klaar om op elk moment van mijn lichaam af te vallen, mijn bril was zwaar beslagen en onder de regendruppels, mijn fiets wilde nauwelijks remmen. Daar komt nog bij dat het volgens mij een prachtige route zou zijn gewest als de zon had geschenen. De weg voerde nu de hele tijd langs de Prosser River, die een diepe geul had uitgesleten, waar de weg langs liep. U kunt zich mijn enthousiasme voorstellen toen ik op een gegeven moment een bordje zag waarop stond vermeld dat de komende afdaling 14 procent was. Zo steil, dat drukt je onder normale omstandigheden al zo ongeveer door je remmen heen. Extra fijn wordt het als je niks ziet, de regen in je gezicht slaat, je bijna bevroren bent en je remmen het nauwelijks meer doen. Er stond niet bij hoe lang die afdaling was. Ter verhoging van de feestvreugde kwamen er uitgerekend op dat moment een paar logging trucks voorbij. Een typisch was-ik-maar-bij-moeder-thuisgebleven-moment. Ik wilde de afdaling maar gaan lopen, maar deze bleek gelukkig bijzonder kort te duren. Voordat ik kon afstappen was ik al aan het einde. De afdaling werd vervangen door de normale ellende van een duistere ongemarkeerde, smalle weg met veel tegenliggers die je lekker in je beslagen een bedruppelde bril scheen waardoor je even veel ziet als een vleermuis (maar dan zonder ingebouwde sonar wat het toch moeilijker maakt). Uiteindelijk bereikte ik Orford. Ik had eigenlijk naar Triabunna gewild, 9 kilometer verderop, maar ik vond het wel weer genoeg geweest na ongeveer vier uur onafgebroken zware regen op mijn dak. In het eerste het beste eettentje vroeg ik waar ik alhier kon pitten. Gelukkig was dat niet heel veel verderop aan dezelfde weg. Ik zei sorry voor de plas water op de vloer en ging weer verder. Bij de pub met accommodatie aangekomen kwamen net twee mensen naar buiten." poor bastard" zeiden ze tegen elkaar. Een roker bij de ingang zei:" you can't be serious". Ik zou inderdaad willen dat ik slechts een optische illusie was, maar helaas, ik sta hier toch wel degelijk doorweekt te zijn.
Voor 60 dollar kreeg ik een kamer met een groot tweepersoons bed. Ik heb op TV "fun with Dick and Jane" bekeken. Met Jim Carey die van vicepresident van een groot bedrijf, bankovervaller wordt. Grappig. Daarna wilde ik eigenlijk gaan pitten, maar ik zag nog een documentaire over kunstvervalsing. Altijd interessant. Ook nog maar weer uitgekeken derhalve. Om half een ging ik eindelijk pitten. Wat een dag zeg.
Gefietst: 83 kilometer
Uitgegeven : 165,- (post 51,60; lensdoekje 9,95; ontbijt 8,55; internet 1,-;eten en drinken 16,65; lunch 17,50; slapen 60,-)
-
20 Juli 2009 - 20:01
Gerard:
Hoi Lars,
Je hebt toch duidelijk meer doorzettings vermogen dan wij samen tijdens onze fietsvakantie naar Belgie. Tot Amersfoort met de fiets en de rest met de trein, terwijl het toen prachtig weer was. Ik ben trots op je.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley