Dag 105, vrijdag 15 mei, Ouse

Vandaag de hele dag over de A10, oftewel de Lyell Highway, naar Ouse (spreek uit als "booze" zonder b). op de pdf van Cycling touring Tasmania doe ik vandaag kaartje O en G tot 19 kilometer voor Hamilton. Wederom in omgekeerde richting. Vanmiddag gaat het sneeuwen op deze hoogte, dus een vroeg vertrek is niet onverstandig. Bij de prijs van 105 dollar voor de overnachting zat in ieder geval eens een ontbijt inbegrepen, incluis yoghurtjes en verse eieren. Dat was helemaal niet verkeerd. De Hengelonaar had geen geld meer om nog ontbijt te kunnen kopen (dat zat niet inbegrepen in de prijs voor de backpackers). In het kader van de voedselhulp heb ik hem dan ook maar de benodigde 15 dollar gegeven. Eerst wilde hij het niet aannemen zonder mijn rekeningnummer te krijgen, maar ik heb hem er toch van weten te overtuigen dat ik het niet echt zou missen en desnoods dan maar vier biertjes minder zou drinken.

Ondanks deze goede daad was het nog steeds absoluut hondenweer. Weer terug in mijn kamer rook het niet bepaald fris. De als een vliegtuigmotor brullende verwarming, die de hele nacht aan had gestaan om mijn spullen te drogen (toch goed geslapen evengoed), had succes gehad, maar wel tegen een prijs: een minder welriekende kamer. De bepakking weer op de fiets geladen, waarbij ik, evenals gisteren het bijgeleverde felgele regenscherm over de achtertassen had getrokken. Dat was nog nooit nodig geweest, maar gisteren en vandaag leek het me toch wel verstandig. Ook de voortassen werden door mij weer voorzien van hun oranje regenjasjes. Voor mijn rugtas heb ik geen bescherming, maar alles wat er in zit is verpakt in plastic tassen en tasjes, dus dat zou wel goed moeten zitten.

Met wederom de regenkap over mijn hoofd en de fietshelm daarbovenop trok ik er, begeleid door donderende regen en huilende wind, op uit om de elementen te trotseren. Direct buiten Derwent Bridge is een toeristische attractie: "The wall in the wilderness", een enorm houtsnijwerk in uitvoering. Ik kom wel terug als het klaar is. Ook Lake St.Clair, vijf kilometer ten noorden van Derwent Bridge, liet ik aan mij voorbij gaan. De rit is al lang genoeg vandaag, gezien de omstandigheden, en waarom zou ik er nog eens 10 kilometer toevoegen om een meer te bekijken dat ik door de bewolking niet eens kan zien? Ik had de wind in de rug en het terrein van vandaag was niet al te moeilijk. Er was in feite maar 1 stuk waar ik, letterlijk, als een berg tegen opzag: de Nive river gorge vlak voor Tarraleah. Op 8 kilometer voor dat dorp gaat de weg enorm hard naar beneden en direct daarna nog harder weer omhoog (de weg dan, ikzelf ongetwijfeld bepaald niet). In eerste instantie ging het in een goed tempo vooruit. Het voordeel van dit soort dagen is dat je ook nergens stopt om een foto te maken. Dat houdt het tempo erin. Nadeel is dat je hier toch eigenlijk bent om van de omgeving te genieten en niet slechts om asfalt te vreten.

De eerste serieuze afslag van heden leidt ironisch genoeg naar Laughing Jack. Als ik 'm tegenkom sla ik 'm op zijn bek, daar er hier toch heus niks te lachen valt. Hierna passeerde ik enige meren (daar leek het tenminste toch op) en vervolgens kwam ik uit bij de door mij gevreesde Nive River Gorge. Volgens het kaartje gaat het hier van 450 meter hoogte naar 0 en weer terug in de tijd van 6 kilometer. Het leek me onwaarschijnlijk dat deze rivier precies op zeeniveau zou stromen en dat je dan maar 6 kilometer had om 450 meter diep en hoog in en uit de gorge te komen. Dat zou voor een fietser een vrijwel onmogelijke opgave zijn. De muur van Geraardsbergen is er niks bij. De fietser uit Sydney, die ik in Queenstown had ontmoet, had me echter reeds verteld dat volgens zijn hoogtemeter de bodem van de Gorge niet bepaald op 0 meter lag. Dat maakte het al meer haalbaar, maar steil bleef het evengoed. Met zeiknatte velgen (en de bijbehorende slechte remmen), vloog ik al in de remmen knijpend naar beneden. Op de boden bevindt zich een grote hydrokrachtcentrale. Enorme waterpijpen zijn over de bergen aangelegd om dit mogelijk te maken. Een knap staaltje ingenieurswerk, maar ik had toch echt liever gezien dat ze een grote brug hadden gebouwd, opdat ik niet zo'n eind naar beneden en nu dus ook weer ook weer omhoog had gehoeven. 350 Meter klimmen in nog geen drie kilometer valt nogal niet mee. Ik was inmiddels echter zo kwaad op het hele klotenweergebeuren en had er zo de balen van dat de adrenaline en testosteron kennelijk rijkelijk door de aderen begon te vloeien. Een dopingcontrole had ik niet meer doorstaan. Ik was in no time boven. Pantani had het niet beter gedaan. Al die regen zorgt in ieder geval voor veel zuurstof in de lucht, wellicht dat dat ook helpt.

Boven aangekomen ben ik via Ordina Drive naar Tarraleah gefietst. Hier heb ik in het Teez cafee bij wijze van lunch bloemkoolsoep, geroosterd brood met ham, kaas en ei, thee en een chocoladetaart naar binnen gewerkt, gezeten voor de open haard. Ik heb hier anderhalf uur met blote voeten voor gezeten. Het leken wel weer ijsklompen. De plastic zakken die ik om mijn voeten had gedaan in de, ijdele, hoop dat mijn voeten minder nat zouden worden bleken de regen niet heel erg lang tegen te kunnen houden, via de sokken was alles uiteindelijk in geen tijd weer doorweekt. Vlak voordat ik naar binnen wilde gaan werd ik door een kerel aangesproken die zijn bewondering uitsprak dat ik zo snel boven was gekomen. Hij en zijn vrouw hadden me (met de auto) ingehaald bij de waterkrachtcentrale en hij had niet gedacht me nu al hier te zien. Redelijk opgewarmd begon ik weer aan het vervolg van de reis. Na Tarraleah gaat het eerst nog een stukje omhoog en vervolgens een heel stuk naar beneden. Er is eigenlijk nog maar 1 lastige klim, weer door die ellendige Nive River, waarbij je na ruim 350 meter dalen ook weer 200 meter omhoog mag. Hier ergens zag ik voor het eerst in dagen weer een redelijk stuk blauwe lucht. Ik heb er gelijk een foto van gemaakt. Vlak voor Ouse hield het eindelijk op met hard regenen. Ook van de omgeving tijdens dit historische moment heb ik wat foto's gemaakt. Hierna begon het weer te regenen, zij het niet meer zo hard. Uiteindelijk kwam ik in Ouse aan, alwaar ik mijn intrek heb genomen in het Lachlan hotel. Hier hadden ze ook geen ensuite, maar in ieder geval wel een groot bad, waar ik enige tijd in doorgebracht heb. Hierna naar beneden voor de mixed platter en een AFL wedstrijd op de TV. In de pauze tussen het derde en vierde kwart kreeg ik het weerbericht te zien. Het was niet zozeer een weerbericht als wel een weerwaarschuwing. Voor morgen over heel Tasmanie extreme windstoten. Ga niet je huis uit als je niet per se hoeft. Morgen dan ook maar niet fietsen. Na 180 kilometer in de regen is het wellicht ook tijd voor een dagje rust.

Gefietst: 90 kilometer.
Uitgegeven : 124,- (voedselhulp 15,-; lunch 27,-; slapen 50,-; avondeten 27,20; thee plus coke 5,20)