Dag 93, zondag 3 mei, Bass Strait

Voor vandaag stond niet veel op het programma. Ik ga een poging wagen om mijn foto's op een DVD te branden en in mijn USB-stick te krijgen. Geen idee hoe het werkt, maar daar kom ik, hopelijk, nog wel achter. Na het ontbijt naar de tramhalte. Hier kwam ik Jali weer tegen. Ze was die ochtend gaan joggen met een of andere kerel uit het hostel. Blij dat ze mij daar niet voor had gecharterd. Ik heb zo'n hekel aan rennen. Ze had even een detour genomen omdat ze mij zag zitten bij de halte. Vriendelijk meisje. Hierna kwam ik er achter dat de tram helemaal niet ging op zondag. Dan maar lopen.

Afgelopen nacht was ik langs een paar internet cafe's gelopen en ik ging maar bij de eerste de beste naar binnen. Het had nog heel wat voeten in de aarde om mijn foto's op DVD's en de USB-stick te krijgen, maar ik ga er van uit dat het gelukt is. Tevens nog wat reisverslagen ingetikt. Heel veel tijd had ik nu niet meer. De boot naar Tasmanie vertrekt om 20.00 uur en het is nog een behoorlijk eind fietsen om bij de vertrekhaven te komen. Nog snel even wat gegeten bij een Thais restaurantje, naar het hostel gegaan, de fiets opgeladen en, het was inmiddels reeds donker, op naar de haven. Aan het einde van Varlton garden naar rechts, Vicotria Street in, dan onmiddellijk naar links op La Trobe Street. Aan het einde daarvan naar rechts, Spencer Street af, brug over, naar Rechts Normanby Rd op, overgaand in Williamstown Rd. Naar links Graham Street op, vervolgens naar rechts, het fiets en wandelpad bij het spoor langs en dan sta je bij de veerboot.

De quarantainecontrole bestond uit het met nee beantwoorden van vragen over aanwezigheid van dierlijke producten en eten (waarna ik er achter kwam dat ik nog een halve voorraad cruesli had (welke ik even later keurig in een vuilnisbak deponeerde, dat dan weer wel). Aan boord ben ik maar bij de bar gaan zitten. Ik kwam hier in gesprek met een oudere heer die net zijn kinderen had bezocht in Melbourne. Heel erg vrolijk was hij er toch niet bij. Hij had zes kinderen, maar sinds zijn scheiding zag hij ze nauwelijks. Ze kwamen hem in elk geval nooit opzoeken. Gelukkig had hij ook nog wat stiefkinderen op Tasmanie zelf en daar was hij een stuk blijer mee. Hij had nogal slechte heupen en kon niet meer dan 50 meter aaneengesloten lopen. Hij zou wel willen dat hij ook nog hele einden kon fietsen, maar helaas. Verder waren er ook nog een stel motorduivels van de "Rebels" aan boord, mannen met baarden en tatoeages. Ik heb er maar geen ruzie mee gemaakt. De boot vertrok 20 minuten eerder dan gepland aangezien iedereen reeds aan boord was. Ik heb een beetje mijn LP Tasmanie bestudeerd, wat gezeten, wat gehangen en ben uiteindelijk naar mijn stoel gegaan op de achtste verdieping. Als je geen cabin huurt, zit je de hele nacht op een soort vliegtuigstoel. Dat wordt dus weer niet een hele uitgeslapen nacht, alsof het drie dagen geleden al niet erg genoeg was.

Gefietst: 8 kilometer
Uitgegeven: 71,- (internet 29,20; DVD's 4,-; eten en drinken 10,-; avondeten 15,60; eten en drinken aan boord 9,20)