Dag 82, woensdag 22 april

Vandaag was het de bedoeling om in Waikawa of Curio Bay aan te komen. In de praktijk ging het echter anders. Vanochtend eerst bij de locale VVV Catlins Highway Guide opgehaald. Hier staan alle wegen en alle interessante punten van de Catlins op. De dame van de VVV vertelde me dat als ik ook maar twee dingen zou wilen zien in de Catlins, dat Nugget Point en Purakaunui Falls zouden moeten zijn. Laat dat nu twee dingen zijn die ik al uit het routeschema in mijn hoofd had geschrapt. Nugget Point zag er weliswaar mooi uit, maar lag wel hopeloos uit de route. Purakunui Falls betekent een lang stuk over dirtroads. Dat houdt nogal op en ik wil die Catlins in twee dagen doen, dan heb ik nog tijd om naar Queenstown te fietsen en Digby op een maaltijd te trakteren.

Aan de andere kant. Als ik hier toch ben, is het ook wel aardig om wat te zien. In Queenstown was ik al eens en hier nog nooit. Oké, op naar Nugget Point dan maar. Mijn hotel staat aan de kop van Clyde Street, vlak bij de Clutha. Clyde Street uitrijden, linksaf high Street op en vervolgens de hele tijd Owaka Highway volgen totdat je bij de afslag naar links naar Kaka Point uitkomt, weinig verrassend Kaka Point Rd genaamd. De route voert hier dwars door pastoraal gebied, veel koeien en schapen, weinig bomen. Dit duurt tot vlak voor Kaka Point. Vanaf daar gaat de weg constant vlak langs de kust. Na de afslag naar Otekura gaat de weg over in een gravelpad. De eerste paar kilometer zijn goed te doen, daarna wordt het nogal afwisselend. De weg wordt ook al minder vlak, om het eufemistisch uit te drukken, naarmate Nugget Point dichterbij komt. Ik heb er nog aan gedacht om mijn bagage in een schuur te leggen en een stuk lichter door te fietsen. Ik moet immers toch weer de hele weg terug, zo'n 8 kilometer. Toch maar niet gedaan. Bij Kamataitai even het strand bewonderd, helaas geen pinguin of zeeleeuw te zien.

Het laatste stuk naar Nugget Point kan alleen lopend worden afgelegd. Nugget Point is een steile klif met aan het einde een vuurtoren en prachtig uitzicht op uit zee oprijzende rotsformaties. Onderweg zie je beneden in de diepte zeeleeuwen, zeehonden en allerlei soorten vogels. Dit was inderdaad wel de moeite waard om voor om te rijden. Vervolgens weer het hele eind terug om via Karoro Creek Rd, die geruisloos overgaat in de Ahuriri Flat Rd, de Owaka Highway naar beneden te pakken en in Owaka uit te komen. Dit viel aan het begin nog niet mee, aangezien men bezig was de weg van een asfaltlaag te voorzien. De eerste paar kilometer vanaf de kust betekende dat, dat ik over nogal grote stenen moest rijden, met hetzelfde effect alsof ik in een bak knikkers rondreed. Voorzichtig aan dus.

In Owaka aangekomen heb ik als lunch een heerlijke pompoensoep met brood naar binen gewerkt. Het was inmiddels reeds dermate laat dat ik niet meer uit zou komen waar ik vanochtend nog heen dacht te gaan. Als ik nog een poging zou wagen zou dat betekenen dat ik heel hard moest gaan racen, met voorbijgaan van alle moois dat ik niet vanaf de weg kan zien. Ik besloot dan ook maar in Owaka te blijven en boekte een bed in het Thomas Catlins's YHA, een voormalig hospitaal, dat tot hostel is omgetoverd. De uitbater vroeg me of ik ook nog wat coacaïne wilde en zei dat ik toch wel wat zwaarder was geworden sinds Parijs-Roubaix. Ik rijd hier namelijk rond in een Quickstep-shirt en Tom Boonen, die geld krijgt om in dat shirt te rijden, had net deze klassieker gewonnen (en gebruikte in het verleden ook wel eens wat coke). De uitbater bleek een voormalige Engelse profrijder te zijn. Hoewel hij nooit een platte prijs had gereden, had hij er toch 10 jaar van kunnen leven.

Buiten mij was het hostel uitgestorven. Lekker rustig in mijn kamer dus. Alweer zelf gekookt vanavond. Wat gelezen en in slaap gevallen.

Gefietst: 55 kilometer
Uitgegeven: 89,- (eten en drinken 24,-; lunch 17,80; slapen 25,-)