Dag 81, dinsdag 21 april

Vandaag op naar Balclutha, een stad waar dan wel niet veel is te beleven, maar ik moet er evengoed toch heen omdat het de poort naar de Catlins is, een mooi natuurgebied in het zuidoosten van NZ. Uitgecheckt en nog even wat vragen gesteld aan de eigenaars van Hogwartz. Een paar jaar geleden hadden ze het hele bisschoppelijk paleis gekocht voor 140.000 euro! Voor ene optrekje midden in de stad met een kamer of 50 is dat helemaal niet verkeerd. Op de veiling waren ze zo ongeveer de enige bieders dus dat scheelt ook wel. Hele aardige lui, ze onthouden zelfs hoe iedereen heet, althans, mijn naam waren ze niet vergeten.

Mijn Duitse kamergenote had nog een heel verhaal over hoe ze eigenlijk ook liever op de fiets wilde reizen. Ze had er wel weer genoeg van om telkens in de bus te zitten en weer een verhaal te horen over bijvoorbeeld de vogels in die buurt zonder er ooit zelf een te horen. Ze was helemaal geïnspireerd door mijn fietsverhalen van gisteren. Ze woonde in de buurt van Roermond dus ik kon haar vertellen over de mooie route die Marcel drie jaar geleden had uitgezocht langs de Roer alsmede het wuppertal in en uit. Heel mooi fietsen. Ze zou het gaan proberen als ze thuis kwam.

Hierna werd het tijd toch maar eens op de fiets te springen. Aan de voet van de heuvel die naar Hogwartz leidt naar rechts over Princess Street, langs het park, onder de snelweg door naar King Edward Street, direct naar rechts Hillside Rd op en dan de stad uit via Middleton Rd en Blackhead Rd. Als je het zo op googlemaps bekijkt ziet het er eenvoudig genoeg uit. Ook op mijn kaartje van Dunedin was het "pretty straightforward". In de praktijk is het echter onmogelijk Dunedin uit te komen zonder een enorme heuvel op en af te moeten, waarbij dat eerste onvergelijkbaar veel zwaarder is dan het laatste. Middleton Rd ging zo steil omhoog dat ik op een gegeven moment zo ongeveer om de 150 meter moest stoppen om weer op adem te komen. Deze wegen zijn bepaald niet aangelegd met fietsers in gedachten. Veel zweten, vaak mijn hart in mijn hoofd in plaats van in mijn borstkas. Op dit soort heuvels vraag je je echt af waarom je jezelf dit aandoet. Het antwoord luidt op de top echter altijd weer hetzelfde: "zo, dat hebben we ook weer gedaan".

Gaat Middleton rd steil omhoog, Blackhead Rd gaat steil naar beneden. Ik heb aan de top maar mijn jas aangetrokken. Ik was al helemaal zeiknat, al te warm was het niet en tussen de 60 en 70 per uur naar beneden stuiteren veroorzaakt nogal het een en ander aan wind. Een windstopper is dan wel welkom. Beneden aangekomen kwam ik uit bij een prachtig strand. Helaas stond er een bord bij dat het verboden was er te zwemmen omdat het riool van Dunedin er op afwaterde. Niet dat ik van plan was te zwemmen, maar toch jammer dat zo'n mooi strand onbruikbaar is. Hierna verder naar Waldronville en vanaf daar langs de kust via Brighton naar Taieri Mouth. Het was een mooie, heldere, zij het frisse, dag. De weg gaat hier zo dicht langs de kust dat je af en toe de spray kunt voelen van de golven die op de rotsen uiteenspatten. Het rook heerlijk vanilleachtig, vanwege alle bremstruiken in volle bloei. De weg was voor NZ-begrippen behoorlijk vlak en het duurde dan ook niet lang voor ik in Taieri Mouth aankwam, een dorpje aan de monding van de Taieri rivier. Shit: dit was dan het gedeelte van de reis waar de poep keihard met de ventilator in aanraking kwam. Een stuk asfalt dat zo loodrecht omhoog ging als ik sinds Whangapoua hill op de Coromandel niet meer had gezien. Finlayson Rd, een weg die ik niet meer zal vergeten. In de PP werd dit omschreven als "sometimes steep", niet eens very steep o.i.d.. Eigenlijk had er voor dit soort wegen een nieuwe categorie moeten worden benoemd: "incredibly steep" of zoiets. Niet alleen was het hier bizar steil, de heuvel weigerde ook op te houden. Telkens als ik dacht eindelijk de top te hebben bereikt kwam er weer een bocht waarna de heuvel nog verder omhoog bleek te gaan. In veel te weinig kilometers gaat het hier veel te snel omhoog. Alsof ze over de top wilden gaan met de weg, maar bezuinigden op het asfalt. Geen plaats voor haarspeldbochten dus. Ik ben na Whangapoua Hill nergens zo dicht bij lopen gekomen als hier. Uiteindelijk niet gedaan, maar boy, wat een ellendige tocht.

Bij de Waihola Cafe en Bar wat gegeten. De keuken was nog dicht dus ik moest genoegen nemen met een tosti. Vanaf Waihola via Milton rechtdoor over de SH 1 naar Balclutha. Het begon al aardig donker te worden. Ik heb een kamer in een hotelletje geboekt, kon nog net voor sluitingstijd wat eten en drinken halen bij de New World en ben onder de douche gaan staan. Dit laatste was nog niet zo eenvoudig. Ik had een ensuite, wat in dit geval betekende dat een ruimte van 1 bij 3 meter was afgescheiden van de algemene badvoorziening en bij mijn kamer was gevoegd. De deur ging ook nog naar binnen toe open waardoor ik allerlei acrobatische toeren uit moest halen om douche en toilet te kunnen bereiken. Daan noemde mij dan wel ooit Adriaan omdat hij mij altijd op ladders rond zag staan in rare houdingen om het huis van mijn zus te helpen opknappen, maar zo acrobatisch ben ik nu ook weer niet (of: niet meer, wie zal het zeggen).

Gefietst: 95 kilometer
Uitgegeven: 84,- (lunch 10,-; eten en drinken 24,10; slapen 50,-)