Dag 73, maandag 13 april, Omarama

Nu ik gisteren toch lid ben geworden van de YHA, kan ik net zo goed gelijk gebruik gaan maken van enige service. Ik heb voor vanavond een bed in het YHA te Mt.Cook geboekt. Ik kan me niet heugen ooit ergens eerder voor in het vooruit te hebben gereserveerd. Als koning van de improvisatie moet je dat ook niet te vaak doen natuurlijk. Na het ontbijt ben ik nog even bij de open haard gaan zitten. Buiten was het namelijk nogal fris. Drie kinderen, twee broers en hun jongere zusje, waren een bordspel aan het spelen, waarbij het meisje telkens dreigde het aan mama te gaan vertellen als ze een slechte kaart zou krijgen." I'm telling, I'm telling!" Dat deed ze vervolgens ook nog. Hoewel ik persoonlijk nog liever het bord op het hoofd van mijn tegenstander stuk sla dan te verliezen, heb ik mij toch nooit tot dergelijke praktijken verlaagd.

Ik heb Jim aangeraden om niet de gewone weg te pakken, maar die langs het "hydrocanal". Heerlijk vlak, uniek in dit land, en mooie uitzichten. Op Google Earth wordt dit niet eens als weg aangegeven, maar het is de rechte lijn, in eerste instantie, rechts van de Tekapo-Twizel Rd Ik heb zijn fiets eens opgetild. Niet zo licht als ik had gedacht, maar toch heel wat lichter dan die van mijzelf. Jim waagde zich dan ook maar niet aan mijn fiets. De borden dat de weg langs het kanaal zou zijn afgesloten maakten weinig indruk op ons. Met een fiets kom je eigenlijk overal wel langs. Heerlijk fietsen langs het water. Het kanaal aan de rechterkant en een laaggelegen rivier aan de linkerkant. Daar weer achter een bergmassief. Het was nog wel enigszins aan de frisse kant, maar ook weer niet dusdanig dat ik het nodig vond een jas aan te trekken.

De wind blies in eerste instantie heerlijk in de rug. We gingen dan ook snel vooruit. Al te lang mochten we er echter ook weer niet van genieten. Nadat we een afgesloten hek hadden weten te passeren ging de weg naar rechts (Op Google naar links). De wind die eerst zo aangenaam in de rug had geblazen nam tegelijkertijd toe tot ongeveer orkaankracht en fietsen werd zo ongeveer onmogelijk zonder gevaar om van de dijk afgeblazen te worden. Uiteraard toch maar proberen hè. Ik geloof niet dat ik ooit langer over een stuk van ongeveer twee kilometer heb gedaan. Zelfs niet bergop. Een koude, soms natte, wind uit de richting van Mt.Cook, woei over de volledig open vlakte. Totaal onbeschermd fiets/liep/stond ik daar een beetje bovenop de dijk. Voor de momenten dat het echt te erg was, durfde ik niet eens van de fiets af te komen uit angst dat ik omver geblazen zou worden. Dat werd dus lopen met de fiets tussen de benen. Eveneens niet erg comfortabel, maar die ellendige wind gaat me hier niet van de dijk afblazen. Telkens als ik denk hier het dieptepunt op het gebied van keiharde wind wel gevonden te hebben, doet de wind haar best mij van gedachten te laten veranderen.

Langzaam ging het vooruit, soms fietsend, meestal lopend of zelfs stilstaand. Ik ging sowieso uit het zadel als ik een auto zag of hoorde. Dat laatste viel met die wind in mijn oren nog helemaal niet mee. Nadat ik bij de eerste campervan namelijk bijna op mijn bek ging, als je tegen de wind in hangt is dat namelijk het resultaat als de wind plotseling even wegvalt, leek het me beter om maar eenvoudigweg af te stappen. Op de gemiddelde "snelheid" had dat toch nauwelijks invloed. Met dit soort idiote windkrachten merk je pas goed dat het hebben van tassen voorop de fiets niet altijd even fantastisch is. Alleen al je stuur recht vooruit blijven richten is al een hels karwei. Fuck, dit is niet echt een hoogtepuntje. Uiteindelijk kwam ik toch uit bij Jim die al een 40-tal minuten achter een generatorhuisje had staan schuilen en maar een regenjas had aangetrokken. Het druppelde dan nog wel niet, maar de regenwolken in de verte kwamen met deze wind snel naderbij. Ik trok zelf ook maar een jasje aan. Vanaf het moment dat we de Tekapo-Twizel Rd overstaken leek de wind iets in kracht af te nemen. In ieder geval kon ik weer "normaal" fietsen, zonder het idee te hebben dat ik elk moment van de dijk af zou kunnen vallen. De weg ging hier ook ietsje van de wind af. Na nog een bocht naar rechts, weer tegen de wind in, ging het eindelijk een tijdje weer met de wind mee.

Na een zalmkwekerij, waar ik mijn jasje maar weer uittrok aangezien het inmiddels nogal warm was geworden, en een kunstmatig meertje ging het naar beneden richting naar het letterlijk ongelofelijk hemelsblauwe Lake Pukaki. Dit is nogal een steile afdaling (twee graden steiler en het zou een ravijn heten) en met de wind weer vrolijk van opzij ging het eerste gedeelte niet heel erg hard. Aangezien Jim niet echt een man is van fotomomentjes en ik toch ook wel wat wil vastleggen van de omgeving, zo vaak rijd ik niet kilometers lang langs de rand van een dergelijk natuurlijk fenomeen, raakte ik hem maar weer eens kwijt. Tot en met de onderkant van Lake Pukaki was er niets aan de hand qua wind. Zodra het meer echter op is, gaat de weg naar rechts, omhoog en heb ik de wind weer keihard waar ik 'm niet wil hebben, maar zo extreem als eerder deze dag was het echter gelukkig niet meer. In de verte zag ik dikke grijswitte wolken over Lake Pukaki hangen waar een behoorlijk watergordijn uit kwam vallen. Dit gecombineerd met de nog steeds harde wind leidde mij tot de conclusie dat ik maar niet meer naar Mt.Cook zou gaan. Fijn, zo'n reservering. Bij de YHA in Twizel nog wel even gemeld dat ik niet naar Mt.Cook zou komen en dat ze mijn bed aan iemand anders konden verhuren. Zoveel bedden hebben ze daar nu ook weer niet en het zou toch zonde zijn als iemand daar niet terecht kan terwijl mijn bed leeg blijft. Het geld was ik evengoed wel kwijt, maar dat wist ik al. Dan maar op naar Omarama. Dat is geheel de andere kant op en de wind blaast dan in ieder geval in mijn rug. In Twizel kwam ik Jim weer tegen. Hij had al uitgebreid geluncht en was ook onderweg naar Omarama. Ik moest nog lunchen en verwachtte hem daar wel weer ergens te zien.

Hierna was het tamelijk rechtdoor naar school en kantoor (en naar Omarama). De Clay Cliffs ter plekke heb ik deze keer maar helemaal overgeslagen. Dat komt de volgende keer wel. In Omarama ingecheckt in het Heritage Gateway hotel, waar ze me voor 99 dollar wel wilden laten slapen. Als avondeten heb ik maar wat brood met honing en pindakaas gegeten. Verder was er weinig interessants te vinden in het dorp. Het grootste gedeelte van de dag was prachtig, maar die wind sloeg toch echt helemaal nergens op. Morgen mag het van mij echter wel weer zo hard (en vooral uit dezelfde richting) waaien. Dan gaat het namelijk de hele dag richting de kust, op naar Oamaru. Van 426 meter naar 0.

Gefietst: 92 kilometer
Uitgegeven: 156, -(vergeefs slapen 29,-, slapen 99,-, lunch 15,-, internet 2,50, eten en drinken 10,70)