Dag 32, dinsdag 3 maart

Vanochtend eerst maar eens wat spullen weggestuurd met een postpakket. Daarna bij de Pak'n Save wat drinken en zonnebrand gekocht. Al lopend door de gangen kwam een leuke vrouwtjeskiwi mij tegemoet. Ze keek me met grote ogen en een stralende glimlach aan. Nou wil ik niet veel zeggen, maar dat is ook eigenlijk niet meer dan logisch. Brede schouders, turbodijen, megakuiten, een innemende glimlach en dat alles ingepakt in een inmiddels gebronsde huid alsmede een kekke bandana. Ze was met een clipboard in de weer om allerlei prijzen op te schrijven. Ik dacht haar dan ook maar eens te vragen waar ik zonnebrand kon vinden, aangezien ik daar nu toch al zo ongeveer een kwartier tevergeefs naar op zoek was. In plaats van het uit te leggen ging ze me voor naar het andere einde van de winkel, waar het spul lag, onderwijl druk pratend. Jammer toch dat ik dat boek van Marleen niet bij me heb, anders was er wel een clou aan dit verhaal gekomen.

Dan maar weer op de fiets. Het was schitterend weer en ik keek er erg naar uit. Naar Opitiki is 130 kilometer en naar Whakatane is iets meer dan 85 kilometer. Het eerste gedeelte van de weg leidde over bekend terrein: SH 30 met links uitzicht over het Rotorua meer en rechts de heuvels van het Tarawera bos. De wind waait vandaag uit het zuidoosten en voor het eerste, helaas kleinste, gedeelte van de route is dat gunstig. Vlak na Brunswick Park gaat de SH 30 naar rechts naar voor mij nog onbekende verten. Ik hoop niet dat Nomen est Omen hier opgaat, want aan het begin van de weg ligt een thermaal gebied met de naam " Hells Gate". De normaal toch al grote lach op mijn gezicht werd al groter naarmate de afslag dichterbij kwam. De steile heuvels vlak na Hells Gate waren genoeg om de lacht van mijn gezicht te krijgen. Dit was van de categorie " hart-klopt-in-je-hoofd". De misère duurde echter niet lang, want wie zal er zich nog om vermoeidheid bekreunen bij het adembenemende schouwspel van Lake Rotoiti, Lake Rotoehu en Lake Rotoma? Er zijn beroerdere plekken om te wonen. Het water is hier onvoorstelbaar helder van dichtbij en blauw in alle tinten van een afstand.

De route ging lekker omhoog en naar beneden, van links naar rechts, van bos naar meer, van weiland naar berg. Kortom: mmmmmmmmm. Vanaf iets na Lake Rotoma gaat het een kilometer of 20 naar beneden. Aanvankelijk steil, maar daarna met vals plat en zelf bijtrappen tot een kilometer of 30 per uur. Het had nog wel veel harder gekund als daar niet de wind was geweest. De laatste kilometers naar Whakatane zijn vlak en gaan dwars door de weilanden. De wind heeft daar vrijspel, dus ik was al blij als ik tussen de 15 en 20 kon rijden. Erg scheutig zijn ze hier niet met mogelijkheden om even al zittend ergens iets te eten. Sterker nog, dat lijkt hier wel verboden te zijn. Eerst wat gekocht in Rotoiti, geen zitplaats. Toen wat in Rotoma, van hetzelfde. Daarna in te Teko waar ik maar wat moest improviseren en tenslotte in Awakere waar een stel dikke, getatoeëerde, wijven met hun kroost kennelijk zo vermoeid was van die vijf meter uit de auto naar het terras dat ze massaal alle zitplaatsen bezet hielden.

Ondertussen was ik toch echt wel eens toe aan zitten in plaats van fietsen of staan. Een paar koters begon ook nog eens aan mijn fiets te zitten en met de bel te spelen. Een jochie vroeg zelfs nog of hij mijn fiets om kon gooien. "Alleen als je moeder al je zakgeld tot je 18e aan mij overmaakt". Dan kennelijk toch maar niet. Snel weg maar weer. Whakatane kwam snel dichterbij en ook hier moest ik helemaal tot het einde van de hoofdstraat rijden voordat ik eindelijk kon zitten. Het was inmiddels half vijf, nog niet zo laat, maar ik besloot na twee potten bier om toch maar hier te blijven. Vanaf hier gaan namelijk tochtjes naar White Island, een actieve vulkaan in zee. Dat had ik vorige keer ook al willen zien. Toen was het echter best wel duur. Met de huidige koers van de NZ dollar lijkt alles echter wel heel goedkoop (vijf jaar geleden 0,54 dollar voor een euro en nu 0,40). Daar hoef ik het dus zeker niet om te laten.

Vannacht slaap ik in het Whakatane Hotel, een Art Deco gebouw uit de jaren "30. Voor 20 dollar zeker niet te duur. Als avondeten een kebabje en een appelthee. Ik dacht dat dat laatste in een echt Turks glaasje zou worden geschonken, maar in plaats daarvan kreeg ik een enorme aardewerken kop te verwerken. Dan is het wel een beetje erg veel van de zoete.

Gefietst: 91 kilometer
Uitgegeven: 162,-(Postkantoor 60,80; zonnebrand 10,-, eten en drinken 57,20; slapen 20,-; avondeten 14,-)