Dag 18, dinsdag 17 februari 2009

Oh shit, vandaag moet ik er dan echt aan geloven, hopelijk niet letterlijk. Ik zal toch Whangapoua Hill op moeten, je kunt ook met de bus maar zo laf zal ik maar niet zijn, mijn vele supporters die me voor een soort superman houden mogen tenslotte niet worden teleurgesteld. Ik doe het niet voor mezelf, maar voor jullie! Ik durfde eigenlijk nauwelijks te vertrekken, bang dat ik vandaag dan toch daadwerkelijk zou moeten gaan lopen. Oh, wat een kutberg is het toch ook. In 3,5 kilometer bijna 400 meter omhoog. Dat zijn me nogal geen geringe stijgingspercentages. In het hostel was het ook stil, de stilte voor de storm. Ik wilde mijn sleutel inleveren. Bij de balie was niemand. Op een gegeven moment voelde ik wat krabben aan mijn been. Het bleek de 8 weken oude kat van de eigenaar te zijn. Hij wilde, denk ik, nog een laatste maal testen of mijn wielersokken wel van het juiste materiaal zijn gemaakt. Ik heb hem vriendelijk bedankt, maar dat was eigenlijk wel het laatste waar ik me zorgen over maakte.

Bij wijze van uitstel nog even een pot thee gedronken. Drie koppen warme thee naar binnen klokken vlak voor zo'n duivelse beklimming, is dat wel zo verstandig? Neen, dat bleek niet zo verstandig. Tenminste, niet in combinatie met de liter melk en de liter water die ik reeds naar binnen had gewerkt. OK, here goes nothing. Buigen of barsten, dat is de vraag (voor mij dan hè, die berg blijft wel staan). Mijn herinnering had me niet bedrogen, deze berg is de moeder van alle klotenbeklimmingen. Nergens ook maar een vierkante centimeter schaduw te bekennen. De zon brandt je zo ongeveer van de berg af, de harde tegenwind helpt ook niet bepaald mee. Bergop is het wel lekker om je helm niet zo strak om te hebben, maar met die wind erbij ligt je helm zo 100 meter dieper als je 'm niet vastclipt. In de allerlaagste versnelling ga je zo ongeveer 5 kilometer per uur (maar soms ook nog wel langzamer). Een hogere versnelling is ook volstrekt utopisch. Je hart gaat als een razende te keer, klopt niet meer in je borstkas, maar ergens tussen je oren. Als je niet af en toe stopt, stopt, vrees ik, alles. Op een gegeven moment kwam het ontbijt bijna weer naar boven. Ik had toch wat vaster ontbijt moeten hebben dan melk met cruesli. Toen toch maar even gestopt, wat uiteindelijk vijf keer gebeurde.

Als je stil staat kan je weliswaar even op adem komen, maar het volgende probleem is om de gang er weer in te krijgen. Weer de inmiddels beproefde methode van de fiets dwars op de weg te zetten en het stuur omgooien. Hier is het zo steil dat ik de eerste keer binnen een seconde nog steeds dwars op de weg stond, maar nu met de neus de andere kant op. Dat schoot dus ook niet echt op. Uiteindelijk heb ik het gehaald zonder te hoeven lopen. Bij de pauzes mijn beste "niks-aan-de-hand mensen-ik-zit-hier-even-van-het-uitzicht-te-genieten-hoofd" op proberen te zetten, maar of veel mensen daar zijn ingetrapt waag ik te betwijfelen. Ik zag er vantevoren al grauw uit van pure angst en dat is er onderweg ongetwijfeld niet beter op geworden. Een Kiwi die van de andere kant kwam stopte nog om te vragen of alles goed ging. "maar natuurlijk, hoe komt u erop?"

Na al die inspanningen kun je normaal genieten van een fijne afdaling. Van deze afdaling krijg je echter alleen maar kramp in je klauwen. Er zitten zoveel bochten in dat je jezelf nu niet bepaald lekker naar beneden kunt storten. Evengoed ben je nog wel sneller dan auto's, dat is dan wel weer lekker. De tegenwind weigerde weer eens op te houden te bazen en zo bleef de berg van begin tot einde volkomen klote. Ik heb de hele weg naar Whitianga de South Pacific Highway gevolgd. Zoek maar op op Google Earth. Daar krijg je eigenlijk ook een veel beter beeld van Nieuw Zeeland dan ik op de fiets in een beklimming. Het enige dat ik dan zie is een stukje asfalt op ongeveer 40 centimeter voor mijn voorwiel. Voor meer heb ik geen tijd. Om me heen kijken betekent onmiddellijk stilvallen.

Nu lukt het hier sowieso wel met het stilvallen. Zoveel tegenwind, waar ik ook heen ga, als hier heb ik de vorige keer echt niet gehad. Vaak ga ik niet harder dan 15 kilometer op vlakke stukken, wat nu niet echt een snelheid is om over naar huis te schrijven. Tussen Matarangi en Kuaotunu was er nog een heuvel geplaatst waar zelfs een bordje bij stond dat het daar steil was. Als zelfs de Kiwi's dat er speciaal bij vermelden mag u er van uit gaan dat ze dan niet overdrijven. Het was niet zo'n lang stuk, maar alles in mij schreeuwde om af te stappen en te gaan lopen. Ook waren er pleidooien om het vliegtuig naar huis te pakken, in zee te duiken, of verder de bus te nemen. Ik ben maar doorgefietst en met een pauze of vier (in wat niet meer dan 500 meter kan zijn geweest) had ik ook dat weer gehad. Ik herinnerde mij deze heuvel nog goed van de vorige keer. Ook toen had ik eigenlijk de weg via Matarangi moeten pakken. Een lekker makkelijke vlakke weg langs de kust, maar ja, eigenwijs he? Ik dacht eerlijk gezegd dat er nog een volgende heuvel zou komen die echt steil was. Dat dit 'm al was, ontdekte ik pas ergens halverwege. Na nog een grote heuvel die gelukkig geleidelijk omhoog ging (de weg der geleidelijkheid), kwam ik eindelijk totaal kapot in Whitianga aan. Het was alles bij elkaar maar 50 kilometer, maar de 50 kilometer van Haarlem naar Velsen en via Zandvoort weer terug, zijn onvergelijkelijk met de ellende die ik hier moet doorstaan. Ik zit hier nu in The Cat's Pyamas hostel, heb net het avondeten naar binnen gewerkt (King Prawn curry, gekookt in mosterd en kokos bij de Indiaan, met als bijgerecht banaan met kokos en bier) en ga nu nog maar wat verder lezen in On The Road. Morgen check ik wel verder of ik nog leef.

Gefietst: 50 kilometer
Uitgegeven: 93,-(slapen 23,-; thee 5,50; drinken 11,60, avondeten 45,-; internet 8,-)