Dag 127, zaterdag 6 juni, Hobart

Vandaag maar weer eens de Salamanca markt bezocht. Er zijn vast niet veel toeristen die daar drie keer heen gaan. Bij dezelfde houtsnijder als de vorige week heb ik een zeehond en een vogelbekdier gekocht (van hout dus). Ze zien er prachtig uit. Die man heeft goede ideeën en kan ze ook nog eens uitvoeren. Om 11.00 uur stopte het busje voor de tour naar Port Arthur voor de VVV. Een hoop Aziaten die hun bescheidenheid zover hadden doorgevoerd dat ze zelfs te bedeesd waren om mijn begroeting te beantwoorden. Gelukkig ook een Engelse en een Amerikaanse. Het busje werd bestuurd door ene Mark, tevens eigenaar van het bedrijf. De tocht voerde eerst naar de plek waar tot de jaren '30 de dierentuin van Hobart stond. Hier overleed de laatste Tasmaanse tijger (althans, de laatst bekende tijger, net als Elvis wordt er nog regelmatig een tijger gezien). Niet veel later sloot de dierentuin haar deuren ('t was crisis en daarnaast had een tuin verderop de gouverneur last van het gebrul van de leeuwen) en sedertdien was er nooit meer iets gebeurd met dit stuk grond, de natte droom van elke projectontwikkelaar.

Hierna werd de aandacht verlegd naar de Tasman bridge (veel zag ik er niet van want de combinatie van kou en regen buiten en warme mensen binnen zorgde voor beslagen ramen). Midden jaren '70 was deze brug geramd door een boot. De boot zonk (ligt er nog steeds), twee pijlers storten naar beneden alsmede vier auto's. Vanaf die tijd is het verboden om de brug over te gaan als er hele grote schepen onderdoor varen. Mark illustreerde zijn verhalen met grote gelamineerde foto's en goede en slechte grappen. Hierna gingen we naar Richmond, een van de mooiste plaatsjes van Australië. In elk geval de plaats met relatief de meest beschermde monumenten. De oudste gevangenis en de oudste brug van Australië zijn hier te vinden. Het ziet er allemaal mooi uit, maar jammer dat het zo donker is vandaag. Zie dan maar eens een mooie foto te maken. Vanaf Richmond ben ik voorin naast Mark gaan zitten. Dan konden we tenminste over voetbal lullen, aldus Mark, Hij had ook een aantal jaar in Nederland en Engeland gewoond en Liverpool en Sparta waren zijn favoriete clubs.

Port Arthur is de meest bekende plek om POM's (Prisoners Of her Majesty) te lozen. Voorheen heette Tasmanie Van Diemens Land en was het een strafkolonie. Vele tientallen jaren hebben gevangenen hier geleden onder onmenselijke omstandigheden. Het Tasman schiereiland, waar Port Arthur op ligt, kent twee uiterst smalle stukjes van ongeveer 100 meter breed, omringd door zee. Ontsnappen is dan ook niet gemakkelijk. Zeker als die smalle stukjes ook nog eens worden bewaakt door wachters, een lijn honden, licht en een grote strook schelpen die kraken als je er over heen loopt/ Gek genoeg zijn er toch nog een paar mensen ontsnapt. Tasmans Blowhole, Tasman Arch en Devils Kitchen bekeken. Het was ontstellend grijs en grauw, dus hele mooie foto's zaten er niet in. Hierna ging het door naar Port Arthur zelf. Heel veel tijd hadden we niet meer voordat het donker werd. Ieder ging op eigen gelegenheid het terrein verkennen. In een redelijk tempo heb ik zo ongeveer alles gezien. Een paar mooie fotoobjecten heb ik er echter niet goed opgekregen. Zie ook maar eens goed scherp te stellen in het halfduister. Toch maar weer eens terug als het beter weer is. Om half zeven begon de ghosttour. Port Arthur is namelijk een plaats waar vele spookverschijningen zijn gesignaleerd (alleen dan weer niet op mijn tour). Spannende verhalen allemaal. Vooral een dame met lang blond haar en een blauwe jurk wordt vaak gezien. De sfeer wordt nog wat verhoogd door drie lantaarns die door iemand aan het begin, midden en eind van de groep gedragen worden. Iedereen die iets ziet wordt gevraagd een formulier in te vullen van wat, waar en hoe, die verhalen worden dan gecheckt met eerdere formulieren. In de loop der jaren zijn er al aardig wat gidsen afgehaakt na nachtelijke ontmoetingen met onverklaarde verschijningen. Echt of verbeelding?

Hierna ging het weer terug naar Hobart. Onderweg kregen we een film te zien over Tasmaanse duivels. Ondanks hun reputatie zijn het eigenlijk hele schattige dieren (behalve als ze je op willen eten, maar daar hoef je alleen bang voor te zijn als je een dier bent). De laatste jaren gaat er een verschrikkelijk virus rond dat de genen die tumoren veroorzaken op hol laat slaan en de genen die daartegen beschermen uitschakelt. Als een duivel eenmaal tumoren krijgt duurt het nog geen half jaar voordat het einde daar is. In sommige gebieden zijn de duivels al voor 85 procent verdwenen en een geneesmiddel is nog niet in zicht. Als dat niet snel komt zijn er straks alleen nog maar duivels achter tralies. Dat zou wel heel jammer zijn. De film volgde een vrouwtjesduivel,zwanger van drie kleintjes, van twee vaders. Bij duivelsex komt de oertijd boven. Bij het vrouwtje groeit een kwabje op haar hoofd, opdat het mannetje haar daaraan naar zijn hol kan slepen (een echte "lovehandle"). Hierna probeert het mannetje het vrouwtje enige dagen op te sluiten en zo ongeveer in zijn zaad te verdrinken om zijn nageslacht te verzekeren. Het vrouwtje probeert ondertussen te ontsnappen en met andere mannetjes te paren. Kortom: net als bij de mensen als we het huwelijk niet hadden uitgevonden (dat geeft een hoop rust).

In Hobart werd iedereen afgezet bij zijn of haar slaapplek. Het was een leerzame dag geweest.

Gefietst:-
Uitgegeven: 148,-(houtsnijwerk 100,-; wortels 3,50; ontbijt 8,50; water 3,50; eten en drinken 22,40; avondeten 9,70)