Dag 122, maandag 1 juni, Kettering
Door: Laszlo
Blijf op de hoogte en volg Laszlo
08 Juni 2009 | Australië, Hobart
De zon! Lucht: blauw met wolken. Temperatuur: 12 graden. Gevoel: yes, eindelijk! Vandaag ga ik via Battery Point naar de Sandy Bay Rd (verderop Channel Hwy) naar Kingston, vandaar via Roslyn Avenue en Tinderbox Rd naar Tinderbox, vervolgens weer omhoog naar Howden en dan via de Channel Hwy via Snug en Oyster cove naar Kettering. Eerst echter maar eens Hobart uit. Omdat ik over drie dagen terugkom (als het volgens plan gaat) neem ik wederom slechts een klein beetje bagage mee. Mijn rugzak en een voorfietstas aan de bagagedrager. Meer moet dat niet zijn.
Battery Point is een gedeelte van Hobart met veel oude burgerhuizen. Captain Blood (oftewel Errol Flynn) is hier geboren. Flynn is veruit de beroemdste Tasmanier (hoewel buiten Tasmanie geen hond weet dat hij in Tasmanie is geboren). Hij was een dermate grote flierefluiter dat hij nu nog wordt gebruikt in reclame voor het maken van testamenten. Zijn dochter maakt reclame voor de locale notariële organisatie door monter op posters en TV te melden dat het 14 jaar duurde voordat de nalatenschap van haar vader naar tevredenheid was geregeld, zou u daarom niet beter een testament op gaan maken? Op 20 juni aanstaande zou hij 100 jaar zijn geworden (hij haalde maar de helft daarvan, hoewel na autopsie bleek dat hij het lichaam van een 75-jarige had. Live fast, die young, leave a beautiful corpse is dus ook niet per se waar) reden waarom de State Cinema een retrospectief van zijn films gaat uitzenden rond die tijd. Gebeurt er eens wat in Hobart, ben ik er niet (dat zal toch niet?)
In Battery Point kwam ik nog een kerel tegen op een fiets die al lopend een inderdaad bijzonder steile helling opkwam. Ik was net wat foto's aan het nemen van wat mooie huizen en hij vroeg me of ik wellicht een inbreker was. Neen. Hij was deze heuvel nog nooit fietsend opgekomen, maar ja, quo donatum excretes, zoals hij in potjeslatijn zei. Oftewel: who gives a shit. Hierna begaf ik mij op de Sandy Bay Rd. Deze weg voert de hele tijd langs de kust en biedt naast weidse uitzichten ook het nodige klimwerk. Verschillende historische plekken liggen aan de route, maar veel aandacht daarvoor heb ik niet. Ik ben veel te blij dat ik eindelijk weer op de fiets kan zitten om om de haverklap ergens stil te gaan staan. Wel heb ik een foto genomen van een hele hoge en opvallend smalle zandstenen toren. Ik zoek later wel uit wat dit precies was.
Vlak na Taroona begint de klim naar Bonnet Hill. Daar breekt het zweet je wel even spontaan uit. Niet enorm steil, maar wel (on)redelijk lang. Aan het einde ervan volgt echter de lange en steile afdaling naar Kingston. Af en toe zijn de bochten zo scherp dat er even stevig in de remmen geknepen moet worden (het alternatief is namelijk het ravijn in rijden en dat is niet bepaald bevorderlijk voor de gezondheid). Via Beach Rd kwam ik uit bij Kingston Beach. Dat zag er mooi uit (hoewel ik niet aan zwemmen moet denken. Het water is ongetwijfeld bijzonder koud). Een stel dames wisten me te vertellen dat de weg met ingang van heden voor 12 dagen gesloten was en dat ik een stukje terug moest om via Roslyn ave. verder te gaan. Nu was ik net zo blij dat ik die scherpe helling over had kunnen slaan en nu moet ik er alsnog tegenop, nu ook nog zonder enige aanvangssnelheid. Sterker nog, om Roslyn op te komen moest ik een (illegale, eigenlijk was naar links afslaan verboden, maar een fiets is gelukkig erg draaibaar) bocht maken van 180 graden.
Na enig hijg-en pufwerk was ik boven. Aldaar had ik uitgebreid uitzicht op South Arm en Opossum Bay, waar ik afgelopen dinsdag had gefietst. Het begon hier toch wel koud te worden. De zon bevond zich aan gene zijde van de heuvel en zonder direct zonlicht was het niet erg aangenaam. Zeker nu het vlak voor Tinderbox behoorlijk snel naar beneden gaat. De gevoelstemperatuur bereikte ongeveer het vriespunt, maar ik had ook geen zin om mijn jasje aan te trekken (stom genoeg, want het was echt heel koud). Bij Tinderbox ben ik nog via Ferguson Ave. naar de Marina gegaan. een mooie baai met mooie jachten. Tevens had ik hier mooi uitzicht op de niet kinderachtige heuvel die ik zometeen weer over zou moeten om aan de andere kant te komen. Op de top van die heuvel ging de weg over in een dirtroad. Gelukkig wel van het goede soort. Veel snelheid verloor ik daar niet. Er viel genoeg te zien onderweg. Zowel door de natuur als door de mens gemaakte uitzichten. Hier wonen niet de armste mensen van Tasmanie. Grote villa's met in een geval een bijna nog grotere boot op het grasveld er voor geparkeerd. Dat was wel een hele erge nouveau riche.
Vlak voor Howden was de weg weer geasfalteerd. Heel veel asfalt vond ik weer op de Channel Hwy. Hier was het wel heel erg druk. In Margate staat, vlak langs de weg, een oude stoomlocomotief met oude houten rijtuigen erachter. Het geheel fungeert als pannenkoekentrein, weer eens wat anders dan het traditionele schip. De Hwy blijft gelukkig niet overal zo breed als aan het begin, maar pas vanaf Snug, wordt het ook een stuk minder druk. Tot aan Kettering gaat de weg op en neer. Het is moeilijk om een vast ritme te pakken te krijgen en de snelheid is dan ook niet erg hoog meer. Daarbij is het nu zo koud dat ik toch maar mijn jasje heb aangetrokken. Bij elke keer uitademen wordt de dampkegel beter zichtbaar. Uitindelijk toch aangekomen en mijn intrek genomen in de Oyster Cove Inn, een hotel met uitzicht op de baai van Kettering en (zoals overal aan de kust hier, op Bruny Island). Mijn LP had 45 dollar staan als prijs voor een single, maar zonder blikken of blozen werd 70 dollar gevraagd voor de kamer. Wellicht hadden ze wat verbouwd inmiddels. Een verwarming hadden ze daarbij echter niet aangebracht. Lekker als de nachttemperatuur de 4 graden niet eens meer haalt.
Lang en warm gedoucht (uitkijken voor de afgebroken tegels rond de afvoer, waar vragen ze die 70 dollar eigenlijk voor? (TV is er ook niet op de kamer)). Na de douche op liggen warmen in bed en om kwart voor acht naar de bar om wat te eten te bestellen. De keuken was echter dicht. Na enig aandringen kwam er toch wat op tafel te staan. Heel fantastisch was de "pie" niet, maar iets is beter dan niets. Ondertussen was op de TV een aflevering van de "ghostwhisperer" te zien. Waar je al niet tegen aan kunt fluisteren. Hierna trok ik mij terug op mijn kamertje. De rest van de avond heb ik het evangelie van Mattheus gelezen in de hotelbijbel. Dat was alweer een tijd geleden. Eventjes terug naar de basis.
Gefietst: 66 kilometer
Uitgegeven: 106,- (internet 1-; e&d 9,95; slapen 70,-; avondeten 25,-)
Battery Point is een gedeelte van Hobart met veel oude burgerhuizen. Captain Blood (oftewel Errol Flynn) is hier geboren. Flynn is veruit de beroemdste Tasmanier (hoewel buiten Tasmanie geen hond weet dat hij in Tasmanie is geboren). Hij was een dermate grote flierefluiter dat hij nu nog wordt gebruikt in reclame voor het maken van testamenten. Zijn dochter maakt reclame voor de locale notariële organisatie door monter op posters en TV te melden dat het 14 jaar duurde voordat de nalatenschap van haar vader naar tevredenheid was geregeld, zou u daarom niet beter een testament op gaan maken? Op 20 juni aanstaande zou hij 100 jaar zijn geworden (hij haalde maar de helft daarvan, hoewel na autopsie bleek dat hij het lichaam van een 75-jarige had. Live fast, die young, leave a beautiful corpse is dus ook niet per se waar) reden waarom de State Cinema een retrospectief van zijn films gaat uitzenden rond die tijd. Gebeurt er eens wat in Hobart, ben ik er niet (dat zal toch niet?)
In Battery Point kwam ik nog een kerel tegen op een fiets die al lopend een inderdaad bijzonder steile helling opkwam. Ik was net wat foto's aan het nemen van wat mooie huizen en hij vroeg me of ik wellicht een inbreker was. Neen. Hij was deze heuvel nog nooit fietsend opgekomen, maar ja, quo donatum excretes, zoals hij in potjeslatijn zei. Oftewel: who gives a shit. Hierna begaf ik mij op de Sandy Bay Rd. Deze weg voert de hele tijd langs de kust en biedt naast weidse uitzichten ook het nodige klimwerk. Verschillende historische plekken liggen aan de route, maar veel aandacht daarvoor heb ik niet. Ik ben veel te blij dat ik eindelijk weer op de fiets kan zitten om om de haverklap ergens stil te gaan staan. Wel heb ik een foto genomen van een hele hoge en opvallend smalle zandstenen toren. Ik zoek later wel uit wat dit precies was.
Vlak na Taroona begint de klim naar Bonnet Hill. Daar breekt het zweet je wel even spontaan uit. Niet enorm steil, maar wel (on)redelijk lang. Aan het einde ervan volgt echter de lange en steile afdaling naar Kingston. Af en toe zijn de bochten zo scherp dat er even stevig in de remmen geknepen moet worden (het alternatief is namelijk het ravijn in rijden en dat is niet bepaald bevorderlijk voor de gezondheid). Via Beach Rd kwam ik uit bij Kingston Beach. Dat zag er mooi uit (hoewel ik niet aan zwemmen moet denken. Het water is ongetwijfeld bijzonder koud). Een stel dames wisten me te vertellen dat de weg met ingang van heden voor 12 dagen gesloten was en dat ik een stukje terug moest om via Roslyn ave. verder te gaan. Nu was ik net zo blij dat ik die scherpe helling over had kunnen slaan en nu moet ik er alsnog tegenop, nu ook nog zonder enige aanvangssnelheid. Sterker nog, om Roslyn op te komen moest ik een (illegale, eigenlijk was naar links afslaan verboden, maar een fiets is gelukkig erg draaibaar) bocht maken van 180 graden.
Na enig hijg-en pufwerk was ik boven. Aldaar had ik uitgebreid uitzicht op South Arm en Opossum Bay, waar ik afgelopen dinsdag had gefietst. Het begon hier toch wel koud te worden. De zon bevond zich aan gene zijde van de heuvel en zonder direct zonlicht was het niet erg aangenaam. Zeker nu het vlak voor Tinderbox behoorlijk snel naar beneden gaat. De gevoelstemperatuur bereikte ongeveer het vriespunt, maar ik had ook geen zin om mijn jasje aan te trekken (stom genoeg, want het was echt heel koud). Bij Tinderbox ben ik nog via Ferguson Ave. naar de Marina gegaan. een mooie baai met mooie jachten. Tevens had ik hier mooi uitzicht op de niet kinderachtige heuvel die ik zometeen weer over zou moeten om aan de andere kant te komen. Op de top van die heuvel ging de weg over in een dirtroad. Gelukkig wel van het goede soort. Veel snelheid verloor ik daar niet. Er viel genoeg te zien onderweg. Zowel door de natuur als door de mens gemaakte uitzichten. Hier wonen niet de armste mensen van Tasmanie. Grote villa's met in een geval een bijna nog grotere boot op het grasveld er voor geparkeerd. Dat was wel een hele erge nouveau riche.
Vlak voor Howden was de weg weer geasfalteerd. Heel veel asfalt vond ik weer op de Channel Hwy. Hier was het wel heel erg druk. In Margate staat, vlak langs de weg, een oude stoomlocomotief met oude houten rijtuigen erachter. Het geheel fungeert als pannenkoekentrein, weer eens wat anders dan het traditionele schip. De Hwy blijft gelukkig niet overal zo breed als aan het begin, maar pas vanaf Snug, wordt het ook een stuk minder druk. Tot aan Kettering gaat de weg op en neer. Het is moeilijk om een vast ritme te pakken te krijgen en de snelheid is dan ook niet erg hoog meer. Daarbij is het nu zo koud dat ik toch maar mijn jasje heb aangetrokken. Bij elke keer uitademen wordt de dampkegel beter zichtbaar. Uitindelijk toch aangekomen en mijn intrek genomen in de Oyster Cove Inn, een hotel met uitzicht op de baai van Kettering en (zoals overal aan de kust hier, op Bruny Island). Mijn LP had 45 dollar staan als prijs voor een single, maar zonder blikken of blozen werd 70 dollar gevraagd voor de kamer. Wellicht hadden ze wat verbouwd inmiddels. Een verwarming hadden ze daarbij echter niet aangebracht. Lekker als de nachttemperatuur de 4 graden niet eens meer haalt.
Lang en warm gedoucht (uitkijken voor de afgebroken tegels rond de afvoer, waar vragen ze die 70 dollar eigenlijk voor? (TV is er ook niet op de kamer)). Na de douche op liggen warmen in bed en om kwart voor acht naar de bar om wat te eten te bestellen. De keuken was echter dicht. Na enig aandringen kwam er toch wat op tafel te staan. Heel fantastisch was de "pie" niet, maar iets is beter dan niets. Ondertussen was op de TV een aflevering van de "ghostwhisperer" te zien. Waar je al niet tegen aan kunt fluisteren. Hierna trok ik mij terug op mijn kamertje. De rest van de avond heb ik het evangelie van Mattheus gelezen in de hotelbijbel. Dat was alweer een tijd geleden. Eventjes terug naar de basis.
Gefietst: 66 kilometer
Uitgegeven: 106,- (internet 1-; e&d 9,95; slapen 70,-; avondeten 25,-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
