Dag 120, zaterdag 30 mei, Hobart

De dagen kruipen hier voorbij. Ik wil fietsen! Vanochtend naar de Salamanca market. Veel van hetzelfde als de vorige week. Gelukkig ook een nieuwe stand: een man die van sassafras- en huonhout gestilleerde dierenfiguren maakt, waarbij alleen de essentie van de vorm overblijft, terwijl toch iedereen het onmiddellijk herkent voor wat het is. Heel mooi. Ik heb een wombat en een walvis gekocht. Heb ik wat om mee te spelen. Tevens heb ik een boek gekocht over de kinderen van Nazi leiders: Himmler, Hes, Von Schirach en Bormann. De rest van de dag heb ik dat boek gelezen. Sommige kinderen, zoals Gudrun Himmler, hadden nogal moeite om de afschuwelijke daden van hun vader te scheiden van de lieve vader die ze thuis ervoeren. Het beeld van de thuisvader werd ook geprojecteerd op de SS gruweldaden onder het mom van: zo'n lieve pa kan toch niet dat soort dingen gedaan hebben. Die dingen kunnen dan ook niet gebeurd zijn. En zowel, dan kunnen het geen slechte dingen zijn geweest. Zo'n goeie vent kan alleen maar rechtvaardige daden verrichten. Het tegendeel werd gevormd door twee van de drie zonen van Martin Bormann (de ander bleef zijn pa verdedigen, wilde er niks kwaads van horen, dronk 10 liter melk per dag en stierf vrij jong met 200 kilo schoon aan de haak). Deze jongens zijn woedend op hun pa en haten zijn nagedachtenis.

Tsja, wat doe je ook als je pa een afschuwelijk massamoordend mens is? Wat daar van te denken? Ik wil heus wel aannemen dat deze lieden thuis heel aardig waren (hoewel dat voor Bormann ook al niet gold, wellicht ook vandaar de ongeremde woede). Blijft het dan toch je pa ondanks alles, of moet je alle banden verbreken? Gelukkig is mijn pa (redelijk) normaal. Dan hoef ik daar tenminste niet over na te denken.

Gefietst:-
Uitgegeven: 77,- (houtsnijwerk 50,-; slapen 27,-)