Dag 116, dinsdag 26 mei, Hobart
Door: Laszlo
Blijf op de hoogte en volg Laszlo
05 Juni 2009 | Australië, Hobart
Op de fiets dan ook maar. Eerst Via Macquarie Street de Tasman Highway op. In het hostel had ik nog nagevraagd of je wel via de Tasman Bridge kon met de fiets. De route via mapmyride.com gaat hier namelijk consequent niet overheen. Het bleek te kunnen, maar erg veel ruimte voor fietsers is er dan weer niet. Ter linker en rechterzijde van de brug is er een pad dat door fietsers en wandelaars moet worden gedeeld, maar dit is zo smal dat je er niet kunt inhalen en als er een tegenligger komt moet een van beiden stil gaan staan en half over het hek tussen het pad en de snelweg gaan hangen, anders gaat het niet. Daarbij is het ook niet erg bevorderlijk dat er her en der nog wat technische installaties zijn aangebracht die niet over de snelweg, maar wel over het fiets-/wandelpad hangen. Heel snel gaat het dan ook niet.
Eenmaal aan de overkant gekomen vond ik een fietspad direct langs het water, onder de brug door en langs de randen van het schiereiland tussen Montagu en Kangaroo Bay totdat ik uiteindelijk bij Clarence Street in Bellerive uitkwam. Deze straat heb ik helemaal uitgereden om aan het einde via de rotonde de South Arm Highway op te gaan. Via Rokeby en Lauderdale kom ik zo uiteindelijk op het schiereiland terecht. Het fietspad was over het algemeen goed, hier en daar wel wat erg steil, maar dat komt hier wel vaker voor. In Belerive komt het uit op een jachthaven. Hier liggen de mensen die het goed voor elkaar hebben (hun boten dan). De snelweg is vanaf de rotonde wel erg groot en druk, maar gelukkig houdt dat reeds vrij snel weer op. Hierna begint het echt mooie gedeelte van de rit. Het schiereiland is reeds vrij snel zichtbaar en het glooiende landschap is een genot om te befietsen (het glooit niet al te hard, vandaar). Vlak na Lauderdale gaat de weg dwars door een meer en daarna ben ik definitief op deze vreemde uitloper. Het weer werkt goed mee vandaag. Echt heel warm zal het wel niet meer worden in Tasmanie, het is tenslotte niet voor niks winter, maar door te fietsen wordt je vanzelf wel warm.
Afwisselend kon ik een blik werpen op de zee aan beide kanten van het schiereiland. Veel bossen en tevens veel zandheuvels. Zo her en der leek het wel alsof ik door de Kennemer duinen aan het fietsen was (ben ik daarvoor zo ver weg gegaan?). Aan de bomen merkte ik echter dat dat toch heus niet het geval was. Op een gegeven moment fietste ik direct aan de walkan van Ralphs Bay. Hier kreeg ik de wind recht in mijn gezicht. Hmm, fijn, het grootste gedeelte van de reis terug krijg ik dan zeker ook de wind tegen (en ik moet nog wel een stukje). Deze baai is, althans in het begin vrij ondiep en biedt voedsel aan een grote diversiteit van watervogels. In South Arm heb ik even gestopt voor het versterken van de innerlijke mens. Hierna door naar Opossum Bay. Een mooi gedeelte van de rit. Het begon hier wel wat erg te glooien maar de weidse uitzichten vergoedden veel. Opossum Bay is duidelijk geen plaats voor armelui. Hier staan hele fijne huizen, met een eigen steigertje en een eigen zeewaardig zeiljacht. Als je hier geen jacht hebt ben je echt een sukkel. Helemaal aan het einde van de weg worden er nieuwe kavels ontwikkeld. Een paar zijn reeds voorzien van een splinternieuw protspaleis. Ik denk dat het hier wel aardig toeven is. Veel tijd om er bij stil te gaan staan heb ik nu echter ook weer niet. Het is alweer de verkeerde helft van de middag en ik heb geen zin om in het donker op een snelweg rond te hannesen.
Terug over dezelfde weg, met een uitstapje naar Cremorne aan de Frederick Henry Bay. Not bad, not bad at all. Hier kun je ook wel een tijdje doorbrengen in alle rust. Dat zal echter niet voor vandaag zijn. Ik moet ook weer verder namelijk. Ergens heb ik geloof ik een afslagje gemist, want opeens vond ik mijzelf terug in een buitenwijk van Belelrive. Erger nog, ik moest ook nog een behoorlijk steile heuvel over alvorens daar te komen. Een heuvel met een minimum aan plek om met een fiets overheen te rijden en een maximum aan druk (bus)verkeer. Verre van prettig aldus. Op de een of andere manier kwam ik toch weer uit op Clarence Street en vanaf hier heb ik weer de zelfde weg als de heenweg gevolgd om bij de Tasman Bridge te komen. Het was inmiddels al donker. Waar het op de heenweg nog rustig was op het fietspad over de brug, was het nu aanzienlijk drukker. Ik moest een keer of zes stoppen om een andere fietser door te laten. Ik kreeg nog de complimenten van een fietster over mijn voorlamp. Ze geloofde bijna niet dat zoveel licht kwam van trappen in plaats van een batterij.
Eenmaal over de brug begon de zoektocht naar een geschikte route naar het hostel. No way dat ik over de snelweg zou gaan, donker en veel te druk. Ik ging dan ook op zoek naar het fietspad waarlangs ik Hobart binnen was getrokken. Na een mislukte poging die mij enige kilometers lang nergens heen bracht, vond ik het fietspad en kon ik veilig bij het hostel komen. Niet echter dan nadat ik eerst nog naar de Woolworth’s ben gegaan om wat salade bij wijze van avondeten te kopen alsmede wat overig eten en drinken. Verder nergens meer puf voor.
Gefietst: 103 kilometer
Uitgegeven: 51,- (eten & drinken 22,-; avondeten 11,50; slapen 27,-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley