Dag 112, vrijdag 22 mei, Hobart

Na een heerlijke nachtrust begaf ik mij naar de ontbijtzaal. Een goed ontbijtje en een heel gesprek met een medereizigster. Later begaf ik mij op weg naar het einde van de wereld, ook wel Cockle Creek geheten. Hier houdt Tasmanie op, dat wil zeggen. Tasmanie gaat nog een paar kilometer door, maar een weg is er niet meer. Voor een fietser, of ieder ander op wielen, houdt het dan ook wel degelijk op alhier. Het was prachtig weer en alvorens definitief op weg te gaan, ben ik eerst nog even in het dorp wat inkopen gaan doen voor onderweg. De route voert eerst een klein eindje langs de kust om vervolgens een hele tijd landinwaarts en hemelwaarts te gaan. De eerste 12 kilometer gaat het bijna alleen maar omhoog in een zeer bosrijk gebied. Ik werd ingehaald door een kerel op een racefiets met wie ik nog een tijdlang over fietsen heb gesproken. Weinig verbazingwekkend ging ik een stuk langzamer dan hij, reden waarom hij op een gegeven moment toch maar weer zijn eigen tempo ging volgen. Het hoogste punt van vandaag was 180 meter, niet ver voor Southport. Bij de afslag naar deze plaats verliet ik de A6 en ging verder over de C635, de weg naar Hastings Caves. Het oorspronkelijke plan was om vandaag naar Cockle Creek te rijden en weer terug naar Dover. Ik dacht er echter onderweg al sterker aan om nog een dagje extra in deze omgeving te blijven. Als ik vannacht in Southport blijf kan ik morgenochtend Hastings Caves bezoeken en wellicht ook nog een ritje maken op de oude spoorrails bij Ida Bay, het meest zuidelijke lijntje van Australië. Het weer is mooi en de omgeving is prachtig, dus waarom niet? Vandaag ga ik echter niet naar Hastings Caves, vandaar dat ik bij de afslag verder ging op de C636. Het asfalt wordt hier reeds al meer vervangen door dirtroad.

Al genietend bereikte ik Lune River. Ik ben hier even afgestapt om wat foto's te maken en wilde mijn weg weer vervolgen. Ik hoorde twee tikjes op mijn achterwiel en vervolgens een explosie. Mijn achterband was in een keer leeg. Oh, oh, dat klonk niet goed. Gelukkig had ik een reservebinnenband meegenomen. Fiets op de kop gezet en de schade opgenomen. Shit, de buitenband vertoont een behoorlijke scheur van een centimeter of 5 direct boven de rand van de velg. De rest van de buitenband ziet er goed uit, maar deze scheur is wel erg groot. Goed, toch maar proberen te repareren. Wiel er even uit gelicht, ketting van het tandwiel, binnenband achter het tandwiel en de as geschoven, ketting er weer om, binnenband in de buitenband gelegd, scheur in de buitenband verstevigd met een lap bandenplakker (iets anders had ik niet) en oppompen maar. Nou, dat was niet echt een doorslaand succes. Ik kan de band niet heel hard oppompen zonder dat de binnenband uit de buitenband komt. Iets zachter dan maar en een rondje fietsen. Heb ik die band wel opgepompt? Nu is 'ie zo zacht dat er niet op valt te fietsen zonder van alles te beschadigen. Daarbij ratelt er nu ook van alles als ik de pedalen ronddraai. Fijn is dat. Tussen hier en de zuidpool is er geen enkele fietsenzaak. Ik sta hier aan het einde van de wereld met een fiets die duidelijk professionele hulp nodig heeft. Zonder nieuwe buitenband, of een beter manier van versteviging van de huidige, begin ik helemaal niets.

De ellende van het einde van de wereld in een dergelijk geval is dat er niet erg veel verkeer langs komt. Het einde van de wereld is over het algemeen niet uitgevoerd met een doorgaande weg waar het verkeer overheen raast. Daarbij moet een potentiële liftgever ook nog eens in staat zijn om een fiets mee te nemen. Waar ik dus op moet wachten is een pick up met een lege bak, waar slechts een iemand achter het stuur zit, waardoor de bijrijderstoel nog vrij is. Hoeveel auto's die aan die beschrijving voldoen komen er nu helemaal langs aan het einde van de wereld? Ik geloof dat ik hier een beetje vast zit. Wonder boven wonder kwam er direct een gezin met een boot uit een zijzandpad. Ze stopten en vroegen wat er aan de hand was. Ik kon meerijden tot Southport, daar gingen ze een dagje varen. Helaas was dit maar een kilometer of vijf van waar ik mij op dat moment bevond, maar in ieder geval was het weer in de enigszins bewoonde wereld. De kans was des te groter dat ik daar een lift zou kunnen krijgen. De fiets in de boot geladen en karren maar De kerel achter het stuur belde nog een paar zaken op waar hij vermoedde dat ik wel een wiel zou kunnen krijgen, maar of er was geen wiel of het grootste wiel was 24 inch, terwijl ik 26 inch wielen heb. Bij de afslag naar Southport werd ik afgezet. De man vroeg nog aan kennissen die bij de afslag woonden of zij toevallig nog naar het noorden moesten vandaag, maar helaas, ze gingen wel, maar er was geen ruimte meer om een fiets en mij mee te nemen. Ze waren er echter van overtuigd dat ik wel een lift zou krijgen. Ik dacht dat dat ook wel zou lukken, gezien mijn geluk met deze lift, heb ze hartelijk bedankt en begon met wachten op een geschikt voertuig. En wachten...en wachten...en wachten...en wachten...en wachten...en wachten. Mmmm, wellicht was al mijn liftgeluk voor die dag reeds opgebruikt met de eerste lift. Niet dat er geheel geen auto's langskwamen, maar die paar die ik zag waren niet geschikt om een fiets te vervoeren.

Na anderhalf uur wachten besloot ik maar om naar Dover te gaan lopen. Een kilometer of 16 op wielerschoenen die daar niet echt op zijn gebouwd en terwijl ik toch al niet van lopen hou. Heel erg blij was ik dan ook niet (op zijn zachtst gezegd). Terwijl ik liep kwam er af en toe wel een auto langs, ik stak ook mijn duim wel op, maar toen de wagen dichterbij kwamen bleek dat de bak geheel vol was of dat het geen pick up was. Dat is soms moeilijk te zien van tevoren. Ik begon dan ook al te vrezen dat ik de hele weg naar Dover zou moeten lopen. Er gaan in het weekeinde geen bussen vanaf Dover naar waar dan ook dus het leek er op dat ik het hele weekeinde in Dover zou zitten. Geen prettig vooruitzicht. Bij het aanleggen van wegen alhier worden er ook reflecterende plastic stripjes in het asfalt geniet. Meestal gaan deze dingen na een paar jaar stuk. Het plastic, ergens tussen half stug en half slap, begeeft het dan. De reflector is er dan al lang afgereden. Ik bedacht mij dat dat wellicht een goede wandversteviging voor de achterband zou zijn. Ik rukte twee stripjes, die al bijna overleden waren in dier voege, dat van de 8 centimeter lengte nog ongeveer een halve centimeter niet gescheurd was, en begon weer met de achterband te klooien. Ondanks dat dit plastic een stuk steviger was dan de strip bandenplakkers die ik eerder had gebruikt was er nog steeds een bobbel zichtbaar in de buitenband. Ik heb eventjes geprobeerd te fietsen, maar nu alles zo strak is afgesteld op mijn fiets kun je je geen bobbel in de buitenband veroorloven. Daarbij werd de bobbel ook nog groter en was het geratel dat ik bij Lune River had geconstateerd ook nog steeds aanwezig.

Lopen dan maar weer. Opeens hoorde ik echter een auto langzamer gaan rijden achter mij. De bestuurder stopte naast mij en deed het raampje open. Enige tijd geleden had hij de andere kant opgereden en had hij mij zien lopen. Hij had gedacht dat de heuvel te steil was voor mij en dat ik daarom liep, maar nu hij mij ook heuvel af zag lopen dacht hij dat er waarschijnlijk iets niet in orde was met mijn fiets. Boy, he got that right! Zijn vraag of ik een lift wilde was niet aan dovemansoren gericht. Tot mijn grote vreugde ging Sid, zoals hij heette, niet slechts naar Dover, maar helemaal naar Hobart, waar ik de fiets weer kon laten repareren. Sid heeft een steigerbouwbedrijf. Eerst moesten we nog even langs op zijn hobbyboerderij in Geeveston om de koeien in een ander weiland te laten grazen (die beesten waren niet te bewegen ergens heen te gaan zolang ze mij en mijn wieleroutfit zagen) en daarna ging het op naar de grote stad. Sid en zijn vrouw gingen elk jaar een week of 8 achter elkaar op vakantie. Werken was mooi, maar er moet ook vooral tijd zijn om wat voor jezelf te doen. Australië hadden ze nu helemaal gezien en volgend jaar gingen ze naar Nieuw Zeeland. Ik heb gelijk wat tips gegeven over waar ze dan in elk geval heen moesten (nou ja, wat heet moeten) en ook even gewaarschuwd. Zowel in Oz als in NZ staan er in de bergen voor onoverzichtelijke bochten gele wybertjesborden met daarop in zwart een getal. De borden zijn identiek. Waar in Oz het getal echter betekent de snelheid waarmee je de bocht maximaal kunt nemen, geeft het getal in NZ de scherpte van de bocht in graden aan. Dat kan dus een lelijke verrassing worden als je denkt dat je 90 per uur kan terwijl het feitelijk gaat om een bocht van 90 graden (zeker nu direct naast die bocht over het algemeen een ravijn is gesitueerd). Sid was een hele gezellige vent en hij bracht me zelfs tot om de hoek bij de fietsenmaker, wat tevens vlak bij mijn hostel is. Een betere lift had ik echt niet kunnen krijgen. Ik heb hem hartelijk bedankt en bracht daarna de fiets bij de fietsenmaker. Helaas hadden ze geen Schwalbe banden, maar uiteraard wel een stuk locaal rubber. Dat moet dan maar, want ik heb geen zin om verder met de bus te gaan, of al liftend mijn reis te vervolgen. Ik heb ook nog het probleem van het geratel genoemd en ik kon de fiets morgen aan het eind van de middag weer ophalen. Tot en met maandag blijft het nog goed weer in het zuiden, dus dan heb ik in ieder geval nog twee dagen lekker fietsen voor de boeg.

Hierna meldde ik mij weer bij het hostel. In mijn kamer (nr.31) lag een Ecuadoriaanse gozer (op mijn bed!). Ik heb dan ook maar een ander bed genomen. Het was een aardige jongen genaamd Sebastien. Hij werkte een half jaar op een boerderij vlak bij Launceston. We zijn samen wat gaan eten bij de Vietnamees en hebben daarna een poging gewaagd om uit te gaan. Hoewel Hobart 200.000 inwoners heeft en een universiteit, is er verbazingwekkend weinig te doen. Aan Salamanca zijn we de enige kroeg binnen gegaan waar het redelijk druk was. Allemaal kantoorvolk bezig met de vrijdagavondborrel. Sebastein vond het publiek maar oud. " Het lijken wel moeders" was zijn commentaar op de aanwezige vrouwen. Ik dacht "hé, waar heeft 'ie het over, wat maakt dat nou uit", maar ik bedacht mij dat hij een flink stuk jonger is. Tja, daar wordt je even, onbedoeld, met de neus op de feiten gedrukt. Hierna zijn we naar een andere kroeg gegaan, dicht bij het hostel. Hier was het helaas karaoke avond. Gelukkig was op de TV een AFL wedstrijd te volgen. Dat leidt af van het gejank. Voor de dames hoef je niet naar Tasmanie, dat is me inmiddels wel duidelijk. Ze zijn hier erg Brits qua haarstijl en kleding. Heel veel lopen met een dikke laag pancake op hun hoofd rond (en zo te zien tevens een nog veel dikkere laag pancake in hun maag). Nu ben ik noch de dunste noch de knapste, maar het is toch wel fijn als ik zelf uitzicht heb op wat olijke popjes. Fat chance!

Gefietst: 21 kilometer.
Uitgegeven: 84,- (eten & drinken 6,80); avondeten 17,-; bier 30,-; slapen 27; internet 3,50)