Dag 110, woensdag 20 mei, Hobart

Vanaf morgen wordt het heel goed weer: zonnig en tegen de 20 graden aan. Morgen ga ik dan ook op weg naar het zuiden van Tasmanie. Eerst naar Dover, dan naar Cockle Creek en weer terug naar Dover. Dan naar Kettering via de kustroute. Vervolgens op naar Bruni Island en tenslotte weer terug naar Hobart. Een mooi vooruitzicht. Ik heb er zin in. Eerst echter eens uitvogelen hoe het zit met de hoogteverschillen op die route. Mijn fietskaart zwijgt over dit gedeelte van Tasmanie. Op "mapmyride.com" heb ik alle hoogteverschillen en, belangrijker nog, de hellingspercentages opgezocht en het lijkt mij niet te moeilijk. Natuurlijk gaat het omhoog en omlaag, maar niet in het extreme.

Mijn Duitse kamergenoot bleek gisteravond in de bioscoop recht voor me te hebben gezeten en het was met niet eens opgevallen. 't Is hier dan ook donker in de bioscoop. Hij was gisteren naar de top van Mount Wellington gegaan, een 1200 meter hoge berg die boven Hobart uittorent om van daaraf, tezamen met een groepje en onder begeleiding van de groepsleider, per fiets naar beneden te gaan. Hij had een groepsfoto van vlak voordat het "avontuur" zou beginnen. Zes man plus leider, allemaal lachend en juichend met de armen in de lucht. Ik zei hem dat het een aanmerkelijk andere foto was geworden als deze was genomen vlak nadat ze al klimmend de top hadden bereikt. Het lachen was iedereen dan wel flink vergaan. Waarschijnlijk had het dan de nodige moeite gekost om de handen nog de lucht in te krijgen. Dat kon hij alleen maar beamen. Morgen gaat hij naar Cairns en dan in zes weken naar Sydney.

Ik besloot om maar weer eens naar de bioscoop te gaan om Der Baader-Meinhof complex te zien. Onderweg waren er ook verscheidene leuke restaurantjes. Ik heb gegeten in La Porcheta, een Italiaans restaurant. Onder het eten las ik wat in de heden aangeschafte Foreign Affairs (nee, dat is geen roddelblaadje). De film was indrukwekkend. Wat een afschuwelijk volk, dat links-activistisch tuig. Churchill zei al dat de antifascisten van zijn tijd, de fascisten van de toekomst zouden worden. Als bijna altijd, had hij gelijk. Zo'n afschuwelijk type als Ulrike Meinhoff, die schrijft dat agenten en soldaten geen mensen maar zwijnen zijn, en daaraan de gevolgtrekking verbindt dat ze doodgeschoten mogen worden, had ook niet misstaan als nazi-ideoloog op de Wannsee conferentie. Links en rechts extremisme zijn twee kanten van dezelfde medaille, maar vreemd genoeg kleeft er aan links extremisme altijd iets heldhaftigs. Nou ja, of je nu Che Gueavara heet en moordt uit linkse neigingen, of Joachim Peiper en moordt uit rechtse neigingen, zodra je denkt dat anderen dood moeten/mogen om jouw "heile welt" tot stand te brengen, heb je al de bijl in de wortels gezet van je eigen legitimiteit. Kortom: niet doen. (Voormalige) RAF sympathisanten: schaam u diep!

Gefietst: -
Uitgegeven: 123,- (lunch 11,95; internet 20; Foreign Affairs 14,95; eten & drinken 6,90; avondeten 50,-; film 15,50; film eten & drinken 3,70)