Dag 104, donderdag 14 mei, Derwent Bridge

Vandaag is de routebeschrijving niet zo moeilijk: de A10, ook wel de Lyell Highway, is de enige weg tussen hier en Derwent Bridge. Kaartje E in de pdf van Cycling Touring Tasmania (wederom in omgekeerde richting en Queenstown ligt op ongeveer 150 meter ipv 0). De weersomstandigheden waren echter tamelijk onbeschrijflijk. Ik ga echter toch een poging wagen.

Op het moment dat ik het gordijn opentrok zonk de moed me behoorlijk in de schoenen. Regen alsof de zondvloed er alweer aan zat te komen. Je zou voor minder weigeren je comfortabele, warme hotelkamer te verlaten. Toch maar moed verzameld en de fiets opgeladen. Ergens weet ik ook wel dat het verstandiger is om in de bus te gaan hangen, maar dat zou zo'n onbefietst gat in mijn kaart van Tasmanie achterlaten en ik weet dat ik daar niet zo goed tegen kan. Achteraf sla ik me dan voor mijn kop. Lance Armstrong zei ook al eens iets over dat de pijn van het opgeven achteraf veel groter en blijvender is dan de pijn die je nu tijdelijk voelt door door te bijten. Letterlijk:

“Pain is temporary. It may last a minute, or an hour, or a day, or a year, but eventually it will subside and something else will take its place. If I quit, however, it lasts forever.”

Gesterkt door die gedachte begon ik aan de tocht naar Derwent Bridge. Ik had mijn regenjas aan. De kap op mijn hoofd en de fietshelm daarbovenop. Ik voelde me net een renpaard met oogkleppen. Ik kon alleen recht vooruit en naar beneden kijken. Gelukkig was het even gestopt met regenen. Het begin viel dan ook nogal mee. De klim om uit Queenstown te komen is volgens de LP onvergetelijk vanwege de kale, gele bergen, heuvels en rotsen. Met mijn beperkte blikveld heb ik daar weinig van meegekregen. In een aardig gelijkmatig tempo ging het omhoog. Twee keer moest ik stoppen om de benen even rust te gunnen. Onderweg stroomde het water met watervallen tegelijk de berg af. Dit alles nog als resultaat van de buien van vannacht en eerder in de week. Regenen deed het nu nog (even) niet, althans niet meer dan een paar druppeltjes. Mijn bril was al aardig beslagen. Ik was zelf op dit moment nog een stuk warmer dan de buitenlucht, de zweetdampen hadden maar een beperkte uitweg door de kap van mijn regenjas en aldus besloeg mijn bril al ras. Naarmate ik de top van de eerste klim naderde begon het te regenen..... en te waaien. Ontzettende rukwinden probeerden me uit mijn evenwicht te brengen en sloegen de regen als hagelstenen in mijn gezicht en op mijn benen. Het regende gelukkig nog steeds niet volop, maar wel steeds harder. Het maanlandschapkarakter van de omgeving ontging mij volkomen. De zeer laaghangende bewolking, zeker in combinatie met mijn beslagen bril, ontnam me alle zicht. Doorbeuken maar, er zit niks anders op nu er helemaal niets is tussen hier en Derwent Bridge. De regen bleef gestaag stromen, maar door de muren van bomen en varens aan weerszijden van de weg, was de rol van de wind even uitgespeeld, waarbij wel gezegd dient te worden dat de wind over het algemeen nu eens in mijn rug woei.

Bij Nelson Falls aangekomen dacht ik toch maar eens te gaan kijken naar deze attractie. Het lag niet heel ver van de weg af en dan heb ik dat maar weer gehad. Bij de parkeerplaats werd ik aangesproken door een ouder stel. Ze vonden het maar gekkenwerk dat ik vandaag op de fiets zat. Ik kon ze helaas geen ongelijk geven. De andere mensen die terugkwamen van de waterval keken me aan met een combinatie van medelijden, ongeloof en humor. De rivier waar de waterval op uitkwam stroomde ongelofelijk hard. De ligging van Nelson Falls zelf merkte ik reeds voor ik haar zag. De wind woei een enorme spray vanaf de top van de waterval recht naar beneden. Met donderend geweld werd er zoveel mogelijk water door een kleine opening geperst. Een indrukwekkend gezicht, voor zover ik het meekreeg met mijn beslagen en besputterde bril, maar de oerkracht der natuur voelde ik des te beter.

"Onward, onward", verder ging het met de tocht. Mijn sokken waren inmiddels geheel doorweekt. Mijn zolen gleden regelmatig uit over de pedalen. Had ik nu toch maar klikschoenen (en de bijbehorende pedalen). Over de pedalen uitglijden verstoort het ritme tijdens de klim behoorlijk. Soms moet je daardoor zelfs stoppen en weer opnieuw aanzetten. De laatste klim leidt (lijdt?) over Mount King William I. Deze klim is net zo hoog als alle voorgaande beklimmingen van de dag bij elkaar opgeteld en gunt je benen nauwelijks enige rust. Vrijwel nergens gaat het even naar beneden of wordt het wat minder steil. De omstandigheden waren hier bepaald spookachtig te noemen. Overal om je heen enorme bewolking, mist en druppels op mijn bril. "The last line of defence" tegen de enorme rukwinden waren de hoge bomen en varens aan de kant van de weg. De nog net zichtbare bomenrij daarachter bewoog heftig heen en weer, alsof "The day of the Triffids" nu toch echt was aangebroken. Ik hoorde het aan alle kanten tekeergaan. Aan de top werden de bomen echter steeds lager en ik begon al te vrezen dat ik van de berg afgeblazen zou worden. De rukwinden namen echter net op dat moment in hevigheid af en in plaats daarvan kreeg ik de wind in de rug. Kennelijk had ik genoeg geleden voor vandaag. De kleine afdaling naar Derwent Bridge voerde langs een meer open terrein. Af en toe verscheen een boom als een spookgestalte in mijn blikveld. Veel kreeg ik er echter niet van mee.

Ik heb mijn intrek genomen in het enige hotel dat Derwent Bridge rijk is. Het had ook een backpackersgedeelte, maar ik wilde wel enige luxe. De kamer had echter niet eens een ensuite. Het bad was van het kleinste formaat dat ze hadden kunnen vinden, de douchekop hing op een hoogte waar alleen een smurf van onder de indruk was geraakt, de kleine plee op de gang werd nog kleiner door de naar binnen opengaande deur (welke idioot verzint dat toch altijd weer), de TV op de kamer had slechts 1 zender en zo was er nog wel wat om me over te beklagen. Het duurde uren voor mijn voeten eindelijk weer warm waren. Ik was geheel doorweekt met regen en zweet. Voeten, buik en bovenkant van mijn dijbenen waren vuurrood. Ja, ik heb er wel eens florissanter bijgezeten aan het einde van een fietsdag. Ik heb anderhalf uur in bed gelegen om op te warmen. Hierna ben ik wat gaan eten in het aanpalende restaurant. Een tagliatelle carbonara. De van geitenbaard en piercings voorziene barmedewerker noemde me "bud" (ik hoop tenminste toch niet "butt"), dat is hier kennelijk zo de aanspreekvorm. Eten deed ik in gezelschap van twee Australiërs en een jongen uit Hengelo, die mij ook hadden zien binnenkomen. Toch een gezellige afsluiting van een helse dag. Morgen fiets ik weer verder. Ik moet de sneeuw voorblijven.

Gefietst: 87 kilometer.
Uitgegeven: 133,- (slapen 105,-; avondeten 28,-)