Dag 100, zondag 10 mei, Strahan

Het zit wel mee zeg, alweer alleen maar bewolking. Evengoed ga ik toch fietsen vandaag. Hier in Tullah heb ik het wel weer gehad. Eerst nog even wat brood verbranden bij wijze van ontbijt (een wel erg strak afgestelde broodrooster). Vandaag voert de route over kaartjes S en vervolgens N van de pdf Cycling Touring Tasmania (wederom in omgekeerde richting). Opgelet: vaak klopt de aanvangshoogte van de kaartjes niet. Voor vandaag bijvoorbeeld ligt Tullah op kaartje Q op ongeveer 175 meter, op kaartje S is Tullah opeens gezakt naar zo'n 80 meter. De andere hoogten kloppen wel. Die enorme pilon direct na Tullah en voor Roseberry is Mount Black. Inderdaad wordt het je hier af en toe zwart voor ogen (dit is enige dichterlijke overdrijving, steil was 'ie wel, maar niet onoverkomelijk). Om hier te komen volgde ik de A10, oftewel de Murchison Highway. Vlak voor Zeehan gaat deze over in de B27, oftewel de Zeehan Highway. Na Zeehan is het nog steeds de B27, maar nu genaamd de Henty Rd. Alvorens ik echter vooruit ging, ging ik nog even een stuk terug om een foto te maken waar twee dagen geleden de maan in het water had geschenen. Dat zag er namelijk erg mooi uit, maar ja, natuurlijk weer bewolkt en een landschap fotograferen met de flits wordt helemaal niks.

Het is hier behoorlijk bossig. Sterker nog, buiten het asfalt en twee groene muren links en rechts van de weg valt er het grootste gedeelte van de route eigenlijk niks te zien. De afdaling van Mount Black vormt daarop een uitzondering en ook vlak nadat je Roseberry verlaat is er enige uitkijk (niet dat je er veel aan hebt met al die bewolking). Voordat ik Roseberry verliet heb ik er echter eerst gestopt voor lunch. Het valt me op dat relatief veel vrouwen en meisjes hier in Tasmanie nogal breed uitgevallen zijn. Zo ook de verkoopsters in de bakkerij. Ze vertelden me dat ze zelf nog nooit met een fiets de berg op waren geweest (ergens verbaasde me dat ook helemaal niet). Een kerel buiten nam me mee een eindje verder in de straat, van waaruit je een berg kon zien in de vorm van een indianenhoofd, compleet met verentooi. Ik zei nog: laat maar zitten, veel te bewolkt, maar hij kwam daar pas achter na de korte wandeling. Hij was hier vijf jaar geleden als toerist gekomen met zijn vrouw en was er blijven hangen. " Jullie wachten nog steeds op de zon?" was mijn vraag. Van zoveel bewolking wordt je ook enigszins balorig.

Hierna verder naar Zeehan. Genaamd naar de Zeehaen, een van de schepen van Abel Tasman. Hier heb je ook het Heemskirk motel, genoemd naar de Heemskerck, het andere schip van Abel Tasman. Toch best moeilijk, dat Nederlands. Het bleef maar fris en de zon bleef maar weigeren tevoorschijn te komen. In Zeehan heb je een museum voor de mijnindustrie. Ik wilde dit maar eens bezoeken. De centrale verwarming (of enige andere vorm van verwarming) is echter nog steeds niet tot deze streken doorgedrongen). Het was er dan ook steenkoud. Ik ben er dan ook voor mijn doen snel doorheen gerausd met mijn zeiknatte wielerkleren. Het buitengedeelte van het museum bleek zelfs warmer te zijn dan binnen! Alles bij elkaar kostte het toch wel weer zoveel tijd dat ik nog moest opschieten om op tijd in Strahan ("ahan" uit te spreken als "oan" in "it giet oan") te komen. Gelukkig begon het te regenen even buiten Zeehan, het moet ook niet te mooi worden natuurlijk, zo'n vakantie. Na drie kwartier hield het al weer op, dat viel dan al weer mee. Rondom Zeehan zijn er nog tamelijk open vlakten, met uitzicht, al snel kom je echter weer in de dichte bossen uit, waar het uitzicht volkomen ruk is.

Bij de Henty dunes zag ik de bovenste helft van een prachtige zonsondergang boven de bomen uitsteken. Een foto maken zat er niet meer in, nu de batterij het had begeven in Zeehan. Ik had ook geen tijd meer om de Henty dunes zelf te gaan bekijken. Nu leek het me ook niet nodig om helemaal naar Tasmanie te komen om duinen te gaan bekijken, dat kan ik ook in mijn eigen achtertuin doen. Uiteindelijk in het halfduister aangekomen in Strahan. Nog vele extra kilometers gemaakt op zoek naar het locale YHA (waarvan de receptie niet bemand bleek te zijn) en uiteindelijk een cabin bij Azzas cabins genomen. Ik voelde me net een beetje pipo de clown in die woonwagen, compleet met grote beer op het tweepersoonsbed, maar het was wel een heerlijk bed, goede douche en alles bij elkaar warm en gezellig. Er was ook een TV met DVD speler en bij de receptie haalde ik voor niks twee DVD's: "Blood diamond" en "The shawshank redemption". Tevens haalde ik aldaar een heerlijke, zelfgemaakte (door de uitbaatster dan toch) pizza. Tenslotte belde ik ook mijn moeder nog, in het kader van moederdag. Tsja, al zit ik hier in Tasmanie, die navelstreng blijft toch intact. Na een koude dag al met al een goede afsluiter. Morgen naar Queenstown of nog even hier blijven om wat locale activiteiten te ondernemen. Alles afhangend van het weer.

Gefietst: 100 kilometer
Uitgegeven: 123,- (lunch 5,50; museum 10,-; eten en drinken 24,50; slapen 50,-; avondeten 12,65; telefoon 20,-)