Dag 98, vrijdag 8 mei, Tullah

Vandaag dan maar wel eens vroeg opgestaan. Het was behoorlijk fris, om maar niet te zeggen koud. De hele dag trui en regenjas aan. Eerst een stukje terugfietsen in de richting van Devonport over de Old Bass Highway en na een kilometer of twee naar rechts Mount Hicks Rd op. Vanaf hier gaat het tamelijk rechtdoor naar Tullah. Dit is route Q op de pdf van Cycling Touring Tasmania. Voor al deze kaartjes geldt dat ik ze in omgekeerde richting rijd. U zit dan ook dat het de hele dag omhoog gaat tot een hoogte van 700 meter, met een fijne "gorge" om in te duiken en uit te kruipen en aan het einde gaat het weer flink naar beneden. Tot iets na Henrietta was het weer erg mooi. Blauwe lucht en zon (al bleef het fris). Als ik achterom keek zag ik aanvankelijk de zee. Later werd ik geheel omringd door boerenland. Veel melkveehouderijen alhier. Vanaf Yolla (waar Mt Hicks Rd overgaat in de Murchison Highway) werd ik geconfronteerd met een krachtige tegenwind, die na Henrietta ook nog veel bewolking met zich meebracht. Shit, dat ziet er niet gunstig uit. Het klimmen ging op zich prima vandaag. Gelukkig was er af en toe een stuk waar het naar beneden ging, dat geeft de benen even gelegenheid te ontspannen.

Op een gegeven moment ging het wel heel erg lang naar beneden, een teken dat ik Hellyer Gorge heb bereikt. Beneden aangekomen nog wat gesproken met twee stellen die aldaar aan het picknicken waren (met winterjassen aan, dat dan weer wel). Hoewel de klim er volgens het kaartje behoorlijk steil uitzag, viel het in de praktijk reuze mee, over het algemeen hoefde ik niet eens in de laagste versnelling te rijden. Vrij snel was ik de gorge dan ook weer uit. Boven aangekomen was het weer bepaald niet verbeterd. Het was nog grijzer geworden en zo zou het ook de hele dag blijven. Gelukkig slechts heel af en toe een druppeltje, dat viel dan al weer mee. Dat ik hier behoorlijk hoog zit valt ook te merken aan de wolken. Ik rij er hier bijna letterlijk in. Dit levert aardig mistige plaatjes op en heel veel zie ik dan ook niet van het omringende landschap. Vlak na Hatfield River rij ik dan ook nog definitief de bossen in. Door de bomen het bos niet meer zien mag hier vrij letterlijk genomen worden. Of ik dan ook zonder mist wel veel had gezien is de vraag. Alsof laaghangende bewolking en bomen niet genoeg waren, begon het inmiddels ook aardig donker te worden. Eigenlijk is zwart een betere omschrijving voor de mate van donker alhier. Fijn dus dat uitgerekend nu een paar trucks met volle verlichting als tegenligger fungeerden. Ik zag helemaal niets meer. Het was volle maan en af en toe kon de maan zich door de bewolking heen worstelen. Dit leverde spookachtige plaatjes op vooral vlakbij Tullah bij een uitloper van Lake Roseberry, waar de maan over de top van de bergen scheen en een dikke mistlaag over het water dreef. De witte wiev'n hebben kennelijk hun werkgebied uitgebreid vanuit Drenthe.

Ik was heel blij dat ik eindelijk in Tullah aankwam. Ik nam mijn intrek in het Lakeside Chalet en nuttigde daar ook maar gelijk de avondmaaltijd. Ik stelde mij tevreden met een eenvoudige schnitzel, maar dit was wel erg eenvoudig. Een van jus druipend stuk vlees geparkeerd op een berg friet. Groente of salade was nergens te bekennen. Mmmm.. dit lijkt me niet de ideale sportmaaltijd. Nou ja, het vult in ieder geval wel. In de krant las ik dat het weer voor morgen niet erg fantastisch zou worden. Ik denk dan ook maar dat ik een dagje in Tullah blijf.

Gefietst: 111 kilometer.
Uitgegeven: 10,- (eten en drinken)
)