Dag 89, woensdag 29 april, Auckland

Dit is dan de dag waarop ik alles voor elkaar moet zien te krijgen voor de vliegreis. Fiets inpakken, andere bagage reisklaar maken en als het meezit ook nog even wat dingetjes in Auckland doen. Bij The Warehouse tape gekocht en, nu ik er toch was, ook maar wat CD's. Hierna terug naar het hotel. De mooie Braziliaanse was er ook nog steeds. Nog niet naar huis gegaan. Ze wilde nu pas eind volgend jaar eens naar huis (dat kan dus ook, pa en ma). Het inpakken van de fiets nam heel wat tijd in beslag. De fietsdozen zijn hier een stuk kleiner en dus moest ik het een en ander improviseren (gelukkig ben ik daar (noodgedwongen) erg goed in). Uiteindelijk is het allemaal naar genoegen gelukt, zelfs zonder Ruud en Peter. Ik had de pedalen vanochtend los laten schroeven bij een fietsenmaker. Vlak daarvoor had ik de fiets voor het eerst (schandalig, ik weet het) schoongemaakt. Hierbij kwam ik er achter dat een schroefje uit de bagagedrager ontbrak. Ook die heeft de fietsenmaker vervangen, zonder kosten. Hoe willen die mensen hier ooit geld verdienen als ze nergens geld voor willen hebben. De pedalen losmaken kostte namelijk ook al niks.

De Braziliaanse bestelde nog een taxi voor me voor 12 uur vannacht en ik kon de stad in, in de paar uurtjes die mij nog restten. Eerst ben ik naar Ponsonby gegaan, waar ik drie maanden geleden een leuk zaakje had gezien waar ik wel wat spulletjes wilde kopen. De verkoopster herkende me ook nog. Ofwel komen er te weinig klanten, ofwel had ik indertijd toch enige indruk gemaakt met mijn fietsverhalen. Nu ik ze waar had gemaakt vond ze het nog veel mooier. Tijd voor het museum was er helaas niet meer. Met de bus maar weer naar Queen Street dan. Nog 10 dollar gegeven aan een jongetje dat geld verzamelde voor een of andere sponsorrun. Vol trots liet hij dit aan zijn moeder zien. In een foodcourt bij de Indonees gegeten. Lekker. Ronald was nogal enthousiast over Auckland Skytower (het hoogste gebouw in het zuidelijk halfrond) en ik besloot dan ook maar om in ieder geval daarheen te gaan. Het was dan wel donker, maar een stad met al haar lichtjes is dan nog steeds een aantrekkelijk gezicht van bovenaf. Het viel inderdaad bepaald niet tegen. Hierna ben ik naar de bioscoop gegaan. In de aanpalende boekhandel heb ik Catch 22, van Joseph Heller, gekocht. Het zou nog een lange nacht worden en een boekje erbij is dan niet verkeerd. Hierna X-men origins: Wolverine bekeken. Vermakelijk. Vervolgens naar het hotel terug gegaan en wachten op de taxi. De taxi bleek al te zijn geweest. 10 minuten te vroeg. De receptionist belde, de taxi kwam weer terug, maar bleek nu niet bepaald van het model om een fietsdoos te vervoeren. 10 Minuten later kwam er een andere taxi. De chauffeur prutste er wat op los maar slaagde er niet in om de achterbank geheel goed te krijgen. Vervolgens heb ik het maar zelf gedaan en niet veel later waren we op weg.

De chauffeur was hoogstverbaasd toen ik zei dat ik drie maanden in NZ had rondgefietst. "You, but you got tummy!" (Hij was van Indiaas/Pakistaanse origine). Altijd fijn, zo'n klantvriendelijke aanpak. Vervolgens prikte hij met zijn vinger in mijn dijbeen en de daar aanwezige staalkabels schenen hem al meer te overtuigen. Een hele rit later waren we bij het vliegveld aangekomen. Ik had de juiste terminal al snel te pakken en vervolgens begon het lange wachten alvorens ik kon inchecken. Het was nu 01.00 uur en inchecken begon zo'n 4,5 uur later. Alles ging vervolgens nogal traag. Ik besloot nog een pakket naar huis te sturen, alsmede nog wat laatste kaartjes. Bij het inchecken werd mijn fietsdoos gewogen. Precies 23 kilo. Geen extra bagagebijdrage gelukkig. Bij de douane werd mijn tubetje Simson lijmen voor het repareren van lekke banden in beslag genomen. Verbazingwekkend genoeg mocht ik de rest, incluis metalen bandenlichters, houden. Stom van mij dat ik dat niet in mijn in te checken bagage had gedaan. De Quantasmedewerkster had er nog wel speciaal om gevraagd of ik vlambaar materiaal bij me had, "fietsreparatieset" had ze zelfs nog gezegd. Ik had gevat geantwoord dat ik mijn fiets niet met vuur repareerde, maar dank zij pure vermoeidheid was er bij mij geen belletje gaan rinkelen. Na de douane heb ik nog een beanie gekocht van mijn laatste geld. Uiteindelijk in het vliegtuig aangekomen, direct achter de businessclass, so near and yet so far, en op naar Oz. Het was wederom een geweldige tijd in NZ en ik wil eigenlijk nog helemaal niet weg!

Gefietst: -
Uitgegeven:

29 april: 257,- (tape 11,-; CD's 100,-; spulletjes 45,-;boek 30,-; linnen tas 1,-; avondeten 21,-; Skytower 28,-; film 15,50)

30 april:142,- (taxi 45,-; fooi 5,-; post 76,40; beanie 12,50, water 3,50)