Dag 83, donderdag 23 april, McLean Falls

Heden staat een rit naar Slope Point op het programma, maar het kan ook zijn dat ik dat niet ga redden. Er zijn wel een paar dingen die ik graag wil bekijken en daarbij is er ook veel gravelpad te befietsen vandaag. Nou ja, ik zal wel zien waar ik uitkom. Om te beginnen, nu ik toch in de buurt ben, maar eens naar Pounawea, een mooi dorpje aan een schitterende baai. Echt een plek om te blijven hangen. Veel rustiger dan hier wordt het nergens. Aan de andere kant moet ik ook nog verder fietsen vandaag dus weer terug en bij de golfbaan naar rechts de brug over, en naar beneden naar Newhaven aan Surat Bay. Ook hier zou ik er geen bezwaar tegen hebben als een van de locals mij de sleutels van zijn huis aan zou bieden. Net toen ik aankwam zag ik een zeeleeuw het strand opwaggelen om te gaan pitten op het aanpalende hoge gras, een beeld dat ik in Haarlem niet elke dag te zien krijg. Hij had er geen bezwaar tegen dat ik heel dichtbij kwam.

Hierna ben ik verder het strand opgelopen. Man, wat een mooie omgeving. Waar is je vriendin als je haar nodig hebt om wat moois mee te delen? Hierna weer terug naar Owaka. Het was inmiddels al weer tijd voor lunch. Dat heb ik dan ook maar weer gedaan in dezelfde tent als gisteren. Ook nog even op het internet gekeken in het informatiecentrum. Vervolgens ging het op naar Purakaunui Falls, aanvankelijk over de Papatowai Highway, langs het Catlins meer. Aan het einde van het meer linksaf naar Ratanui over de Purakaunui Falls Rd. en door naar de waterval zelf. Tot een paar kilometer na Ratanui is de weg nog geasfalteerd, maar daarna begint de gravelweg. Af en toe gaat het behoorlijk omhoog. Gelukkig is het weer fantastisch vandaag, waardoor de weg droog is wat genoeg grip geeft. De waterval was inderdaad zeer de moeite waard om voor om te fietsen en te lopen. Ik heb voor het eerst geëxperimenteerd met het diafragma van mijn camera, wat een geheel ander beeld geeft van zo'n waterval dan je krijgt als je gewoon maar een keertje de knop indrukt.

Hierna verder naar Papatowai via Puaho Rd.Ook hier moest weer enig klimwerk verricht worden, over geheel ongeasfalteerde wegen. Enige kilometers voor McLennan gaat het dan weer bijzonder steil naar beneden. Op een dirtroad betekent dat voornamelijk vol in de remmen. Dergelijke wegen zitten, voornamelijk in de bochten, over het algemeen zo vol met hobbels en bobbels dat het niet verantwoord is met hoge snelheid er overheen te razen. Waar er even geen bomen aan de kant van de weg waren, was er een prachtig uitzicht over Tahakopa Bay. Beneden aangekomen leidt de weg langs de McClennan en Tahakopa rivier naar Papatowai. De brem staat hier vol in bloei en ruikt heerlijk. In Papatowai bedacht ik mij dat het niet erg haalbaar meer was om vandaag nog in Slope Point uit te komen. Het was echter nog te vroeg om te stoppen met fietsen. Dat zou ook zonde zijn gezien het prachtige weer. Niet al te ver van Papatowai zijn de Cathedral Caves. Alleen te bezoeken bij laag tij. De komende twee dagen zou het tij echter verkeerd valleen en zouden de caves niet te bezichtigen zijn. In Papatowai blijven hangen had dan ook weinig zin, hoewel het er wel heerlijk rustig was. Ik ben blij dat dit gebied nog niet volop ontdekt is door het massatoerisme. Ik hoop dat dat ook zo blijft. Ik besloot dan ook maar om te proberen in Waikawa uit te komen.

Via de Chaslands Highway ging het weer verder. Het begon gelijk met een fijne klim, gevolgd door een redelijk vlak stuk en vervolgens weer een klim. Waar heb ik dat meer gezien? Ik knalde lekker door, maar uiteindelijk kostte het klimmen wel zoveel tijd dat ook Waikawa niet echt realistisch meer was. Gelukkig was daar bij de McClean Falls het Whistling Frog Holiday Park. Dan kon ik morgenochtend ook gelijk de waterval bezoeken. Ik werd verwelkomd door een leuke blonde Amerikaanse die aldaar werkzaam was in het kader van het WWOOF programma (Willing Workers On Organic Farms). Het was aldaar van origine namelijk een boerderij waar later een vakantiepark en cafe aan gebouwd waren. Omdat zij als enige ervaring had in de bediening, hoefde ze niet op het land te werken, maar slechts in het cafe. Ze hielp met met het uitzoeken van een cabin, maar zei direct dat ze er zelf ook niet zoveel verstand van had. Ze kon de verschillende soorten cabins niet van elkaar onderscheiden. Ik kreeg een Kiwiana cabin. "Basic", noemde ze dat. "Oh, dat is dus niet een gat in de grond", "nee, dan geven we je een schep mee". Nou ja, als het niet goed is kwam ik maar weer terug. Volgens haar zou er ook koffie en thee aanwezig moeten zijn.

Dat was er dus niet, dus ik ging maar weer terug. Onder het wachten op degene die er wel verstand van had kreeg ik in elk geval een kop thee. Ik pakte de folder er eens bij en zag dat er op de foto van de Kiwiana cabin een vrouw op het bed stond afgebeeld. "ah, no girl on your bed?". Een leuk dametje met veel humor derhalve. Ze was al jaren bezig om af te studeren in de kunsten en ze wilde uiteindelijk op school kinderen in aanraking laten komen met kunst als lerares handenarbeid. Daar leek ze me ook wel geschikt voor (in zoverre ik dat kan beoordelen). Hierna heb ik mij geïnstalleerd in de cabin en niet veel later was ik alweer terug in het cafe want een mens moet toch eten. Aan de tafel naast mij zat een ouder Amerikaans echtpaar uit Oregon: Joan en Leo. Het werd allemaal heel gezellig. Leo verstond de soep van de dag als lemon vegetables, ik verstond het even later als lame vegetables. Kortom de Amerikaanse WWOOF-er kon nog wel wat aan haar uitspraak werken. Wellicht reeds wat te lang in NZ. Aan het einde van de avond vertelde ik haar over mijn eerdere (deck-dick) ervaringen met de uitspraak alhier. Ze zat er toch een beetje mee.

Nadat ik haar die middag reeds verteld had dat ik geen koffie lustte, raadde ze mij als toetje iets aan wat vol koffie zat. Zelf vond ze dat ook best wel stom. Terwijl ik aan het toetje bezig was kwamen Joan en Leo maar aan mijn tafel zitten als het gezelligheidsepicentrum van de avond. Ze waren thuis lid van een fietsclub, wilden alles over mijn versnelling weten, en ik moest ook beslist langs komen als ik ooit in Oregon was. Leo was altijd Officier van Justitie geweest en zou geen verdachten willen bijstaan. Hun zoon was nu ook advocaat en moest nogal lange werkweken maken (dat ligt dus niet alleen aan mij). Ze wilden graag weten hoe ik het voor elkaar kreeg om een half jaar weg te zijn van kantoor. Aardige lui. Nadat ze weg waren gegaan vroeg ik de Amerikaanse wanneer de disco begon. Er bleek geen disco te zijn, maar wel glimwormen bij de McClean Falls. Vanaf het holliday Park was het echter wel minimaal een uur lopen voor je bij de waterval was. Ik moest vooral mijn zaklamp niet vergeten

Nu er toch geen disco was besloot ik dan de glimwormen maar een kans te geven. Crap, wat een lange tocht zeg. Het ging ook nog eens behoorlijk omhoog en omlaag en het enige licht dat er te zien was kwam van de schitterend heldere melkweg. Verder was het aardedonker. De tocht voerde gedeeltelijk door open weiland en gedeeltelijk door duister bos, waar zelfs het sterrenlicht niet meer doordrong. Vanaf de parkeerplaats aan het einde van de weg, waar de wandeling naar de waterval normaliter begint, was het helemaal pikdonker. Af en toe deed ik de zaklamp uit om te checken of het nog steeds zo duister was en jawel. Zonder zaklamp loop je hier totaal blind rond. Voor het eerst in mijn leven zag ik hier ook een levende possum in nieuw Zeeland. Hij (of zij) rende snel voor me uit om aan het schijnsel van de zaklamp te ontsnappen. Na al deze inspanningen mijnerzijds hadden de glimwormen wel wat beter hun best mogen doen. Er waren er best veel, maar mijn zaklamp gaf meer licht. Uiteraard had ik de zaklamp, voor zover vertrouwd, uit bij de glimwormen, anders schijnen ze helemaal niet. Ik heb geprobeerd er een foto van te nemen, maar zelfs met 30 seconden belichting werd het niets. Hetzelfde gold voor de sterrenhemel toen ik eenmaal weer op de open vlakte was aangekomen. Daarna het hele einde weer terug. Alles bij elkaar was het een schitterende dag geweest.

Gefietst: 57 kilometer.
Uitgegeven: 160,- (internet 4,-; lunch 20,-; eten en drinken 5,40; slapen 65,-; eten 70,-)