Dag 77, vrijdag 17 april, Dunedin

Lekker gepit. Door Digby bijgepraat over de wandaden van de kinderen. Kennelijk was de nieuwe huurder verantwoordelijk voor de rode vlek vlak bij de trap. Hij deed namelijk aan haarverven en kennelijk was het nog niet geheel klaar alvorens hij de badkamer verliet. Zo'n vlek krijg je er natuurlijk nooit meer uit. Niet alleen was Digby nogal gehecht aan zijn tapijt, maar hij had er ook nog specifiek naar gevraagd in zijn laatste telefoongesprek met Christie. Niks aan de hand volgens haar. Dat zat hem nog het meeste dwars. Daarbij had de nieuwe huurder ook niet gewoon genoegen genomen met de daarvoor beschikbare kamer, waar ik in lag afgelopen nacht, maar had hij maar gewoonweg de lounge in beslag genomen. Volgens Digby was zijn zoon ook veel te aardig voor deze wereld en had hij over zich heen laten lopen. De huurder moest echter wel verdwijnen. Temeer omdat Digby en zijn vrouw de woning ook wilden verkopen en een nieuwe, kleinere woning voor de kinderen wilden aanschaffen (daar had hij het in de bus al over gehad). Als de kinderen dan niet goed voor zo'n groot huis konden zorgen, dan zouden ze het maar moeten proberen met een kleiner huis.

Op zich vond ik het allemaal reuze meevallen, maar kennelijk was het niet voor het eerst dat er niet veel aan het huis was gedaan in afwezigheid van de ouders. Erg slim is het ook niet om niet even vlak voordat een van je ouders terugkomt het gras te maaien, de ramen te lappen en een beetje op te ruimen. Zelfs het afdekzeil van de barbecue lag ernaast. Het houten achterterras was bezaaid met witte verfsnippers van de muur. Zo moeilijk is dat toch allemaal niet. Als mijn eigen ouders op vakantie waren had ik het huis ook niet drie weken in topconditie, maar de dag voordat ze terugkwamen zorgde ik er wel voor dat het er een beetje fatsoenlijk uitzag. Euuh...toch? Die pan met rijst die op de eerste dag leeg was en na drie weken opeens weer vol (met ander wit spul, afgewisseld met groen en rood) was afgewassen. OK, die ene pan waar Gerard Tekelenburg en ik voor het eerst rijst in probeerden te koken, wat feitelijk onmogelijk bleek zonder water (we hadden beiden nooit gekeken hoe onze moeders dat deden, nou ja, op naar Tammo dan maar (locale eterij)) is nooit meer helemaal goed gekomen, maar dat was het dan ook wel. Het gras was gemaaid, de heg geknipt. Ramen wassen daarentegen was dan weer niet mijn hobby.

Digby vroeg me eens even naar de grasmaaier te kijken. Het ding hield er constant mee op. Probleempje met de luchtinlaat zo te zien. Zo vond ik mijzelf terug gras te maaien ergens in Dunedin. Holly, de hond, begon hard te blaffen telkens als het startkoord aangetrokken werd. Er stond ook een grote trampoline. Ik vroeg Digby of de kinderen daar niet wat te oud voor waren, maar hij had 'm voor zichzelf gekocht. Lekker ontspannen. Hierna ging Digby met de kinderen even naar de stad, Phillip moest werken en Christie wilde gaan shoppen. Hij vroeg of ik ook mee wilde maar ik zei dat ik liever "thuis" bleef. Hij vroeg me nog wel of ik de grasmaaier alvast naar de achtertuin zou kunnen brengen. Ik dacht dat hij wel blij zou zijn als ik de achtertuin ook even zou maaien. Nu Holly ook weg was, deed de grasmaaier gek genoeg ook niet raar meer. Hij bleef doorgaan. Af en toe stopte de maaier er mee, maar dat was alleen omdat het gras veel te hoog was. Grasmaaien is een heerlijke bezigheid, je hoeft nergens aan te denken en alleen maar rondjes te lopen. Hoewel dat laatste in dit geval niet opging omdat het grasveld nogal steil was, meer een kwestie van op en neer gaan dus.

Tegen de tijd dat Digby terugkwam was ik net klaar. Er moest alleen nog geharkt worden. Digby vond het fantastisch. "dat was niet wat ik bedoelde toen ik vroeg om de maaier alvast hierheen te brengen". Maar ja, om maar een beetje op de bank te gaan zitten hangen is ook weer zowat. Het harken werd nogal onderbroken door Holly. Ze bleef maar aankomen met stokken en stukken hout die weggeworpen moesten worden. Ik heb nog nooit zo'n energieke hond gezien, een bordercollie, eigenlijk bedoeld om schapen in hun hok te krijgen, maar stukken hout vormen voor haar een goed alternatief. Hierna kwam de makelaar langs die ons naar een mogelijk aan te kopen huis een eindje verderop reed. Digby zei dat hij zijn eigen advocaat had meegenomen. Aangekomen moesten we nog even wachten op een tweede makelaar. Vervolgens werden we door beide vrouwen rond geleid. Het was een prachtig huis, kleiner dan het huidige, maar schitterend gelegen. Drie grote slaapkamers, een badkamer, een enorme woonkamer met aanpalende grote keuken en een zeer groot houten terras met fenomenaal uitzicht over de haven en de omliggende heuvels. Dit alles voor 395.000 dollar. Zo'n 158.000 Euro. Als het in Nederland was geweest had ik direct gezegd:""Pak maar in". Echt waanzinnig wat je hier krijgt voor dat geld. In Nederland krijg je daar zo ongeveer nog geen parkeerplaats voor. Hierna ging het hele gezelschap weer terug naar de Mahenostraat om dat eens te bekijken op verkoopwaardigheid.

Ondertussen was het tijd om wat te gaan eten. Digby nam me mee naar de stad om in de koffiebar waar Phillip werkte wat te gaan eten. Hier kwam ook Christie met haar vriendinnen zodat het al aardig op een familiereünie begon te lijken. Hierna liet Digby me wat meer van Dunedin zien. Als eerste zijn we naar St Clair Beach gegaan. Het favoriete strand van Holly. Het beest bleef maar rennen. Hierna bezochten we het Cross Creek reservoir, waar al het drinkwater van Dunedin in alle openheid wordt verzameld. Dit is Holly's tweede favoriete renplek. Het reservoir is mooi gelegen in een bosrijke omgeving, uitstekend geschikt voor lange wandelingen. Verder hebben we nog vrij lang wat door de stad getoerd alvorens weer op huis aan te gaan. Hier was Christie al bezig met het avondeten. Het was eigenlijk helemaal niet mijn bedoeling om meer dan een avond te blijven, je moet ook niet al te lang iemands gastvrijheid gebruiken, maar ik mocht toch echt niet weg. Na het eten kwam Digby weer met mijn matras aan. Vanochtend had ik die leeg laten lopen in de verwachting dat ik die avond ergens anders zou slapen, maar daar kon toch echt geen sprake van zijn.

Morgenochtend zou Digby naar zijn huis in Queenstown gaan en hij vroeg me of ik meeging. Dat klonk natuurlijk erg aanlokkelijk, zie daarvoor slechts de website: http://www.bennettsonbrisbane.com/ , maar ik ben dan zo'n idioot die in plaats van zich te wentelen in luxe liever zichzelf pijnigt op de fiets, want "daar ben ik toch voor gekomen". Nou ja, ik moest het zelf weten. "stay as long as you like". In elk geval vertrok hij vroeg in de ochtend en hij zou Holly meenemen. Vanwege het vroege vertrek zou hij ook vroeg naar bed. Ik heb hem hartelijk bedankt voor de gastvrijheid, waarna ik mijn matras maar weer eens opblies. Hierna met Christie NZ's next topmodel gekeken (nee, niet mijn keus). De kinderen gingen vervolgens stappen en ik vermaakte mij met Holly en de katten. De kleinste kat kunnen ze beter Sir fart-a-lot noemen want hij stonk als een grote. Digby beschikte over een uitgebreide collectie DVD's en had ergens in China kennelijk ook een kopie van "De dominee", over het leven en werk van Klaas Bruinsma, op de kop getikt. Heel apart om zo ver verwijderd van Nederland als maar mogelijk is, naar een Nederlandse film te kijken. Hierna naar bed, morgen ga ik omzien naar verblijf elders. Ik heb geen zin om telkens die enorme heuvel op te moeten fietsen als ik in de stad ben geweest. Op dus naar een adres wat dichterbij het epicentrum.

Gefietst:-
Uitgegeven:-