Dag 74, dinsdag 14 april, Oamaru
Door: Laszlo
Blijf op de hoogte en volg Laszlo
04 Mei 2009 | Australië, Devonport
Vandaag zo'n 120 kilometer voor de boeg. Eerste afslag rechtsaf en dan kom ik er vanzelf. Eerst even ontbeten in het hotel. Gek genoeg hoort het ontbijt hier meestal niet bij de standaardprijs. Voor 20 dollar kreeg ik echter wel een aardig ontbijtje met worstjes, spek, ei en sap. Zo ongeveer wat Linda en ik vroeger altijd voor onze ouders maakten op vader- en moederdag en op hun verjaardag. Meestal waren we wat al te enthousiast geweest in de grootte van de porties, maar de poging werd toch in ieder geval altijd zeer gewaardeerd.
Het was schitterend weer en nu het vandaag voornamelijk omlaag gaat had ik er alle vertrouwen in dat het een prachtige fietsdag zou gaan worden. Morgen wordt wel even een rustdag want na enige honderden kilometers in de bergen voelt je lichaam niet meer helemaal als voor het vertrek. Daarnaast ruiken mijn fietskleren ook niet geheel okselfris meer. In een redelijk tempo passeerde ik achtereenvolgens Lake Aviemore, Benmore en Waitaki. Het was hier toch wat heuvelachtiger dan ik mij herinnerde en vooral na Lake Aviemore moest er nog even stevig geklommen worden om door de aldaar gelegen bergpas te komen. Hierna ging het echter ook weer heerlijk omlaag. De bomen leken wel in brand te staan, zo helder was het rood en geel van de bladeren. Halverwege Lake Benmore hoorde ik mijn naam roepen. Het was Jim die wat later was gestart dan ik. Hij had de nacht doorgebracht in een cabin op de locale camping. Het was twee derde goedkoper dan mijn bed voor afgelopen nacht, maar hij had gelukkig wel heel wat slechter geslapen (ja, waar betaal je anders voor?).
Na Lake Waitaki volgt de rivier met dezelfde naam. Deze loopt door tot aan de Pacific en de weg volgt vanaf daar deze rivier. Vooraleer we daar aan begonnen hebben Jim en ik nog geluncht in Kurow. Vijf jaar geleden hield de tocht naar Oamaru hier op vanwege 12 gebroken spaken. Gelukkig kreeg ik toen een lift van een kerel met een bestelbus. Nu kon ik gelukkig fietsend onderweg. Hoewel, gelukkig, Jim legde weer een idioot tempo aan de dag en zonder dat ik nu echt in het rood aan het rijden was heb ik 'm maar weer laten gaan. Ik ben hier tenslotte niet bezig met de ronde van Nieuw Zeeland, maar met een tocht die plezier moet brengen en niet slechts zweetdruppels. Ik zei 'm dat ik hem wel weer zou zien in The Red Kettle, een hostel in Oamaru. Ik kwam hem echter al weer tegen bij de Maori rotstekeningen, niet al te ver van Duntroon. Veel was er niet te zien. De mooiste tekeningen waren verwijderd en naar musea gebracht en aan wat overbleef was kop noch staart te ontdekken. De oude Maori waren kennelijk niet bepaald begaafde tekenaars. Wellicht ook was het niet meer dan ongeïnspireerde graffiti waarvoor de kunstenaars indertijd van hun ouders een pets voor hun kop hadden gekregen wegens het bekladden van de muur.
Hoewel ik van plan was om gewoon maar rechtdoor te gaan en bij de Stille Zuidzee naar rechts, de makkelijkste manier om Oamaru te bereiken, besloot ik, bij Duntroon aangekomen, om toch maar naar rechts te gaan en de backroad te volgen. Ik had nog een uur of twee tot het donker werd en ik had wel weer genoeg van de grote weg. Voordeel was dat er meer te zien was, nadeel dat ik in plaats van een vlakke weg die naar beneden ging nu nog enige extra heuvels te verwerken zou krijgen. Volgens PP zou het echter wel meevallen met de heuvels. Een grote op weg naar de Elephant Rocks en dan nog wat heuveltjes rondom Ngapara. Niet ver van de afslag bevonden zich aan de linkerkant van de weg nog wat rotstekeningen. Deze waren nogal hooggelegen, maar ik besloot om toch maar even tegen de heuvel op te lopen, wellicht immers waren deze tekeningen beter dan die van daarnet? Nou, nee dus, zo te zien waren het dezelfde personen die ook de vorige tekeningen op hun geweten hadden. Daar ging weer een kwartier kostbare rijtijd. De volgende attractie was veel meer de moeite waard. De Elephant Rocks, ook wel eens gebruikt in films (bijvoorbeeld de Chronicles of Narnia), een verzameling enorme, grijze, vreemd gevormde (olifantachtig, zoals u al dacht), rotsen
Hierna door naar Ngapara. Inderdaad behoorlijk heuvelachtig, maar op enige kilometers van Ngapara gaat het alleen maar naar beneden om vervolgens redelijk vlak te worden. Zo kom ik er wel. Dacht ik. Een paar kilometer later ging het plotseling weer erg omhoog en omlaag en weer omhoog. Mooi was het hier wel. Dit is de omgeving waar het zandsteen vandaan komt waar half Oamaru mee gebouwd is. Ik was op zoek naar het plaatsje Weston, maar dat bleek op een gegeven moment niet echt te bestaan volgens de bordjes. Het blijft een vreemde gewoonte dat verwijzingen naar plaatsen hier opeens op kunnen houden. Allerlei kleine kutplaatsjes waar je helemaal niet heen wilt worden aangegeven en waar je wel daadwerkelijk heen wilt mag je zelf uitzoeken. Na meer dan 100 kilometer niet precies weten hoe ver je nog moet en niet precies weten wanneer die heuvels nu eindelijk ophouden, gecombineerd met de invallende duisternis (en dat gaat hier echt van: boem, daar valt de duisternis) doet weinig goed voor je humeur. Daarnaast was het, bij gebreke van direct zonlicht, ook behoorlijk fris aan het worden. Tijd om mijn jasje weer aan te trekken. Gelukkig zag ik niet veel later in de verte straatlantaarns schijnen. Aangezien die bijna alleen maar in de grotere plaatsen worden aangelegd was het einddoel bijna bereikt.
Vlak na een steengroeve gaat de Ngapara-Weston Rd over in Main street. Bij het verkeerseiland naar rechts en vervolgens naar links West View Drive op. Doorrijden, Weston Road volgen en vervolgens naar links Wansbeck Street op. Hier zit ik weer op SH 1. Doorrijden tot Tees street. Rechtdoor kom ik vervolgens op Thames Street, waar allerlei oude en imposante gebouwen staan. Vervolgens halverwege naar links, de SH 1 op en uiteindelijk naar rechts, Cross Street in en voor twee dagen ingecheckt in The Red Kettle, een bijzonder gezellig hostel. Althans, dat was het de vorige keer, het hangt toch vooral af van degenen met wie je er bent. Ik kon nog net het laatste bed krijgen. Jim was er al. Hij vertelde dat hij vooral zo'n haast had om dat hij altijd op het onderste bed wilde liggen en derhalve vroeg aan wilde komen. Als kind is het altijd vechten om het bovenste bed, dus wellicht is het zijn manier om zijn volwassenheid te tonen. Een andere manier om dat te tonen is uiteraard: zuipen. Ik had bij de locale supermarkt wat wijn gekocht en met twee man was het snel op. Het avondeten bestond uit wat salade en pasta van de Countdown. Mijn Amerikaanse kamergenote dacht dat ik een boek over wijn aan het lezen was, maar het was toch echt The Quiet American, weliswaar uitgegeven door "Vintage", maar toch. Ze wilde graag journaliste worden, wat het onderwerp op Michael Herr's "Dispatches" bracht, wat haar tot de vraag leidde waarom ik zoveel over Vietnam las etc. Aardige dame. Na de jonge Amerikaanse ook nog gesproken met een oude Amerikaanse (waar komen al die Amerikanen opeens vandaan). Uiteraard vooral veel over hoe stoer ik wel niet ben op mijn fiets (dit zijn niet per se mijn eigen woorden). Hierna maar eens naar bed. Het was tenslotte een lange dag geweest.
Gefietst: 124 kilometer
Uitgegeven : 142,-(ontbijt 20,-; eten en drinken 33,-; lunch 19,50; slapen 54,-; avondeten 16,-)
Het was schitterend weer en nu het vandaag voornamelijk omlaag gaat had ik er alle vertrouwen in dat het een prachtige fietsdag zou gaan worden. Morgen wordt wel even een rustdag want na enige honderden kilometers in de bergen voelt je lichaam niet meer helemaal als voor het vertrek. Daarnaast ruiken mijn fietskleren ook niet geheel okselfris meer. In een redelijk tempo passeerde ik achtereenvolgens Lake Aviemore, Benmore en Waitaki. Het was hier toch wat heuvelachtiger dan ik mij herinnerde en vooral na Lake Aviemore moest er nog even stevig geklommen worden om door de aldaar gelegen bergpas te komen. Hierna ging het echter ook weer heerlijk omlaag. De bomen leken wel in brand te staan, zo helder was het rood en geel van de bladeren. Halverwege Lake Benmore hoorde ik mijn naam roepen. Het was Jim die wat later was gestart dan ik. Hij had de nacht doorgebracht in een cabin op de locale camping. Het was twee derde goedkoper dan mijn bed voor afgelopen nacht, maar hij had gelukkig wel heel wat slechter geslapen (ja, waar betaal je anders voor?).
Na Lake Waitaki volgt de rivier met dezelfde naam. Deze loopt door tot aan de Pacific en de weg volgt vanaf daar deze rivier. Vooraleer we daar aan begonnen hebben Jim en ik nog geluncht in Kurow. Vijf jaar geleden hield de tocht naar Oamaru hier op vanwege 12 gebroken spaken. Gelukkig kreeg ik toen een lift van een kerel met een bestelbus. Nu kon ik gelukkig fietsend onderweg. Hoewel, gelukkig, Jim legde weer een idioot tempo aan de dag en zonder dat ik nu echt in het rood aan het rijden was heb ik 'm maar weer laten gaan. Ik ben hier tenslotte niet bezig met de ronde van Nieuw Zeeland, maar met een tocht die plezier moet brengen en niet slechts zweetdruppels. Ik zei 'm dat ik hem wel weer zou zien in The Red Kettle, een hostel in Oamaru. Ik kwam hem echter al weer tegen bij de Maori rotstekeningen, niet al te ver van Duntroon. Veel was er niet te zien. De mooiste tekeningen waren verwijderd en naar musea gebracht en aan wat overbleef was kop noch staart te ontdekken. De oude Maori waren kennelijk niet bepaald begaafde tekenaars. Wellicht ook was het niet meer dan ongeïnspireerde graffiti waarvoor de kunstenaars indertijd van hun ouders een pets voor hun kop hadden gekregen wegens het bekladden van de muur.
Hoewel ik van plan was om gewoon maar rechtdoor te gaan en bij de Stille Zuidzee naar rechts, de makkelijkste manier om Oamaru te bereiken, besloot ik, bij Duntroon aangekomen, om toch maar naar rechts te gaan en de backroad te volgen. Ik had nog een uur of twee tot het donker werd en ik had wel weer genoeg van de grote weg. Voordeel was dat er meer te zien was, nadeel dat ik in plaats van een vlakke weg die naar beneden ging nu nog enige extra heuvels te verwerken zou krijgen. Volgens PP zou het echter wel meevallen met de heuvels. Een grote op weg naar de Elephant Rocks en dan nog wat heuveltjes rondom Ngapara. Niet ver van de afslag bevonden zich aan de linkerkant van de weg nog wat rotstekeningen. Deze waren nogal hooggelegen, maar ik besloot om toch maar even tegen de heuvel op te lopen, wellicht immers waren deze tekeningen beter dan die van daarnet? Nou, nee dus, zo te zien waren het dezelfde personen die ook de vorige tekeningen op hun geweten hadden. Daar ging weer een kwartier kostbare rijtijd. De volgende attractie was veel meer de moeite waard. De Elephant Rocks, ook wel eens gebruikt in films (bijvoorbeeld de Chronicles of Narnia), een verzameling enorme, grijze, vreemd gevormde (olifantachtig, zoals u al dacht), rotsen
Hierna door naar Ngapara. Inderdaad behoorlijk heuvelachtig, maar op enige kilometers van Ngapara gaat het alleen maar naar beneden om vervolgens redelijk vlak te worden. Zo kom ik er wel. Dacht ik. Een paar kilometer later ging het plotseling weer erg omhoog en omlaag en weer omhoog. Mooi was het hier wel. Dit is de omgeving waar het zandsteen vandaan komt waar half Oamaru mee gebouwd is. Ik was op zoek naar het plaatsje Weston, maar dat bleek op een gegeven moment niet echt te bestaan volgens de bordjes. Het blijft een vreemde gewoonte dat verwijzingen naar plaatsen hier opeens op kunnen houden. Allerlei kleine kutplaatsjes waar je helemaal niet heen wilt worden aangegeven en waar je wel daadwerkelijk heen wilt mag je zelf uitzoeken. Na meer dan 100 kilometer niet precies weten hoe ver je nog moet en niet precies weten wanneer die heuvels nu eindelijk ophouden, gecombineerd met de invallende duisternis (en dat gaat hier echt van: boem, daar valt de duisternis) doet weinig goed voor je humeur. Daarnaast was het, bij gebreke van direct zonlicht, ook behoorlijk fris aan het worden. Tijd om mijn jasje weer aan te trekken. Gelukkig zag ik niet veel later in de verte straatlantaarns schijnen. Aangezien die bijna alleen maar in de grotere plaatsen worden aangelegd was het einddoel bijna bereikt.
Vlak na een steengroeve gaat de Ngapara-Weston Rd over in Main street. Bij het verkeerseiland naar rechts en vervolgens naar links West View Drive op. Doorrijden, Weston Road volgen en vervolgens naar links Wansbeck Street op. Hier zit ik weer op SH 1. Doorrijden tot Tees street. Rechtdoor kom ik vervolgens op Thames Street, waar allerlei oude en imposante gebouwen staan. Vervolgens halverwege naar links, de SH 1 op en uiteindelijk naar rechts, Cross Street in en voor twee dagen ingecheckt in The Red Kettle, een bijzonder gezellig hostel. Althans, dat was het de vorige keer, het hangt toch vooral af van degenen met wie je er bent. Ik kon nog net het laatste bed krijgen. Jim was er al. Hij vertelde dat hij vooral zo'n haast had om dat hij altijd op het onderste bed wilde liggen en derhalve vroeg aan wilde komen. Als kind is het altijd vechten om het bovenste bed, dus wellicht is het zijn manier om zijn volwassenheid te tonen. Een andere manier om dat te tonen is uiteraard: zuipen. Ik had bij de locale supermarkt wat wijn gekocht en met twee man was het snel op. Het avondeten bestond uit wat salade en pasta van de Countdown. Mijn Amerikaanse kamergenote dacht dat ik een boek over wijn aan het lezen was, maar het was toch echt The Quiet American, weliswaar uitgegeven door "Vintage", maar toch. Ze wilde graag journaliste worden, wat het onderwerp op Michael Herr's "Dispatches" bracht, wat haar tot de vraag leidde waarom ik zoveel over Vietnam las etc. Aardige dame. Na de jonge Amerikaanse ook nog gesproken met een oude Amerikaanse (waar komen al die Amerikanen opeens vandaan). Uiteraard vooral veel over hoe stoer ik wel niet ben op mijn fiets (dit zijn niet per se mijn eigen woorden). Hierna maar eens naar bed. Het was tenslotte een lange dag geweest.
Gefietst: 124 kilometer
Uitgegeven : 142,-(ontbijt 20,-; eten en drinken 33,-; lunch 19,50; slapen 54,-; avondeten 16,-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
