Dag 49, vrijdag 20 maart

Hoewel het helemaal niet zo gek zou zijn om nog een dagje te blijven, moet ik eigenlijk wel vertrekken vanwege het dringende gebrek aan voorraden. De wind blaast in ieder geval niet zo hard meer als gisteren, hoewel nog wel steeds aanwezig. Pauline was er niet. De Jack Russel was er wel. Hij wilde graag eens in mijn fietshandschoenen bijten. Raar dat honden altijd zo geïnteresseerd zijn in je meest stinkende eigendommen. Ik schoof een 50 dollar biljet onder de deur door, voorzien van een briefje dat dat was voor de kerel die me gisteren een lift wilde geven. Als hij het niet wilde hebben moest ze het maar in het schoolbusfonds stoppen of o.i.d. Pauline was namelijk niet alleen boerin, maar ook hosteleigenaresse en schoolbusbestuurder. Ik geloof dat iedereen hier naast boeren ook een andere functie heeft. Het hondje was nogal enthousiast en liep het hele eind naar het begin van het erf mee en daarna tevens de straat op. Hij wilde kennelijk liever bij mij blijven dan weer terug naar de boerderij. Ik heb echter geen plaats voor hem op de fiets en heb hem derhalve vriendelijk doch dringend verzocht weer naar huis te gaan. Na vier pogingen begreep hij het eindelijk.

Voor vandaag stond maar een serieuze beklimming op het programma en wel direct aan het begin. Het leek een beetje op het rijden op de rand van een klavertje drie. Om de hellingshoek niet al te onaangenaam te maken moest ik namelijk verscheidene kanten op van verschillende heuvels. De wind speelde nog wel degelijk een negatieve rol, maar niet zo opvallend als gisteren. Toen ik Alfredton binnenreed was ik blij dat ik daar gisteren niet ben aangekomen, nu de domain camping niet erg gastvrij leek. Het hek was gesloten, het terrein was verwaarloosd en ik had het niet zo zien zitten om daar gezellig te kamperen. Gelukkig ga ik vandaag naar Masterton. Met gemak fietste ik door de bergen en dalen en langs de rivieren. Een grijze lucht was zichtbaar des te dichter ik Masterton naderde. Ik zag (kilometers) links en rechts van mij buien vallen, maar kreeg gelukkig zelf niks op mijn kop.

De hele dag kon ik nergens stoppen om iets te kopen bij gebreke van winkels en ik was dan ook blij dat ik eindelijk weer in de bewoonde wereld terug was. In de winkel vertelde een dame mij dat Porangahau, waar ze was geboren, vrij vertaald "wind in de avond" zou beteken. Ik kon haar mededelen dat het er tegenwoordig ook overdag waaide. Ik ben gaan pitten in the Empire Lodge, sinds de jaren 50 niet meer veranderd qua inrichting. Hier geholpen door een oudere dame, een typische oma-verschijning, die lyrisch was over het uitzicht vanaf the big dick, wat dan the back deck, oftwel het dakterras bleek te zijn. "Good as gold" was haar vaste uitdrukking om instemming te betuigen. Volgens mij was ze in de jaren '50 aldaar aangenomen en vervolgens nooit meer weggegaan.

Gegeten bij de plaatselijke Thai. Nasi goreng die mij aanvankelijk wat soppig voorkwam, maar die feitelijk erg fijn van smaak was. Niet verkeerd kortom. Veel was er niet te doen en na al dat gefiets had ik ook niet veel lust meer om wat te ondernemen. De live band in de plaatselijke Ierse pub heb ik dan ook maar overgeslagen.

Gefietst: 92 kilometer.
Uitgegeven: 121,- (50.-; slapen 26,-; avondeten 45,-)