Dag 34, donderdag 5 maart

Vanochtend wederom vroeg opgestaan. Weer naar PJ's. helaas, de boot zou vandaag ook niet meer afvaren. De wind was te sterk geworden. Dan zou het hele White Island feest helaas niet doorgaan. Ik kan hier ook geen dagen doorbrengen met wachten. Daarbij zijn de windverwachtingen niet gunstig voor de komende tijd. Dan heb ik in elk geval nog iets om voor terug te komen. Nog maar een boek gekocht " To kill a mockingbird" van Harper Lee, over een advocaat die een zwarte verdachte moet verdedigen tegen de achtergrond van het racisme in het zuiden van de verenigde staten in de jaren '30.

Het was bij vertrek een stuk minder zonnig dan gisteren. Ik hoopte maar dat het niet zou gaan regenen. Gelukkig maar 1 heuvel van belang vandaag. Wel gelijk in het begin, zodat ik nog niet echt warmgedraaid ben voordat ik de lucht in ga, maar vooruit. Ik ga denk ik maar tot Opitiki en als het weer verbetert zal ik nog wat verder doortrappen. De heuvel was in rap tempo genomen. Bovenaan werd ik nog toegejuicht door een wandelaarster. Via de Pacific Highway langs Ohope, een niet onaardig badplaatsje. Daarna langs Ohiwa Harbour, mooie vergezichten op deze met schiereilandjes doorsneden plek. Veel jong mangrovewoud dat zich aan het ontwikkelen is. Vlak na Kererutahi naar links. Waar de Pacific Highway de SH 2 volgt. Hier veranderde het landschap. De heuvels kwamen voor mij al verder naar links en rechts te liggen, daarbij ruimte makend voor een grote vlakte waar de wind vrij spel had. Op de een of andere manier speelt de wind dan nooit "rugwindje", maar altijd "in-your face". Kortom, het woei vreselijk hard en ik moest al erg mijn best doen om de kilometerteller te inspireren in de dubbele cijfers terecht te komen.

Na de open vlakte kwam de kust. Het bleek dat de wind daar nog harder kon waaien, geheel ongestoord door welk obstakel dan ook. Het doet weinig goed voor je zelfvertrouwen als je op een vlakke weg niet vooruit komt. Even uitgerust bij de monding van de Waiotahi rivier. Hier was een gast die net had gekayakt. hij was ook al niet vooruit gekomen en had de opbeurende mededeling dat in deze tijd van het jaar de noord ooster de heersende wind was. Altijd prettig om te weten als je via de kust naar het noordoosten moet. Vandaag was het echter wel heel erg. Volgens hem waren het de randen van een cycloon een heel eind verderop. Nou ja, wie auch immer, verder dan Opitiki ga ik vandaag niet komen. Ook al is het weer inmiddels een stuk beter geworden. Ook na de pauze ging het niet echt heel erg snel vooruit. Uiteindelijk toch aangekomen en een bed gevonden in het central Oasis backpackers. Net als in Whangamata hing hier een poster "earth before politics" aan het hek. Het enige alternatief was echter een hotel annex backpackers. Daar had ik ook geen zin in, nu het juist wel aardig is om andere mensen te ontmoeten en daar is een backpackers uitstekend geschikt voor.

De eigenaresse was een Duitse dame genaamd Ute. Er was verder niemand aanwezig toen ik aankwam. Douchen en heel lang (voor de verandering was het nog erg vroeg toen ik aankwam) op de bank op de veranda gelegen met mijn tractor boek. Inmiddels waren er ook twee Duitse jongens een dame teruggekomen van boodschappen. Daar zou ik vanavond verder wel aandacht aan besteden. Eerst dat boek uit. De Duitsers gingen barbecueën en ik heb wat eten van de Chinees gehaald. Nasi goreng en foe yong hai. De Duitsers bleken Simon (21), Patrick (25) en Sandy (29) te heten. Aardige gasten met veel humor. Simon en Patrick waren er al een tijdje en Sandy was net gisteren aangekomen.

Simon (student) en Patrick (burgerdienstplicht) kwamen uit de omgeving van Vollmersdorf in de zuidelijke wijngebieden van de Rijn en Sandy kwam uit Dusseldorf. Ze zei dat altijd maar op een advocatenkantoor werken ook zo saai was. Dat vond ik nou ook. Sandy is secretaresse op een groot, van oorsprong Amerikaans, advocatenkantoor dat alleen maar fusies en overnames doet en het leek haar eigenlijk veel leuker om op een kantoor als Damiate te werken. Een stuk afwisselender in ieder geval. Ik kon haar geruststellen dat veel afwisseling in feite ook een bepaalde sleur is. Er waren inmiddels ook nog twee Zwitserse dames aangekomen. Dat waren een beetje rare wijven. Ze waren ook snel weer weg, de kroeg in. De Duitsers en ik gingen niet veel later ook nog de kroeg in. Sandy vroeg hoe oud ik was en nadat ik de afschuwelijke waarheid had verteld zei ze dat ik "gut gehalten" ben. Het werd nog heel gezellig, maar bedtijd kwam toch ook weer dichterbij. Simon had wat anti muskieten spray gekocht, aangezien deze rotbeesten hem de vorige avond ene onvrijwillige bloedtransfusie hadden bezorgd. Die arme jongen zat onder de bulten. Ik hoopte maar dat hij ook vannacht de populairste zou zijn bij de muskieten. Na een uurtje kwamen ook de Zwitersen binnen met een hoop lawaai en kleine meisjes gedoe als lachen om niets en dat nogal langdurig. Ik had ze er het liefst persoonlijk uitgeschopt, maar ja, dat is ook weer zo wat. Ik heb wel besloten om morgen maar niet te gaan fietsen. Het zou hard gaan regenen en ook zou er nog steeds een harde noordooster waaien. Daar had ik niet zo veel zin in. Daarbij is het ook wel gezellig hier.

Gefietst: 48 kilometer
Uitgegeven: 74,75 (boek 26,-; eten en drinken 6,25; slapen 20,-; avondeten 19,-; bier 3,50)