Dag 20, donderdag 19 februari
Door: Laszlo
Blijf op de hoogte en volg Laszlo
24 Februari 2009 | Nieuw Zeeland, Rotorua
Gelijk maar een kussensloop gekocht. Het zou zonde zijn om mijn nieuwe kussen onder te kwijlen tenslotte. De verkoopster vroeg nog even naar de kleur van mijn slaapzak om te weten of die donkerblauwe sloop wel paste bij de rest van het interieur van mijn tent. Always look good tenslotte. Nog even ontbeten en op de fiets gestapt. Weer richting de Ferry en in eerste instantie dezelfde weg gevolgd als gisteren. Weer richting Cooks Beach en daar niet de afslag naar Cathedral Cove genomen, maar rechtdoor naar de South Pacific Highway. Ook niet de afslag naar Hot Water Beach gepakt, maar blijven doorrijden. In Whenuakite een pot thee met lemon tart and merengue gehad. Je moet af en toe een taartje eten voor de suikers, Eddy Planckaert heeft er 4 keer Parijs -Roubaix mee gewonnen dus ik zal er de top van de volgende heuvel zeker mee halen. Het was een aangename stek voor een oponthoud. Er was ook een eigen boomgaard bij en een door wijnranken overwoekerd tuinhuisje dat een heerlijk schaduwrijk zitje bood. Het rook er sterk naar druiven en des te langer ik er stond, des te langer het er ook sterk begon te ruiken naar mijn wielerbroek en tevens naar mijn wielershirt. De oksels daarvan beginnen enigszins te geuren alsof iemand er in heeft geplast. De enige reden dat ik mijn wielersokken nog niet rook is waarschijnlijk de grote afstand tussen mijn sokken en mijn neus. Hoe dan ook, een wasbeurt zou niet verkeerd zijn.
Vlak na Whenuakite begint een heuvel van 220 meter hoog. Zonder stoppen bereikte ik de top. Ik begin kennelijk al wat te wennen. Mocht u menen dat 220 meter niks voorstelt, dan bent u bij deze uitgenodigd om hierheen te komen alwaar ik klaar zal staan met mijn fiets met volle bepakking om u succes te wensen. Ik had zelfs tijd om om me heen te kijken, dat gebeurt helemaal niet vaak. Wat is dit toch een fantastisch mooi land. Weidse vergezichten, woeste gronden, prachtig blauwe luchten, weinig mensen. Wat vandaag ook meehielp in de waardering van het land was het feit dat ik eindelijk de wind in mijn rug had. Dat scheelt nogal een slok op een borrel.
Tairua bracht mij weer herinneringen boven die ik al vijf jaar niet kon plaatsen. Ik had ergens gefietst langs een brede rivier, het was er prachtig, maar waar was het ook al weer? Nou, Tairua dus. Daarna volgde een boerenlandschap. Zeg maar Drenthe met heuvels en bergen. Ik vind het altijd prachtig op het platteland. Steek je hand op naar een local en je wordt altijd teruggegroet. Er is echter wel een fileprobleem. Gelukkig hebben alleen koeien daar last van die de weg over proberen te steken via een tunnel. Als Clara 56 staat te treuzelen, moet Betsy 79 ook wachten natuurlijk. Nog even Opoputere Saddle (200 m.) oversteken en daarna flierefluitend afdalen naar Wahangamata. Tenminste, dat dacht ik. Het gaat hier zo omhoog en omlaag dat het onmogelijk is om enig ritme te vinden. Daar word ik dus echt moe van. Uiteindelijk haal ik het dan wel (onderweg nog bij een boomgaard wat fruit gekocht, volgens de uitbater begin ik al als een Kiwi te klinken) en gaat het op naar de camping. Camping weg. Alle gebouwen gesloopt en het land wordt te koop aangeboden. Jammer, het was toch zo'n fijne camping. Dan maar naar de, gesloten, VVV. Je zou toch denken dat sinds vijf jaar geleden iemand toch wel zou hebben bedacht om een kaart van het dorp buiten op te hangen. Welnee. Laat die toeristen het toch lekker zelf uitzoeken. Volgens de LP was een of ander hostel onmogelijk te missen. Toch ben ik daar in geslaagd,het werkelijk niet te vinden. Bij de VVV hing wel een reclamefolder van een ander hostel. Dan daar maar heen. Heel fantastisch zag het er niet uit, maar vooruit, het gaat uiteindelijk toch maar om het bed en dat was hier wel goed verzorgd.
Terwijl ik mijn fiets aan het ontladen was kwam er een surfer de kamer in. Snel maar even onder de douche voordat hij dat zou doen. Hierna op naar eten en drinken. Bij de Golddiggers liquor store appelsap en een fles Jim Bean met cola gekocht (Jack Kerouac is getting to me). Gegeten bij de Italiaan. Bediend door ene Erin, Amerikaanse, afgestudeerd in diergeneeskunde en nu pizza's aan het rondbrengen in een dorpje van niks, zo mag ik Whangamata wel noemen. Desondanks vond zij het er fantastisch. Terug in het hostel nog wat in On the Road gelezen. Mijn kamergenoot kwam terug en bleek officier van justitie in Manukau te zijn. Kom daar nu eens om. Nog een uurtje of wat gepraat over het rechtssysteem in NZ en Nederland, studeren in Auckland, het Waitangi Tribunaal en nog zo wat meer. Heel gezellig. Er moet echter ook geslapen worden. Hij moest de volgende dag weer vroeg terug naar het werk en ik was wel moe van het fietsen.
Gefietst: 85 kilometer
Uitgegeven: 136,20(ontbijt 7,40; kussen 10,-; kussensloop 2,-; eten en drinken 20,80; fruit 8,-; avondeten 55,-; slapen 23,-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley