Dag 14, vrijdag 13 februari 2009

Vandaag dan eindelijk maar eens gaan fietsen, dat is tenslotte toch waar ik hier voor gekomen ben. Wel weer een beetje merkwaardig dat ik dan uitgerekend de dag dat het weekeinde begint de stad ga verlaten. Juist in het weekeinde is er van alles te doen in de grote stad en waar ik heen ga, Miranda, is nu absoluut niets te doen, in het weekeinde of door de week, het blijft er even rustig. Maar goed, ik heb het idee dat ik nu al weer veel te lang door Auckland zwerf. Dit is niet het nieuw Zeeland waarvoor ik dat hele roteind in het vliegtuig heb gezeten.

Miranda is zo'n 110 kilometer fietsen. De vorige keer deed ik er 128 kilometer over, maar dat was inclusief verkeerd rijden in Auckland zelf. Deze keer was ik dat toch echt niet van plan. Hiertoe had ik mij enige dagen geleden reeds een mooie kaart aangeschaft. Mede door al die afwijkingen van de route van de vorige keer, was ik toen pas om 02.00 uur in Miranda aangekomen. Het leek me dan ook niet onverstandig om deze keer vroeg te vertrekken. Ik had de wekker gezet op 07.25 uur. Best wel balen dus toe ik om half tien wakker werd. Nou, daar gaat al weer twee uur reistijd.
Hoe ik het doe weet ik ook niet precies, maar uiteindelijk ging ik pas om kwart over twaalf Quay Street op, de uitvalsweg naar de provincie. nou ja, ik had wellicht wat te lang aan het ontbijt gezeten in het sierra cafe. Wel zag ik daar op de voorpagina van The New Zealand Herald dat Auckland de afgelopen twee weken gebukt ging onder de grootste hittegolf sinds men 137 jaar geleden was begonnen met meten. Dat was nog in de tijd dat Jesse James nog aan bankovervallen deed. Afgelopen woensdag was de temperatuur 's nachts zelfs 22 graden. Ik was al bevreesd dat ik wel een heel beroerde conditie had met al dat gezweet 's nachts, maar het bleek nu toch niet (alleen) aan mij te liggen.

Een paar dagen geleden had ik al bedacht dat ik maar beter niet bepakt en bezakt St Helliers Bay road kon nemen. Die was namelijk direct wel erg steil op de vroege ochtend. Nee, ik kon maar beter direct na Hobson Bay rechtsaf slaan Ngapipi Rd op. Daar aangekomen pakte ik mijn kaart van Auckland om de route in mij op te nemen. Nog voordat ik de kaart open had geslagen lag deze al drie meter lager op de basaltblokken. De enorme wind die vanuit de richting van Ngapipi Rd kwam was de schuldige. Na enige halsbrekende toeren had ik de kaart weer terug. Inmiddels had ik ook maar bedacht toch maar St Helliers Bay Rd. te volgen. Het is hier toch overal steil, maar om nu ook nog gelijk keiharde wind vol in mijn gezicht te krijgen, daar paste ik voor. Verder dan maar Tamaki drive op langs de kust en rechtsaf bij St Helliers Bay Rd. Op zich ging dat prima. Wel een stuk moeilijker dan een paar dagen geleden zonder bagage, maar wel te doen. Als dit ook al niet zou lukken zou het er wel erg somber uitzien voor deze vakantie. Verder ging het langs Apirana Avenue, waar een of andere opneuker van een taxichauffeur het idiote idee had om twee meter voor mijn fiets naar links te vliegen om zijn passagier af te zetten. Nadat ik hem in woord en gebaar duidelijk had gemaakt daar niet van gediend te zijn, vervolgde ik mijn weg via Tripoli Rd, Church Drive en Pakuranga Rd naar het Westfield Shoppingtown Pakuranga. Hier nog even wat eten en drinken inslaan en vervolgens via Ti Rakau Drive en Chapel Rd rechtsaf naar Whitford Rd. In twee uur tijd was ik er gekomen, waar ik de vorige keer een uur of vijf nodig had gehad, met omwegen door allerlei industrieterreinen en voorstadjes. Nu stond ik dan eindelijk aan de rand van de stad. Het was een vrij scherpe rand, want de eerste kennismaking met de provincie is een steile afdaling. Ongemerkt had ik in de stad heel wat hoogte gewonnen en nu moest ik in een meter of 500 zo'n 150 meter daarvan weer prijsgeven. Heel bizar hard ging ik overigens nog niet naar beneden. Dat had vooral te maken met de toch wel erg sterke wind die recht van voren kwam.

Aangezien je hier nergens naar beneden gaat zonder ook weer omhoog te gaan, bracht ik het komende half uur door met het terugwinnen van de zojuist verloren gegane hoogte. Nou dan weet ik maar gelijk weer hoe het fietsen hier ook al weer is. In de afgelopen jaren had ik dat uiteraard enigszins geromantiseerd, maar het is gewoon hard werken. Het hele land gaat op en neer. Vlak voor Clevedon koos ik ervoor om maar niet de Scenic route te nemen. Dat betekent hier over het algemeen mooie uitzichten vanaf grote hoogten. Daar had ik niet echt veel behoefte aan. Ik ging dan ook naar Clevedon via White Rd. Wat achteraf heel erg dom was. Hier had men namelijk een heuvel ingebouwd die erg leek op die enorme torens uit The lord of the rings. Hij leek wel loodrecht omhoog te gaan. In de allerlaagste versnelling blijkt de fiets niet erg goed stuurbaar (maar dat kan ook liggen aan de voorfietstassen). Als ik dan iets te dicht bij de rand van de weg langs ga, is de kans groot dat ik in de berm terecht kom. Dat is dan gelijk het einde van alle snelheid. De eerste keer dat me dat overkwam besloot ik gewoon de fiets weer in de goede richting te zetten en trappen maar. Slecht idee, de fiets ging bijna recht de lucht in. OK, andere tactiek. De fiets dwars op de weg zetten, een paar trappen doen en het stuur onmiddellijk naar links gooien. Wel goed uitkijken voor ander verkeer uiteraard. Zo kwam ik boven, zonder te hebben hoeven lopen.

Met alle tegenwind van vandaag ging de afdaling niet erg hard. De heuvel op ging ook al niet erg had, hooguit 5 kilometer per uur (lopen gaat evengoed toch nog langzamer hoor). Onderweg naar Clevedon zag ik nog ene Pukeko op de weg liggen, een vogel die alleen in NZ voorkomt, Zijn hoofd bewoog nog, maar de rest was overreden door een auto. Ik dacht er over na om ook maar over zijn nek te rijden en hem verder lijden te besparen, maar dat liet ik maar aan een auto over. In Clevedon nog wat drinken ingeslagen en via de South Pacific Highway naar Kawakawa Bay. Een mooie baai, maar helaas zo vervuild dat je er niet mag zwemmen en ook geen schaalvis mag eten. Helaas kunnen de vogels de borden niet lezen, dus wat daarvan terecht moet komen? In Kawakawa ook nog maar wat gegeten. Een litertje melk erbij om het taaie brood en de nog taaiere Edam (kaas) naar binnen te werken. De komende paar kilometer was ik nog bezig om het eten tussen mijn tanden vandaan te krijgen. Eveneens was ik bezig om een enorme heuvel op te komen. Vorige keer moest ik er hier al van af. Ook omdat de weg toen niet geasfalteerd was. Dit keer ging alles goed. Vlak onder de top vond ik nog een boek over fietsen in NZ. zeker van een diep gefrustreerde voorganger van mij die verder maar met de auto was gegaan. Op de top kreeg ik bemoedigende toejuichingen van een moeder en haar kinderen (vanuit de auto, dat dan weer wel
).

Niet lang daarna zag ik dan eindelijk de Firth of Thames vanaf deze kant. Vorige keer dat ik hier was, was het nu al donker? Een schitterend uitzicht ontvouwde zich voor mijn ogen. Prachtig blauw water, mooie stranden, machtige rotsformaties. De lucht was zwanger van het geluid van allerlei vogels en krekels. Verschillende bloemen- en kruidengeuren streden om voorrang in mijn neus, het niet aflatende geluid van de golven die breken op het strand of tegen de rotsen begeleidde me de hele weg. Ja, life is good.

Ondertussen begon het wel al later te worden. De constante tegenwind begon haar tol te eisen. Ook het hogere beentempo dat ik aan moet houden vanwege de kleinere wielen dan ik normaal heb begon er in te hakken. Ik rij normaal op kracht, ben een echte stoemper, en nu wordt er veel meer souplesse van me gevraagd. Ook de bandendruk lijkt me wat laag. Daar moet wellicht wat aan gedaan worden. Daarbij leek het laatste stuk wel vlak, maar er was veel vals plat bij, zowel omhoog als omlaag. Op sommige stukken kon je wel zo ongeveer om de vijf meter schakelen, hetgeen in zich zelf ook al vermoeiend is. Miranda is eigenlijk wel erg ver weg voor een plek waar helemaal niets te doen is. Ik had het nu wel een beetje gehad en het was ook al weer donker. Uiteindelijk kwam ik om 21.30 uur aan. Ik bleek compleet vergeten te zijn hoe mijn tent er ook al weer uit moet zien, maar een half uurtje later was dat ook al weer geregeld. Nog even douchen en daarna maar eens pitten. Het was een lange en vermoeiende dag geweest.

Gefietst: 110 kilometer
Uitgegeven : 55,-(ontbijt 15,50; avondeten 6,30; eten en drinken 33,-)